Budowa i rozbudowa obiektu budowlanego, który nie spełnia wymogów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jako trwale związanego z gruntem, wymaga odpowiedniego pozwolenia na budowę. Obiekt taki nie może być uznany za tymczasowy nawet, jeżeli posadowienie nie jest klasyczne, a trwałe związanie z gruntem można osiągnąć poprzez techniczne rozwiązania zapewniające stabilność budowli.

Organy administracyjne są zobowiązane do uwzględniania dopuszczalnych błędów pomiarowych przy ocenie legalności przejazdu pojazdem oraz do rozstrzygania wątpliwości na korzyść strony w postępowaniach dotyczących nakładania kar administracyjnych.

Zakaz kontaktowania się z pokrzywdzonym, orzekany jako środek karny, musi mieć określony czas trwania zgodnie z art. 43 § 1 k.k., co obliguje sąd do sprecyzowania okresu jego obowiązywania w wyroku.

Legalizacja samowoli budowlanej w uproszczonym postępowaniu administracyjnym wymaga od wnioskodawcy wykazania się prawem do dysponowania nieruchomością na cele budowlane w odniesieniu do wszystkich nieruchomości objętych rozbudową, niezależnie od wielkości nieuregulowanych fragmentów posadowionych na działkach sąsiednich.

Podmiot wykonujący przewóz drogowy może być pociągnięty do odpowiedzialności administracyjnej za manipulacje tachografem dokonane przez kierowcę, jeżeli nie wykaże, że działania te były wynikiem okoliczności, na które nie miał wpływu i których nie mógł przewidzieć, mimo zachowania wymaganej staranności i przezorności.

Regulacja intertemporalna z art. 25 ustawy nowelizującej nie odnosi się do uproszczonego postępowania legalizacyjnego, które można wszcząć w stosunku do obiektów nieobjętych decyzją o nakazie rozbiórki wydaną przed 19 września 2020 r., nawet jeśli dotyczących ich spraw wszczęto przed tą datą.

Delegacja sędziego do sądu wyższego rzędu na czas pełnienia funkcji prezesa bez określenia konkretnego czasu trwania delegacji jest niezgodna z prawem i prowadzi do nienależytej obsady sądu, co stanowi podstawę do uchylenia orzeczenia sądowego.

Ocena „służby na rzecz totalitarnego państwa” w rozumieniu art. 13b ustawy zaopatrzeniowej wymaga uwzględnienia nie tylko formalnej przynależności do wskazanych formacji, ale także charakteru pełnionych obowiązków, ich rzeczywistego wpływu na ochronę praw człowieka oraz ich ukierunkowania na realizację funkcji właściwych dla totalitarnego państwa.

Nałożenie kar administracyjnych za naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym i Prawa o ruchu drogowym nie stanowi podwójnego karania w rozumieniu zasady ne bis in idem, gdyż każde z naruszeń dotyczy odrębnych celów regulacyjnych i korzysta z różnych podstaw prawnych.