Z art. 17 ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych nie wynika, aby przeszkodą do przyznania świadczenia pielęgnacyjnego była okoliczność istnienia, oprócz wnioskodawcy, rodzeństwa należącego do pierwszej grupy zobowiązanych alimentacyjnie i uprawnionych do złożenia wniosku o ustalenie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego. Teza od Redakcji

Świadczenie pielęgnacyjne przysługuje tylko tym opiekunom osoby niepełnosprawnej, na których spoczywa obowiązek alimentacyjny, co wyklucza rodziny zastępcze niespokrewnione, które nie mają obowiązku alimentacyjnego.

Warunkiem przyznania świadczenia pielęgnacyjnego osobie innej niż współmałżonek, w przypadku gdy osoba wymagająca opieki pozostaje w związku małżeńskim, jest legitymowanie się przez współmałżonka orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności (art. 17 ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy o świadczeniach rodzinnych). Teza od Redakcji

Dla skutecznego wniesienia skargi kasacyjnej konieczne jest precyzyjne wskazanie naruszenia przepisów procedury sądowoadministracyjnej oraz prawidłowe sformułowanie zarzutów dotyczących błędnej wykładni lub niewłaściwego zastosowania przepisów prawa materialnego.

Przesłanka negatywna przyznania świadczenia pielęgnacyjnego, określona w art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a ustawy o świadczeniach rodzinnych, nadal obowiązuje, co uniemożliwia równoczesne pobieranie renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy oraz świadczenia pielęgnacyjnego; osoba uprawniona musi dokonać wyboru jednego z tych świadczeń.

Warunkiem przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego w sytuacji, gdy osoba wymagająca opieki pozostaje w związku małżeńskim, jest legitymowanie się przez współmałżonka tej osoby orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności; faktyczna niemożliwość sprawowania opieki przez współmałżonka nie eliminuje negatywnej przesłanki uzyskania tego świadczenia.

Aby uzyskać świadczenie pielęgnacyjne zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych, konieczne jest wykazanie, że zakres opieki nad osobą niepełnosprawną jest na tyle szeroki, iż obiektywnie uniemożliwia podjęcie jakiegokolwiek zatrudnienia. Samo wydanie orzeczenia o niepełnosprawności w stopniu znacznym nie jest wystarczające do przyznania tego świadczenia.

Warunkiem przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego osobie innej niż współmałżonek jest legitymowanie się przez współmałżonka osoby wymagającej opieki orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności, niezależnie od faktycznej możliwości sprawowania przez niego opieki.

Do odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego nie wystarcza sama obecność w rodzinie innych osób spokrewnionych, jeśli te osoby nie prowadzą wspólnego gospodarstwa domowego z wymagającym opieki.

Aby usunąć negatywną przesłankę wykluczającą możliwość przysługiwania świadczenia pielęgnacyjnego, osoba posiadająca prawo do emerytury musi je zawiesić. Wyboru tego można dokonać przez złożenie do organu rentowego wniosku o zawieszenie prawa do emerytury.

Związek między rezygnacją lub niepodejmowaniem zatrudnienia, a sprawowaną opieką nad osobą niepełnosprawną musi być bezpośredni i ścisły oraz stanowić przeszkodę do wykonywania pracy zawodowej, co może uzasadniać prawo do świadczenia pielęgnacyjnego. (art. 17 ust. 1 u.ś.r.) Teza od Redakcji

Prawo do świadczenia pielęgnacyjnego, zgodnie z art. 17 ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy o świadczeniach rodzinnych, przysługuje od daty, w której wydano orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności małżonka osoby wymagającej opieki, a nie od daty stwierdzenia istnienia niepełnosprawności.

Od 1 października 2024 r. ruszy program Aktywny Rodzic, który wprowadza nowe świadczenia pieniężne dla rodzin. Program ma ułatwić rodzicom pogodzenie zadań związanych z rodzicielstwem i aktywizacją zawodową. Wnioski o świadczenia można składać do ZUS od 1 października 2024 r.

Art. 15c ust. 3 oraz art. 22a ust. 3 ustawy zaopatrzeniowej są sprzeczne z Konstytucją RP, ponieważ obniżają wysokość świadczeń funkcjonariuszy pełniących służbę po 1990 r., co narusza zasady równości, ochrony praw majątkowych oraz zabezpieczenia społecznego, przez co sądy powszechne są zobowiązane do niezastosowania tych przepisów.

Nieważność uchwały prawa miejscowego nie powoduje automatycznej nieważności decyzji administracyjnej wydanej na jej podstawie; konieczna jest ocena wpływu nieważności uchwały na decyzję administracyjną, z uwzględnieniem zasad stabilności obrotu prawnego oraz ochrony praw nabytych.

Nieważność aktu prawa miejscowego nie skutkuje automatyczną nieważnością wydanych na jego podstawie decyzji administracyjnych; konieczne jest zbadanie wpływu nieważności tego aktu oraz zastosowanie odpowiednich trybów postępowania administracyjnego.

Stwierdzenie pełnienia służby na rzecz totalitarnego państwa nie może być dokonane wyłącznie w oparciu o formalną przynależność do wymienionych formacji, lecz wymaga zbadania wszystkich okoliczności sprawy, łącznie z czynami jednostkowymi funkcjonariusza.

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego nie pociąga za sobą automatycznie nieważności aktów administracyjnych wydanych na jego podstawie; konieczne jest uruchomienie odpowiedniego trybu wzruszenia tych aktów zgodnie z art. 147 § 2 p.p.s.a.

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego przez sąd administracyjny nie wywołuje automatycznie skutku nieważności aktów administracyjnych wydanych na jego podstawie; takie akty podlegają wzruszeniu w trybie właściwych postępowań administracyjnych.

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego przez sąd administracyjny nie powoduje automatycznie nieważności decyzji administracyjnych wydanych na jego podstawie; wymaga to uruchomienia odrębnego trybu wzruszenia tych rozstrzygnięć zgodnie z art. 147 § 2 PPSA.

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego nie skutkuje automatycznym stwierdzeniem nieważności rozstrzygnięć administracyjnych wydanych na jego podstawie, które podlegają wzruszeniu w trybie przewidzianym przez postępowanie administracyjne lub postępowanie szczególne (art. 147 § 2 ppsa).