Spółki prawa handlowego, które w 1994 r. udzielały pożyczek bez wymaganego zezwolenia, nie należały do podmiotów gospodarczych wymienionych w par. 68 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 czerwca 1992 r. w sprawie opłaty skarbowej /Dz.U. nr 53 poz. 253 ze zm./, zatem udzielane przez nie pożyczki nie mogły korzystać ze zwolnienia od opłaty skarbowej na podstawie tego przepisu. Trudno

Art. 4 pkt 6 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ wymaga, aby eksport usług był wykonywany przez podatnika poza granicą państwową RP. W związku z powyższym, nie można zgodzić się z tym, iż sam fakt zawarcia umów i otrzymania określonej zapłaty za granicą jest wystarczającym dowodem do przyjęcia, iż usługi zostały wykonane

1. Interpretacja, w myśl której odwołanie od decyzji złożone niemal na dwa lata przed wejściem w życie ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ należy traktować - wbrew oczywistemu interesowi podatników - jako ich wniosek o dalsze rozpoznanie sprawy, stanowi wyraźne nadużycie; skutkom zwłoki organu odwoławczego nie można zapobiegać poprzez nadinterpretację

Skoro organy skarbowe zweryfikowały podstawę prawną obliczenia przychodu podatniczki i jego wysokość za 1995 r., to błędna okazała się kwota wyjściowa do rozliczenia podatku VAT za poszczególne miesiące 1995 r., a co za tym idzie określenie dodatkowego zobowiązania podatkowego.

Jeżeli podmiotem zobowiązanym jest spółka cywilna, w kontekście wniosku o rozłożenie podatku na raty należy ustalić sytuację majątkową spółki.

Wszelkie obowiązki podatkowe, a także związane ze stosunkiem prawnopodatkowym prawa /uprawnienia/ podatników, w tym odliczenia i zmniejszenia, których zastosowanie powoduje obniżenie wysokości podatku, powinny wynikać z wykładni językowej powszechnie obowiązującego prawa podatkowego: nie można przy ich ustalaniu posługiwać się ani wykładnią celowościową, ani wykładnią rozszerzającą. Tekst prawny bowiem

Używanie maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 3 - 6 i 8 Klasyfikacji rodzajowej środków trwałych oraz środków transportu /z wyjątkiem samochodów osobowych/ w gminach o szczególnym zagrożeniu wysokim bezrobociem strukturalnym, o którym mowa w par. 7 ust. 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 stycznia 1995 r. w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a

Przedmiotem postępowania zakończonego zaskarżoną decyzją było żądanie strony skarżącej umorzenia zaległości podatkowej, która, poprzez jej zapłacenie, wygasła zgodnie z art. 59 par. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./. Bezprzedmiotowość postępowania, zgodnie z art. 208 par. 1 Ordynacji podatkowej, rodzi konieczność jego umorzenia.

Odmówić udzielenia odpowiedzi na przedstawione pytanie prawne.

Czynności w zakresie najmu lokali podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa, ponadto niezależnie od tego czy byty wykonywane w ramach działalności gospodarczej czy poza nią. Zwolnione od podatku od towarów i usług są jedynie usługi mieszkaniowe, z wyłączeniem jednakże wynajmu lokali w budynkach mieszkalnych na cele

Zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji /Dz.U. nr 30 poz. 179 ze zm./ policjanta łączy z Policją stosunek służbowy, który powstaje w drodze mianowania. Od 1 stycznia 1992 r. stosunek służbowy policjanta należy zatem uznać za źródło przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /t.j. Dz.U. 1993 nr 90 poz

Uchybienia interpretacyjne organu administracji państwowej /urzędu statystycznego/ nie mogą powodować ujemnych następstw finansowych dla podmiotu, który działał w zaufaniu do wiedzy tego organu.

