Przy ponownym rozpoznaniu sprawy, w wypadku niemożności przeprowadzenia u skarżącej badań kontrolnych przez właściwy organ służby zdrowia drugiego stopnia i braku z tego powodu podstaw do wydania opinii /par. 9 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych - Dz.U. nr 65 poz. 294 ze zm./ organ orzekający winien zwrócić się do Poradni Chorób Zawodowych w

Osoba, która uzyskała wpis do ewidencji działalności gospodarczej, może być pozbawiona statusu bezrobotnego w wyniku wznowienia postępowania w sprawie o przyznanie zasiłku dla bezrobotnego z tego powodu, że jest wpisana do ewidencji działalności gospodarczej, chyba że wykaże, iż nie podjęła pozarolniczej działalności gospodarczej od dnia wskazanego w zgłoszeniu do ewidencji do dnia wyrejestrowania

Prawo do zwrotu kosztów szkolenia ma wyłącznie bezrobotny skierowany na szkolenie przez organ zatrudnienia.

1. Do czasu wydania ponownego orzeczenia lekarskiego w trybie par. 9 ust. 1 i 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294 ze zm./, przez właściwy instytut naukowo-badawczy, organy inspekcji sanitarnej nie mogą rozstrzygnąć sprawy decyzją administracyjną, gdyż tryb rozpoznawania choroby zawodowej nie został zakończony. 2. Korzystanie

Kodeks cywilny nie nakłada na strony obowiązku pisemnej formy zawarcia umowy zlecenia lub umowy o dzieło. Skoro faktycznie umowy takie zostały zawarte bez formy pisemnej, to należało zgodnie z obowiązującymi przepisami wliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydawnictwa poniesione przez nie wydatki związane z realizacją tych umów, m.in. także koszty delegacji służbowych zgodnie ze znajdującymi się

Zezwolenie na zatrudnienie cudzoziemca wydawane jest w ramach uznania organu zatrudnienia.

Orzeczenia lekarskie wydawane w sprawach chorób zawodowych mają charakter opinii, o jakiej mowa w art. 84 par. 1 Kpa. Z samej istoty tego dowodu wynika więc, że orzeczenie powinno zawierać uzasadnienie zajętego stanowiska z jednoczesnym odniesieniem się do przedstawionej przez skarżącego wcześniejszej dokumentacji lekarskiej, zwłaszcza gdy prezentowane są w nich odmienne oceny.

Przed uznaniem orzeczenia sądu zagranicznego przez sąd w Polsce - skarżąca w świetle prawa polskiego nadal uważana jest za osobę pozostającą w związku małżeńskim.

Orzeczenie dyscyplinarne o wydaleniu z pracy jest zdarzeniem prawnym skutkującym ustanie stosunku pracy.

1. Celem postępowania prowadzonego na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294 ze zm./ jest stwierdzenie choroby zawodowej. Postępowanie w takiej sprawie nie może przeradzać się w spór o to, kto będzie zobowiązany do świadczeń z tytułu stwierdzonej choroby. 2. Przepis par. 10 ust. 3 pkt 2 powołanego rozporządzenia nie stwarza

Fakt wszczęcia i prowadzenia postępowania dyscyplinarnego przeciwko pracownikowi państwowemu mianowanemu nie uchyla obowiązków pracodawcy wynikających z art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ w zakresie podjęcia konkretnych, udokumentowanych prób przeniesienia takiego pracownika na inne stanowisko w tym samym urzędzie.

Odmowa bezrobotnej, samotnie wychowującej dzieci, przyjęcia odpowiedniego zatrudnienia, ze względu na chorobę dziecka, mającą charakter przejściowy, lecz wymagającą intensywnych badań i szczególnej opieki, nie może być uznana za odmowę nieuzasadnioną w rozumieniu art. 25 ust. 9 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1995 nr 1 poz. 1 ze zm./.

1. O chorobie zawodowej można mówić tylko wówczas, gdy chorobę objętą wykazem chorób zawodowych, wywołaną czynnikami szkodliwymi występującymi w środowisku pracy, stwierdzono u pracownika, to jest w myśl definicji zawartej w art. 2 Kodeksu pracy - osoby zatrudnionej na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę. Wobec tego, że w powyższej definicji pracownika

Chorobą zawodową jest choroba objęta wykazem chorób zawodowych, spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia, występujących w środowisku pracy, stwierdzona u osoby zatrudnionej na podstawie stosunku pracy.

