Naruszenie art. 10 § 1 k.p.a. przez organ administracji publicznej, polegające na pozornym umożliwieniu strony do wypowiedzenia się co do zebranych dowodów przed wydaniem decyzji, może skutkować uchyleniem zaskarżonej decyzji przez sąd administracyjny.

Wprowadzenie limitów czasowych na stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnych z rażącym naruszeniem prawa, zgodnie z ustawą zmieniającą KPA z 2021 r., jest zgodne z Konstytucją RP oraz europejskimi standardami prawnymi.

Naczelny Sąd Administracyjny uznaje, że decyzja administracyjna o zwrocie nieruchomości i ustanowieniu zabezpieczenia finansowego, mimo częściowo błędnej interpretacji, spełnia wymogi prawne; zarzuty proceduralne skargi kasacyjnej są nieskuteczne.

Działania beneficjenta prowadzące do naruszenia zasad uczciwej konkurencji i równego traktowania wykonawców uzasadniają nałożenie korekty finansowej na podstawie umowy o dofinansowanie oraz obowiązujących przepisów i wytycznych.

Zdolność przedsiębiorstwa do zatrudnienia, o której mowa w art. 3 ust. 1 lit. B ustawy nacjonalizacyjnej, dotyczy potencjalnej zdolności zatrudnienia pracowników, a nie ich faktycznego stanu zatrudnienia w dacie wejścia w życie ustawy nacjonalizacyjnej z dnia 5 lutego 1946 r.

Stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej z racji jej rażącego naruszenia prawa wymaga wykazania oczywistej sprzeczności decyzji z przepisem będącym jej podstawą prawną. Rażące naruszenie prawa oznacza oczywistą sprzeczność treści decyzji z jej podstawą prawną, co uzasadnia jej nieważność.

Decyzja o odmowie stwierdzenia nieważności dekretowego wywłaszczenia jest prawidłowa, gdyż brak charakterystycznych wad prawnych w decyzji nie uchybia przesłankom z art. 156 § 1 k.p.a.

Dla zastosowania zwolnienia z podatku nie jest wymagane faktyczne wykorzystanie infrastruktury przez przewoźników, ale jej udostępnienie, co należy interpretować w kontekście możliwości korzystania. Nie stanowi zwolnienia infrastruktura wykorzystywana dla celów utrzymania taboru, niezwiązanego bezpośrednio z przewozem osób.

Nieruchomość pozostająca w dniu 27 maja 1990 r. we władaniu przedsiębiorstwa państwowego, bez udokumentowanego prawa zarządu, staje się z mocy prawa własnością gminy zgodnie z ustawą komunalizacyjną.

Czynności polegające na sporządzeniu protokołów oględzin i szacowania ostatecznego szkód łowieckich jako czynności z zakresu administracji publicznej podlegają kognicji sądów administracyjnych, co uzasadnia dopuszczalność skargi na bezczynność w tym zakresie.

Złożenie wniosku o nowe pozwolenie zintegrowane nie spełnia obowiązku z art. 14 ust. 1 ustawy nowelizującej; tylko złożenie wniosku o zmianę posiadanych zezwoleń, zgodne z przepisami, zapobiega wygaśnięciu zgodnie z art. 14 ust. 4.

Skarga kasacyjna Gminy D. o wznowienie postępowania nie znajduje uzasadnienia w świetle obowiązujących przepisów, w szczególności art. 273 § 2 p.p.s.a., gdyż nie wykazano istnienia nowych okoliczności faktycznych lub dowodowych mających wpływ na pierwotny wynik sprawy.

Do przyznania płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego wymagane jest posiadanie tytułu prawnego do nieruchomości z Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa na dzień 31 maja roku złożenia wniosku. Bez tego tytułu wnioskodawcy nie przysługuje wsparcie finansowe.

Brak legitymacji prawnej skarżącej do działania w postępowaniu dotyczącym sprawdzenia podlegania nieruchomości reformie rolnej przez dekret PKWN, skutkujący umorzeniem postępowania wobec nieudokumentowanego tytułu prawnego jej poprzedników na dzień dekretu.

Decyzja o odmowie umorzenia zaległych składek ubezpieczeniowych osobie niepełnosprawnej, bez pełnego uwzględnienia jej sytuacji zdrowotnej i zdolności zarobkowej, narusza przepisy postępowania administracyjnego i wymaga ponownego rozpoznania.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, iż oddala skargę kasacyjną złożoną na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, potwierdzając prawidłowość działania organu administracyjnego oraz sądu I instancji w postępowaniu dotyczącym umorzenia należności z funduszu stypendialnego.

Skarga kasacyjna M. Sp. z o.o. na wyrok WSA w Bydgoszczy nie znajduje usprawiedliwionych podstaw, ponieważ zarówno ocena prawidłowości stosowania przepisów prawa materialnego, jak i proceduralnego przez sąd I instancji uznana została za prawidłową przez Naczelny Sąd Administracyjny.

Sąd administracyjny naruszył art. 33 ust. 1 pkt 2 ustawy o finansowaniu zadań oświatowych uznając, że przekazanie zerowego stanu danych do systemu SIO nie spełnia przesłanek do przyznania dotacji. Podtrzymano jednak wcześniejszą decyzję, oddalając skargę kasacyjną.

W postępowaniu w przedmiocie odpowiedzialności osoby trzeciej punktem wyjścia jest postępowanie wymiarowe, gdyż bez wydania decyzji podatkowej albo złożenia deklaracji podatkowej nie ma podstaw do orzekania o odpowiedzialności osoby trzeciej.

NSA uznał, że w świetle toczącego się postępowania dekretowego i braku jego ostatecznego rozstrzygnięcia, organ administracyjny nie posiada wystarczających podstaw do wydania zaświadczenia o stanie prawnym budynku na podstawie istniejących dokumentów.

Brak wiedzy osoby uprawnionej o śmierci dłużnika alimentacyjnego wyklucza uznanie świadczeń z funduszu alimentacyjnego za nienależnie pobrane, co oznacza brak podstaw do ich automatycznego zwrotu z odsetkami.

Organ odwoławczy zobowiązany jest do rzetelnego rozpatrzenia wszelkich zebranych dowodów oraz stanowiska strony, zanim wyda decyzję. Pominięcie tych elementów może skutkować uchyleniem decyzji z uwagi na naruszenie procedur administracyjnych.

Zarządzenie pokontrolne organu administracji publicznej musi uwzględniać zastrzeżenia kontrolowanego podmiotu zgłoszone w trybie art. 340 ust. 3 u.p.w.; wydanie zarządzenia bez tej analizy stanowi naruszenie prawa, uzasadniające jego uchylenie.

Brak uzasadnienia uchwały ustanawiającej zasady lokalizacji punktów sprzedaży alkoholu oraz ich znikoma odległość od obiektów chronionych narusza ustawę o wychowaniu w trzeźwości i zasady poprawnej legislacji, co uzasadnia stwierdzenie jej nieważności.