Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego przez sąd administracyjny nie powoduje automatycznie nieważności decyzji administracyjnych wydanych na jego podstawie; wymaga to uruchomienia odrębnego trybu wzruszenia tych rozstrzygnięć zgodnie z art. 147 § 2 PPSA.

Art. 15c ust. 3 oraz art. 22a ust. 3 ustawy zaopatrzeniowej są sprzeczne z Konstytucją RP, ponieważ obniżają wysokość świadczeń funkcjonariuszy pełniących służbę po 1990 r., co narusza zasady równości, ochrony praw majątkowych oraz zabezpieczenia społecznego, przez co sądy powszechne są zobowiązane do niezastosowania tych przepisów.

Przepis art. 15c ust. 3 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy nie powinien być stosowany do osób, które mimo okresowej służby na rzecz totalitarnego państwa, znaczącą część swojego okresu zatrudnienia przepracowały w ramach demokratycznych struktur państwowych, gwarantując im w ten sposób ochronę konstytucyjnie chronionych praw do emerytury.

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego nie pociąga za sobą automatycznie nieważności aktów administracyjnych wydanych na jego podstawie; konieczne jest uruchomienie odpowiedniego trybu wzruszenia tych aktów zgodnie z art. 147 § 2 p.p.s.a.

Nieważność uchwały prawa miejscowego nie powoduje automatycznej nieważności decyzji administracyjnej wydanej na jej podstawie; konieczna jest ocena wpływu nieważności uchwały na decyzję administracyjną, z uwzględnieniem zasad stabilności obrotu prawnego oraz ochrony praw nabytych.

Nieważność aktu prawa miejscowego nie skutkuje automatyczną nieważnością wydanych na jego podstawie decyzji administracyjnych; konieczne jest zbadanie wpływu nieważności tego aktu oraz zastosowanie odpowiednich trybów postępowania administracyjnego.

Stwierdzenie pełnienia służby na rzecz totalitarnego państwa nie może być dokonane wyłącznie w oparciu o formalną przynależność do wymienionych formacji, lecz wymaga zbadania wszystkich okoliczności sprawy, łącznie z czynami jednostkowymi funkcjonariusza.

Dla zakwalifikowania pracy jako wykonywanej w szczególnym charakterze na podstawie ustawy o emeryturach pomostowych, należy ocenić rzeczywisty charakter i odpowiedzialność wykonywanych czynności, a nie tylko tytuł stanowiska.

W razie zbiegu prawa do emerytur z systemu zaopatrzeniowego i powszechnego, świadczenie wypłaca się zgodnie z wolą ubezpieczonego, który może wybrać świadczenie wyższe, chyba że umyślnie złożył oświadczenie o wyborze niższego świadczenia.

Stwierdzenie nieważności uchwały rady gminy nie prowadzi automatycznie do nieważności rozstrzygnięcia administracyjnego wydanego na jej podstawie; rozstrzygnięcie to podlega wzruszeniu w trybie określonym przez przepisy prawa administracyjnego.

W przypadku przyznawania renty z tytułu niezdolności do pracy w drodze wyjątku, organ powinien dokonać kompleksowej oceny okoliczności stanu faktycznego sprawy, w tym szczególnie problemów zdrowotnych, które mogły mieć wpływ na możliwość kontynuowania zatrudnienia i spełnienia warunków do uzyskania świadczenia na ogólnych zasadach.

Zatwierdzona przez sąd ugoda mediacyjna, która wstecznie uchyla obowiązek alimentacyjny, posiada taką samą moc prawną jak wyrok zmieniający tę powinność, co zobowiązuje osobę do zwrotu nienależnie pobranych świadczeń z funduszu alimentacyjnego, bez względu na intencje towarzyszące zawarciu ugody.

Świadczenie Kindergeld oraz dobrowolne wsparcie finansowe podlegają wliczeniu do dochodu, gdyż katalog świadczeń niewliczanych do dochodu zawarty w art. 8 ust. 4 ustawy o pomocy społecznej ma charakter zamknięty.

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego przez sąd administracyjny nie pociąga za sobą automatycznego stwierdzenia nieważności rozstrzygnięć administracyjnych wydanych na podstawie tego aktu, lecz wymaga uruchomienia odpowiedniego trybu wzruszenia tego rodzaju rozstrzygnięć administracyjnych.

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego przez sąd administracyjny nie skutkuje automatycznym stwierdzeniem nieważności decyzji administracyjnych opartych na tym akcie; wymaga to odrębnej analizy zgodności z zasadami wzruszenia decyzji administracyjnych oraz zasadą trwałości decyzji i ochrony praw nabytych.

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia administracyjnego nie powoduje automatycznie nieważności tego rozstrzygnięcia; konieczne jest uruchomienie odpowiedniego trybu wzruszenia tego rodzaju rozstrzygnięć administracyjnych zgodnie z art. 147 § 2 p.p.s.a.

Stwierdzenie nieważności uchwały rady gminy nie powoduje automatycznie nieważności decyzji administracyjnej wydanej na podstawie tej uchwały; wymaga to odrębnego postępowania i oceny wpływu uchwały na decyzję administracyjną.

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego nie pociąga za sobą automatycznej nieważności decyzji czy postanowień wydanych na jego podstawie; wymaga uruchomienia odpowiedniego trybu wzruszenia tych rozstrzygnięć zgodnie z art. 147 § 2 p.p.s.a.

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego nie pociąga za sobą automatycznie nieważności wydanych na jego podstawie decyzji administracyjnych; wzruszenie tych decyzji wymaga zastosowania trybu określonego w postępowaniu administracyjnym lub w postępowaniu szczególnym.

Świadczenie rentowe w drodze wyjątku może być przyznane wyłącznie wtedy, gdy ubezpieczony wykazał wolę podejmowania pracy i opłacania składek, ale na skutek nadzwyczajnych, niezależnych od jego woli okoliczności, nie spełnia warunków do uzyskania świadczenia w trybie zwykłym.

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego nie skutkuje automatycznie nieważnością decyzji administracyjnych wydanych na jego podstawie; konieczna jest ocena wpływu tej nieważności na wydane akty oraz zastosowanie odpowiednich trybów wzruszenia takich decyzji.

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego nie automatycznie skutkuje nieważnością rozstrzygnięć administracyjnych opartych na tym akcie; konieczne jest badanie wpływu nieważności aktu normatywnego na wydane na jego podstawie akty oraz uwzględnienie zasad stabilności obrotu prawnego, ochrony praw nabytych i trwałości decyzji ostatecznych.

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego przez sąd administracyjny nie prowadzi automatycznie do nieważności aktów administracyjnych wydanych na jego podstawie; konieczne jest indywidualne badanie wpływu tego aktu na wydane rozstrzygnięcia administracyjne, w szczególności z uwzględnieniem art. 147 § 2 p.p.s.a.

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego, który stanowił podstawę wydania rozstrzygnięcia administracyjnego, nie oznacza automatycznego stwierdzenia nieważności tego rozstrzygnięcia - wymaga wznowienia postępowania i oceny wpływu stwierdzenia nieważności aktu normatywnego na decyzje podjęte na jego podstawie.