Okresy wymienione w art. 23 ust. 1 pkt 2 oraz ust. 2 pkt 1, 2 i 4 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1995 nr 1 poz. 1 ze zm./ w żadnym punkcie nie są identyfikowane z pracą w indywidualnym gospodarstwie rolnym, ani własnym, ani rodziców. Oznacza to, iż okresów pracy w indywidualnym gospodarstwie rolnym tak własnym, jak i rodziców nie można zaliczyć

1. Nie można uznać, iż w punkcie 9 art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482/ ustawodawca wprowadził koniunktywne pojęcie odpisu i wpłaty. 2. Przepis art. 12 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych /Dz.U. nr 43 poz. 163 ze zm./ niewątpliwie wprowadził obowiązek gromadzenia środków funduszu na odrębnym

1. Bezrobotny jest obowiązany złożyć comiesięczne oświadczenie o dochodach do dnia poprzedzającego termin wypłaty zasiłku za dany miesiąc, a nie w dniu wyznaczonym do potwierdzenia gotowości do podjęcia pracy. 2. Niestawienie się bezrobotnego w urzędzie pracy w celu potwierdzenia gotowości do podjęcia pracy mogą usprawiedliwiać również inne przyczyny niż niezdolność do pracy stwierdzona odpowiednim

1. Nie można mówić o podróży służbowej jeżeli pracownik wykonuje zadanie w miejscowości, w której znajduje się jego stałe miejsce pracy, a tym samym nie ma uzasadnienia w takim przypadku wydawać przez pracodawcę polecenia wyjazdu służbowego i dokumentować ewentualne koszty. 2. Przy wykonywaniu swoich uprawnień organy podatkowe nie mogą ingerować w treść umów o pracę, a zwłaszcza w sposób wynagradzania

Przepis art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ nie uzasadnia wstrzymania wykonania zaskarżonych do sądu administracyjnego decyzji urzędów pracy w przedmiocie utraty, wygaśnięcia czy pozbawienia bezrobotnego prawa do zasiłku, wydanych w trybie przepisów ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu

Stosownie do art. 14 ust. 3 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ rozwiązanie stosunku pracy z urzędnikiem państwowym mianowanym bez wypowiedzenia może nastąpić także w razie jego nieobecności w pracy z powodu choroby trwającej dłużej niż rok.

Bezrobotny, który w okresie pobierania zasiłku dla bezrobotnych po uprzednim zawiadomieniu urzędu pracy podjął zatrudnienie za granicą u pracodawcy zagranicznego na czas określony, krótszy niż 180 dni i z tego tytułu utracił status bezrobotnego, a następnie w przepisanym terminie został ponownie zarejestrowany jako bezrobotny nabywa prawo do zasiłku na warunkach określonych w art. 25 ust. 11 ustawy

Wypowiedzenie stosunku pracy mianowanemu urzędnikowi państwowemu ze względu na reorganizację urzędu połączoną z niemożnością przeniesienia go na inne stanowisko nie jest uzasadnione, jeżeli z tego samego powodu podjęto wcześniej decyzję o przeniesieniu tegoż urzędnika na inne stanowisko, nie wprowadzając jej w życie.

Ustawie z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 106 poz. 457 ze zm./ nie tylko nie była znana instytucja przedawnienia roszczeń o przyznanie prawa do zasiłku, ale i nie był znany wymóg składnia w tym przedmiocie przez bezrobotnego wniosku. Zarejestrowany bezrobotny nabywał lub tracił prawo do zasiłku z chwilą zaistnienia okoliczności faktycznych uzasadniających zgodnie

Nie jest istotne, w jaki sposób czynnik szkodliwy przedostał się do miejsca wykonywanych robót. W szczególności nie ma istotnego znaczenia czy "gaz duszący fizycznie" przeniknął do miejsca robót spawalniczych w wyniku procesów zachodzących w sąsiednim basenie neutralizatora, czy wytworzył się w następstwie braku powietrza i nagromadzenia się dwutlenku węgla, wskutek spawania. Istotne jest, że zatrucie