Kwota zwrotu podatku naliczonego nad należnym, o którym stanowi art. 21 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./, nie jest nadpłatą ani w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./, ani w rozumieniu art. 72 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia

Uzupełnienie zawarte w ust. 3 Protokołu pomiędzy Polską Rzecząpospolitą Ludową i Republiką Federalną Niemiec sporządzonego przy okazji podpisywania w dniu 18 grudnia 1972 r. w Warszawie Umowy pomiędzy obu państwami w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku /Dz.U. 1975 nr 31 poz. 163/ należy odczytywać w następujący sposób: - do art. 10 - niezależnie od

1. Idea powszechności opodatkowania obca jest społeczeństwu stanowemu, totalitarnemu /faszystowskiemu czy też komunistycznemu/, gdzie niektóre grupy osób korzystają z przywilejów podatkowych, których nie ma większość społeczeństwa. Przykładem zwolnienia podatkowego będącego wyłomem w zasadzie powszechności opodatkowania były postanowienia art. 68 ust. 1 ustawy z dnia 10 grudnia 1959 r. o Służbie Więziennej

W sytuacji, gdy podatnicy w zeznaniu zaniżyli wysokość podatku a następnie wpłacili kwotę wyższą od zobowiązania podatkowego, organ podatkowy zobowiązany był, na podstawie art. 45 ust. 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ określić właściwą wysokość zobowiązania w tym podatku.

Nie stanowi przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania /Dz.U. nr 21 poz. 86/ czysty zysk spółki z o.o. przekazany na rzecz tej spółki przy zachowaniu wymogów określonych w art. 191 par. 1 lub par. 2 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 czerwca 1934

Z treści art. 45 ust. 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ wynika, że decyzja określająca zobowiązanie podatkowe w innej wysokości niż wynikające z zeznania musi być wydana zawsze wtedy, kiedy zeznanie podatkowe odbiega od rzeczywistego stanu i to, bez względu na to z jakich przyczyn nastąpiła rozbieżność pomiędzy stanem rzeczywistym