Zasiłek z tytułu pozostawania bez pracy dla osób po urlopach wychowawczych - art. 15 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu /Dz.U. nr 75 poz. 446 i Dz.U. 1990 nr 9 poz. 57/ - może być przyznany, jeżeli zarejestrowały się one w rejonowym biurze pracy w okresie 180 dni od ustania stosunku pracy lub ubezpieczenia społecznego z innego tytułu.

1. Przepis art. 27 ust. 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ reguluje wyłącznie konsekwencje już zaistniałego rozwiązania z urzędnikiem państwowym mianowanym stosunku pracy na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 2, nie stanowi zaś samodzielnej podstawy prawnej do wydawania decyzji o rozwiązaniu takiego stosunku, ani też nie może być traktowany

1. Przez wykonywanie pracy podporządkowanej w czasie określonym w art. 15 ust. 1 pkt 2 /in principio/ ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu /Dz.U. nr 75 poz. 446 ze zm./ nabywa się prawo do zasiłku niezależnie od tego, czy pracodawca uiszczał składki z tytułu ubezpieczenia społecznego pracownika. 2. Artykuł 15 ust. 1 pkt 2 in fine powyższej ustawy odnosi się tylko do prac /działalności/ wykonywanych

1. Polecenie służbowe organu odwoławczego jest w zasadzie wiążące dla organu I instancji, gdyż organ ten uprawniony jest jedynie do przedstawienia swoich zastrzeżeń organowi II instancji na zasadach określonych w art. 18 ust. 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ i ewentualnego zawiadomienia organu nadrzędnego nad organem odwoławczym. 2

1. Przepis art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu /Dz.U. nr 75 poz. 446 ze zm./, stanowi wyjątek od zasady ogólnej, wyrażonej w przepisie ust. 1 tego artykułu; jest więc - w odniesieniu do art. 15 ust. 2 - przepisem szczególnym i nie może być interpretowany w sposób rozszerzający; tym bardziej niedopuszczalne jest stosowanie analogii. Z brzmienia art. 15 ust. 2 wynika w sposób

1. Wybór przewodniczącego rady gminy nie stanowi podstawy do nawiązania z nim stosunku pracy w rozumieniu art. 73 par. 1 kodeksu pracy. 2. Zatrudnienie przewodniczącego rady gminy w tym charakterze nie znajduje podstaw prawnych ani w ustawie z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./, ani w kodeksie pracy.

Ze sformułowania "nie jest właścicielem lub posiadaczem", użytego w art. 2 ust. 1 pkt 8 lit. "b" ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu /Dz.U. nr 75 poz. 446 ze zm./, wynika, że stosowane w tej ustawie określenie "bezrobotny" nie obejmuje osoby, która jest właścicielem gospodarstwa rolnego, bez względu na to, czy gospodarstwo to jest w jej posiadaniu, czy też w posiadaniu innej osoby, a także

1. Użyte w art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 13 lipca 1990 r. o rozwiązywaniu stosunku pracy z pracownikami państwowymi mianowanymi w urzędach naczelnych i centralnych organów administracji państwowej oraz terenowych organów administracji rządowej /Dz.U. nr 51 poz. 300/ pojęcie nieostre "inne ważne przyczyny" jako podstawa rozwiązania stosunku pracy musi być interpretowane zgodnie z podstawowymi założeniami

O jedynym żywicielu rodziny w rozumieniu art. 15 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu /Dz.U. nr 75 poz. 446 ze zm./ można mówić wówczas, gdy chodzi o osobę, która ma na swym wyłącznym utrzymaniu co najmniej jednego członka swej rodziny i to takiego, który sam - ze względu na wiek, stan zdrowia, brak jakiegokolwiek majątku lub dochodów, itp. - utrzymać się nie może.

Przepisy ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu /Dz.U. nr 75 poz. 446 i z 1990 nr 9 poz. 57/ nie przewidują możliwości rewaloryzowania ostatnio pobieranego wynagrodzenia za pracę dla ustalenia wysokości zasiłku dla bezrobotnych na zasadzie art. 15 ust. 2 tej ustawy.

1. Decyzja administracyjna o odwołaniu mianowanego urzędnika państwowego z zajmowanego stanowiska, bez równoczesnego mianowania go - za jego zgodą - na inne stanowisko, jest decyzją o rozwiązaniu stosunku pracy. 2. Powodem rozwiązania stosunku pracy na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ może być tylko taka

Rozwiązanie stosunku pracy z pracownikiem mianowanym w oparciu o art. 14 ust. 3 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ następuje dopiero wówczas gdy równocześnie, - choroba pracownika trwa dłużej niż jeden rok, - pracownik z powodu choroby jest nieobecny w pracy ponad jeden rok. Nie ma znaczenia fakt istnienia lub nie istnienia stanowiska

Rada pracownicza wydaje opinię, o jakiej mowa w par. 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 8 listopada 1982 r. w sprawie zasad współdziałania kierowników urzędów państwowych z radami pracowniczymi /Dz.U. nr 39 poz. 261/ w formie uchwały. Uchwała powinna być sformułowana na piśmie /może mieć też postać wyciągu z protokołu posiedzenia rady pracowniczej/.

W świetle art. 38 ust. 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ zaskarżyć do Naczelnego Sądu Administracyjnego można nie tylko decyzję o rozwiązaniu stosunku pracy, ale także decyzję "kierownika organu nadrzędnego", która uchylając pierwszoinstancyjną decyzję o rozwiązaniu stosunku pracy prowadzi do utrzymania przez stronę statusu pracownika

Bezrobotny, dla którego nie było propozycji odpowiedniej pracy, prawo do zasiłku nabywa wprawdzie po upływie 7 dni od zarejestrowania, jednakże zasiłek przysługuje mu od dnia zarejestrowania / art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu /Dz.U. nr 75 poz. 446 ze zm./.

W myśl par. 24 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 31 sierpnia 1983 r. w sprawie zatrudnienia absolwentów /t.j. Dz.U. 1989 nr 11 poz. 62/ w związku z par. 1 ust. 1 tego rozporządzenia, absolwentem jest osoba, która ukończyła studia wyższe i rozpoczyna pierwszą pracę w okresie 3 lat od ukończenia studiów.