Wskazana w art. 204 i art. 205 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 24 października 1934 r. - Prawo upadłościowe /Dz.U. 1991 nr 118 poz. 512 ze zm./ kolejność zaspokojenia wierzycieli przez syndyka, nie wyłączała prawa organu podatkowego do realizacji prawa zastawu stosownie do art. 312 Kc w związku z art. 328 Kc i art. 23 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych

Nie można żądać zaniechania ustalania i poboru podatku, który wynika z mocy prawa, ponieważ nie jest on przedmiotem ustalania przez organ podatkowy. W żadnym więc razie skarżący nie mógłby skutecznie dochodzić zaniechania ustalania i poboru podatku od towarów i usług.

1. Wydatki ponoszone w celu uzyskania przychodu, a więc koszty jego uzyskania, powinny być należycie udokumentowane. 2. Dowody w postaci paragonów związanych z konsumpcją w restauracjach, na których brak było nazwiska odbiorcy, nie odpowiadają wymogom określonym w par. 11 ust. 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1992 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów

Usługi pośrednictwa są odrębnym przedmiotem opodatkowania, niezależnym od opodatkowania działalności gospodarczej podmiotu w imieniu którego działa pośrednik, komisant, agent.

W sytuacji gdy uprawnienie podatnika wynika wprost z ustawy, brak jest podstaw prawnych do ustalania takiego uprawnienia w drodze decyzji administracyjnej. Organy podatkowe nie były zatem władne do rozstrzygania w drodze decyzji o prawie do ulgi mieszkaniowej, albowiem prawo do tej ulgi podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych nabywają z mocy samego prawa /ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku

1. Podatnicy nie mający na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu podlegają obowiązkowi podatkowemu w zakresie opodatkowania osiąganych w Polsce przychodów określonych w art. 21 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./ według stawki podatkowej 20 procent przychodu, chyba że umowa międzynarodowa w zakresie zapobieżenia

Wynikający z art. 25 ust. 1 i 2 ustawy z 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych obowiązek składania bez wezwania deklaracji o wysokości osiągniętego od początku roku dochodu oraz obowiązek terminowego wpłacania zaliczek miesięcznych na konto urzędu skarbowego jest niezależny od wyniku rocznego. Nie wpłacona w terminie zaliczka staje się zaległością podatkową, od której pobiera się odsetki za

Obowiązek samoobliczenia i zapłaty bez wezwania prowadzi do tego, iż wykazana przez podatnika nadpłata podatku traktowana jest przez organ podatkowy za taką, dopóki nie określi on należnego zobowiązania podatkowego w prawidłowej wysokości, co skutkuje zwrotem nadpłaty w żądanej wysokości. Dowód księgowy powiadamiający o realizacji /zwrocie/ wykazanej nadpłaty nie może być uznany za decyzję, gdyż potwierdza

Znajdujące się w aktach protokoły o stanie majątkowym skarżącego zdają się wskazywać na zgoła krytyczną sytuację jego i jego rodziny. Organy podatkowe przeciwstawiają temu jedynie twierdzenie, w myśl którego: "Sądzić należy, iż prowadzona działalność nie jest jedynym źródłem dochodu podatnika". Nie odbierając organom administracji prawa do przypuszczeń czy ocen, podnieść jednak należy, że rozstrzygnięcie

Obowiązujący wzór ewidencji przebiegu pojazdu określony został w wytycznych Ministerstwa Finansów z dnia 16 kwietnia 1993 r. w sprawie stosowania ewidencji przebiegu pojazdu /Dz.Urz. MF nr 10 poz. 44/ i w myśl tego wzoru ewidencja taka winna zawierać m.in. numer rejestracyjny pojazdu i pojemność jego silnika, trasę przejazdu, cel wyjazdu, liczbę przejechanych faktycznie kilometrów. Wynika z tego, że

Jeżeli dany stan faktyczny nie odpowiada przesłankom z art. 12 ustawy z dnia 14 listopada 1984 r. o podatku rolnym /Dz.U. 1993 nr 94 poz. 431 ze zm./ a podatnik nie uiści podatku rolnego, obowiązkiem organu administracyjnego jest wydanie decyzji wymiarowej zaś w uzasadnieniu decyzji organ ten winien przytoczyć fakty, które zadecydowały, że dany podatnik nie podlega zwolnieniu ustawowemu.

