Decyzja WSA uchylająca nałożenie kary pieniężnej jest wadliwa; NSA nakazuje ponowne rozpoznanie sprawy, wskazując, iż brak zezwolenia kategorycznie wyklucza egzonerację.

Art. 9 ustawy nowelizującej z 2020 r., zgodnie z którym ekwiwalent za niewykorzystany urlop należy ustalać w wysokości 1/21 miesięcznego uposażenia, jest zgodny z zasadami konstytucyjnymi, a niezastosowanie go przez organy administracyjne narusza prawo.

Przy rozpatrywaniu wniosku o rentę w drodze wyjątku organ administracyjny winien rzetelnie zrealizować obowiązki proceduralne z art. 7, 8, 9, 10 §1 k.p.a., zapewniając czynny udział strony, oraz właściwie interpretować pojęcie "szczególnych okoliczności".

Uchylono wyrok WSA w Opolu z dnia 11 maja 2023 r., przekazując sprawę do ponownego rozpoznania. Stwierdzono, że decyzja GITD została wydana zgodnie z prawem, a zapewnienia urzędników nie zwalniają z obowiązku posiadania zezwolenia.

Wniesienie skargi kasacyjnej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie nie wpływa na konieczność zawieszenia postępowania sądowoadministracyjnego toczącego się przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Łodzi z uwagi na brak prejudycjalności tego wyroku.

Postępowanie administracyjne wszczęte w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej po upływie trzydziestu lat od doręczenia lub ogłoszenia tej decyzji ulega umorzeniu z mocy prawa na podstawie art. 2 ust. 2 ustawy nowelizującej z 2021 r., co jest zgodne z zasadami bezpieczeństwa prawnego.

Naczelny Sąd Administracyjny potwierdza, iż organy administracyjne, działając zgodnie z art. 237 ustawy – Prawo ochrony środowiska, mogą nałożyć obowiązek sporządzenia przeglądu ekologicznego w sytuacji, gdy działalność podmiotu wskazuje na możliwość negatywnego oddziaływania na środowisko, nawet bez bezpośredniego stwierdzenia takiego oddziaływania.

Brak indywidualnego kalendarza szczepień czy przeciwwskazań nie wpływa na wymagalność obowiązku szczepień ochronnych, jako że ten jest skonkretyzowany w rozporządzeniu wdrażającym wytyczne ustawy o zwalczaniu chorób zakaźnych.

Postępowanie administracyjne w sprawie zatwierdzenia podziału nieruchomości może być zawieszone, gdy brak jest ostatecznego rozstrzygnięcia w zakresie nabycia z mocy prawa części tej nieruchomości, a rozstrzygnięcie to jest zagadnieniem prejudycjalnym zgodnie z art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a.

Brak kompetencji organu regulacyjnego do rozstrzygania sporów o odmowę wydania warunków technicznych przyłączenia do sieci, co oznacza, że takie spory mają charakter cywilnoprawny i właściwy do ich rozpatrzenia jest sąd powszechny.

Postępowanie sądowo-administracyjne dotyczące określenia dopuszczalnego poziomu hałasu należy prowadzić z uwzględnieniem wiążących ocen prawnych zawartych w poprzednich orzeczeniach, stosując aktualne przepisy. Skarga kasacyjna, której podstawy nie znajdują potwierdzenia w dokonanej analizie, podlega oddaleniu.

Sąd uznał, że świadczenie pielęgnacyjne nie przysługuje osobie, która nie zaprzestała prowadzenia działalności zawodowej, a umotywowane opieką nad osobą niepełnosprawną czynności domowe nie wykluczają zawodowej aktywności.

Brak uprawnień skarżącej spółki do żądania interpretacji indywidualnej na podstawie ustawy Prawo przedsiębiorców uzasadniał umorzenie postępowania przez GIOŚ i wykluczał możliwość wydania zaświadczenia o milczącym załatwieniu sprawy.

Nieruchomości będące własnością Skarbu Państwa, o które ubiega się spółka PKP, mogą stać się przedmiotem nabycia z mocy prawa użytkowania wieczystego, jedynie jeżeli udokumentowane jest ich posiadanie przez PKP według kryteriów określonych w art. 34 ustawy o komercjalizacji PKP, z uwzględnieniem wymogów dokumentacyjnych rozporządzenia z 2001 r.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną M.B., uznając, że operat szacunkowy nieruchomości przejętych na cele inwestycji drogowej spełnia wymogi formalne i stanowi podstawę do ustalenia odszkodowania. Sąd nie dopatrzył się naruszenia prawa materialnego ani proceduralnego w postępowaniu organów administracyjnych.

Dyrektor Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej, jako organ zobowiązany, dopuścił się bezczynności w rozpatrzeniu wniosku o udzielenie informacji publicznej, co uzasadniało nałożenie na niego grzywny i zasądzenie kosztów postępowania.