Z przepisu art. 148 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ wynika, iż przepis ten dwukrotnie mówi o doręczaniu pism w miejscu pracy /par. 1 i par. 2/. Uwzględniając racjonalność ustawodawcy, za w pełni zasadny uznać należy pogląd, że są to dwa różne miejsca pracy. O ile w pierwszym z tych przepisów /par. 1 art. 148/ chodzi o zakład pracy, w którym adresat

1. Nie ma uzasadnionych prawnie podstaw do przyjęcia, że warunkiem uznania za koszt uzyskania przychodu wydatków ponoszonych na rzecz pracowników z tytułu używania przez nich samochodów na użytek podatnika w celu podróży służbowej jest to, by pracownik był właścicielem samochodu i osobiście nim kierował. 2. Ubranie może być uznane za mające znaczenie dla działalności jednostki i jej reprezentacji lub

Przepis art. 27 ust. 4 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ nie pozwala na dokumentowanie operacji gospodarczych samym tylko posiadaniem dokumentów źródłowych /faktury, dokumenty SAD/, lecz dla poprawnego wyliczenia podatku wymagane jest prowadzenie ewidencji sprzedaży i wpisywanie do niej wszystkich operacji kształtujących

Gdy między podatnikiem a organami skarbowymi występuje spór co do prawidłowości zaklasyfikowania określonej usługi, organ podatkowy, który występuje o zajęcie stanowiska przez właściwą służbę statystyki publicznej, powinien podać wszystkie okoliczności dotyczące tego zagadnienia, w tym również stanowisko podatnika, a w razie posiadania w aktach sprawy, wydanych wcześniej opinii statystycznych - również

W przypadku wyrażenia zgody przez przełożonego na zamieszkiwanie prokuratora w miejscowości nie będącej siedzibą jednostki organizacyjnej prokuratury pracownikowi przysługuje odpowiedni zwrot kosztów przejazdu z miejsca zamieszkania do miejsca pracy. Jeżeli więc prokurator poniesie za zatrudniającą go jednostkę wydatki związane z dojazdem do pracy, które to wydatki zostaną mu następnie zwrócone przez

Zasadą jest zwrot pośredni podatku, zaś wyjątkiem od niej - obwarowanym spełnieniem warunków szczególnych - jest zwrot bezpośredni. Jeśli podatnik w okresie rozliczeniowym /miesięcznym/ nie wykona czynności podlegającej opodatkowaniu - i to niezależnie od tego z jakiej przyczyny taka sytuacja zaistnieje - to podatek naliczony podlega rozliczeniu wtedy, kiedy takie czynności zostaną dokonane z zastrzeżeniem

Decyzja organu pierwszej instancji ustalająca dodatkowe zobowiązanie podatkowe spółce cywilnej na podstawie art. 27 ust. 5 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ za poszczególne miesiące roku 1994, jako sprzeczna z prawem materialnym podlega uchyleniu.

Nie znajduje logicznego, racjonalnego, w tym zwłaszcza ekonomicznego uzasadnienia zaciąganie pożyczek znacznych kwot na warunkach rażąco gorszych od istniejących w obrocie bankowym albo dokonywanie zakupu obligacji czy akcji nie będących w obrocie publicznym za niewielką kwotę, a następnie ich sprzedaż w tym samym dniu /lub w niewielkim odstępie czasu/ po cenie kilkasetkrotnie wyższej od ceny zakupu

Z brzmienia art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /t.j. Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ wynika, że nie zawiera on żadnych zobiektywizowanych kryteriów stanowiących o zasadności żądania odroczenia terminu płatności, a zatem decyzje wydane w oparciu o ten przepis mają charakter uznaniowy.

Struktura art. 26 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /t.j. Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ wskazuje również na to, że "własność" lub "współwłasność" musi istnieć w roku podatkowym, w którym podatnik ponosi wydatki na cel, o którym mowa w tym przepisie.

Nie każdy poniesiony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu. Z uregulowania zawartego w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ wynika, że kosztem uzyskania przychodów mającym wpływ na wynik działalności gospodarczej jest tylko taki koszt, który został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów.

Z punktu widzenia prawa podatkowego o możliwości uznania za koszty uzyskania przychodów wydatków, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./, decyduje nie tylko to, że podatnik je poniósł, ale także to, czy wydatki te zostały przez podatnika udokumentowane zgodnie z wymaganiami obowiązujących przepisów