Wystawienie zatem faktury bez wskazania w niej numeru identyfikacyjnego sprzedawcy lub ze wskazaniem takiego numeru nie odpowiadającego rzeczywistemu stanowi rzeczy rodzi ten skutek, że podatnik udokumentowujący nabycie towarów i usług taką fakturą, pozbawiony jest prawa do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku w fakturze tej naliczonego, natomiast zaewidencjonowanie przezeń kwoty podatku naliczonego

Przy niewątpliwym ustaleniu, że wskazany w zakwestionowanych fakturach numer identyfikacyjny sprzedaży jest numerem nieprawidłowym i że faktury te wobec tego nie zostały wystawione zgodnie z art. 32 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ stanowisko organów podatkowych co do tego, że podatek w fakturach tych naliczony nie uprawnia

Nie można podzielić stanowiska, iż podatnik kwestionując wysokość należnego podatku - sam przyczynił się do powstania zaległości podatkowej wraz z odsetkami. Stanowisko takie bowiem zdaje się zmierzać do kwestionowania praw podatników do sądu, a nadto do traktowania dążenia do określenia /lub ustalenia/ należnej kwoty podatku jako rodzaju "ryzyka", gdy tymczasem obowiązek praworządności i działania

Nie można przyjmować, że każde nabycie nieruchomości rolnej prowadzi do utworzenia gospodarstwa rolnego.

Istnieje znacząca różnica w traktowaniu poniesionych kosztów dla celów prowadzenia rachunkowości oraz celów podatkowych. Nie wszystkie więc wydatki podatnika w danym roku podatkowym, ze względu na podaną wyżej definicję, mogą być zakwalifikowane jako koszty uzyskania przychodów.

Jeżeli najemca pojazdu mechanicznego w okresie niespełna roku uiszcza wynajmującemu raty czynszowe przekraczające ogółem wartość pojazdu i następnie nabywa tenże pojazd za symboliczną kwotę - to organy podatkowe nie przekraczają granic swobodnej oceny dowodów twierdząc, że pod pozorem umowy najmu w istocie rzeczy wykonywana była sprzedaż na raty. Nabycie zaś w tej formie środka trwałego nie stanowi

Przepisy art. 44 ust. 4 w związku z art. 24 ust. 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./ nie przewidują ustalania straty z remanentu likwidacyjnego.

1. W przypadku gdy wartość każdego z przedmiotów zamiany jest jednakowa, należy się opłata skarbowa wymierzona od tej wartości. 2. Brak zawinienia podatnika co do niepobrania podatku przez płatnika lub pobrania go w kwocie niższej od należnej wyłącza odpowiedzialność podatnika za ten podatek, zaś podmiotem wyłącznie odpowiedzialnym staje się płatnik nie będący pracownikiem.

Z przepisów art. 22 ust. 9 pkt 4 w związku z art. 13 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ wynika, że norma kosztów uzyskania przychodów dla przychodów z tytułu nagród za udział w konkursach artystycznych wypłaconych osobom wykonującym samodzielnie działalność artystyczną wynosi 20 procent.

1. W decyzji dotyczącej kwoty wyliczonych odsetek nie można przesądzać kwestii wiążących się z ustaleniem czy zaległość podatkowa istnieje czy też nie. 2. Organy podatkowe po zakończeniu roku podatkowego nie mogą ustalać wysokości miesięcznych zaliczek jakie podatnik winien był regulować w danym roku podatkowym. 3. Dopiero, gdy uprawomocni się decyzja wymiarowa określająca wysokość zaległości podatkowej

Posiadanie przez podatnika kopii faktury VAT, dokumentującej faktycznie przeprowadzoną transakcję, w wyniku której uiszczono podatek naliczony nie stanowi naruszenia obowiązków dotyczących określenia wysokości podatku naliczonego i nie uzasadnia zastosowania sankcji z art. 27 ust. 5 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze

W postępowaniu podatkowym w odróżnieniu od innych procedur szczegółowych regulowanych nowymi przepisami prawa, organem administracji państwowej jest urząd skarbowy, a nie osoba zajmująca określone stanowisko - zob. art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 22 grudnia 1982 r. o urzędzie Ministra Finansów oraz o urzędach i izbach skarbowych oraz art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych

Artykuł 29 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ może mieć zastosowanie do opłaty skarbowej od umów sprzedaży wierzytelności, dopiero gdy we właściwym trybie zostanie potwierdzony nienależny charakter tej opłaty. Tryb ten jest zaś uregulowany w wydanym na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o opłacie skarbowej zarządzeniu z dnia 21 lipca 1989