1. Różnica między kwotą opłat dodatkowych naliczonych a kwotą tychże opłat zapłaconych powiększająca zobowiązanie spółki w okresie przyszłych 8 kwartałów jest kosztem uzyskania przychodu w tych latach, w których różnica ta /lub jej część/ powinna być zapłacona /par. 6 ust. 2 zarządzenia Ministra Finansów z dnia 10 listopada 1990 r. w sprawie zasad ustalania należności za korzystanie z mienia Skarbu

Przy interpretacji normy zawartej w art. 26 ust. 1 pkt 5 lit. "d" ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./, należy mieć na względzie to, że z samego faktu sprzedaży lokalu mieszkalnego przez gminę nie wynika, iż w ten sposób został spełniony ustawowy warunek określony w tym przepisie. Warunek ten nie odnosi się bowiem do transakcji handlowej

Odliczeniu od dochodu podlegają wydatki poniesione przez podatnika na cele mieszkaniowe przeznaczone m.in. na przebudowę strychu /art. 26 ust. 1 pkt 5 lit. "f" ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./. Wykładnia gramatyczna tegoż przepisu prowadzi do wniosku, iż podatnik by skorzystać z przywileju podatkowego winien ponieść wydatki przeznaczone

Wyprowadzenie z treści zarządzenia nr 65 Ministra Finansów z dnia 16 listopada 1992 r. zmieniającego zarządzenie w sprawie wzorów deklaracji dotyczących obliczania podatku od wzrostu wynagrodzeń oraz sposobu liczenia przeciętnego zatrudnienia w 1992 r. /Dz.Urz. MF nr 15 poz. 78/ wniosku o ograniczeniu podmiotowego zakresu ulgi eksportowej do bezpośrednich eksporterów wykracza poza delegację ustawową

1. Straty wynikłe wskutek wypadku spowodowanego w stanie nietrzeźwym przez pracownika spółki nie są stratami spowodowanymi zdarzeniami losowymi w rozumieniu art. 10 ust. 2 pkt 2 ustawy z 31 stycznia 1989 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1991 nr 49 poz. 216 ze zm./. 2. Wydatki poniesione przez spółkę przed zgłoszeniem przez nią działalności gospodarczej i obowiązku podatkowego nie mogą

Ewidentna sprzeczność pomiędzy sentencją zaskarżonej decyzji, a jej uzasadnieniem, które jest integralną częścią decyzji powoduje jej uchylenie.

Termin "sprzedaż" jest użyty w ustawie z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50/ w dwojakim znaczeniu: 1) jako oznaczenie czynności podlegających opodatkowaniu 2) jako oznaczenie obrotu - kwoty należnej z tytułu sprzedaży towarów pomniejszonej o należny podatek od towarów i usług.

Ustalenie stanu faktycznego - będącego podstawą dla ewentualnego określenia podatku dochodowego z nie ujawnionych źródeł dochodu powinno nastąpić bez naruszania przepisów postępowania administracyjnego.

Wydając decyzję w sprawie zabezpieczenia należności podatkowych, organ podatkowy ma obowiązek w uzasadnieniu swej decyzji wskazać wyraźnie przyczyny, dla których ustanawia takie zabezpieczenie i wskazać konkretne dowody na oparcie swych stwierdzeń /art. 21 ust. 4 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych - Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./.

Ustawą z dnia 6 marca 1993 r. o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania oraz niektórych innych ustaw /Dz.U. nr 28 poz. 127/ ustawodawca dokonał nowelizacji ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./ i między innymi do art. 6 wprowadził nowy ust. 7, który wyłączył możliwość łącznego opodatkowania małżonków w sytuacji, kiedy

Osoby fizyczne nie mogą być podmiotami obowiązków, wynikających z ustawy z dnia 22 grudnia 1990 r. o opodatkowaniu wzrostu wynagrodzeń /Dz.U. 1991 nr 1 poz. 1/.

Termin "sprzedaż" używany jest w ustawie z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ w podwójnym znaczeniu. Oznacza on czynności podlegające opodatkowaniu /art. 4 pkt 8/. Wówczas występuje on łącznie z innym terminem, np. towar. Termin "sprzedaż" oznacza również obrót, czyli kwotę należną z tytułu sprzedaży towarów pomniejszoną o należny

W świetle postanowień art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /t.j. Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ brak było podstawy do uznania za koszt uzyskania przychodów wydatków właściciela firmy na jego wyżywienie w czasie jego podróży odbywanej w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Te wydatki nie mogą być uznane za koszty poniesione w celu osiągnięcia

1. Zwrot "osobisty przychód", użyty w art. 26 ust. l pkt 1 in fine ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./, odnosi się do wszelkiego rodzaju przychodów, a więc nie tylko do tych, które pochodzą ze źródeł wskazanych w art. 10 ust. 1 tej ustawy. 2. Możliwość odliczenia od dochodu przed obliczeniem podatku kwot wydatkowanych jako darowizny na

Zwrot "osobisty przychód" użyty w art. 26 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./ mimo iż niezbyt fortunny od strony redakcyjnej, odnosi się w ocenie Sądu do wszystkiego rodzaju przychodów, nie tylko zatem do tych, które pochodzą ze źródeł wskazanych w art. 10 ust. 1 ustawy. Ostatnio wspomniany przepis zawiera bowiem jedynie

Brak jest przepisów któreby dały podstawę do wyodrębnienia spośród dóbr sprowadzanych z zagranicy grupy przedmiotów przeznaczonych na wniesienie aportu do spółki prawa handlowego i nadanie tej grupie specyficznego statusu prawnego z punktu widzenia obowiązków w zakresie podatku obrotowego granicznego. Nie przemawia za tym w szczególności fakt zwolnienia tej grupy dóbr z cła. Granice tego zwolnienia

1. Zasada stosowania przepisów łagodniejszych dotyczy wyłącznie postępowania karnego /art. 2 par. 1 Kk/. W prawie podatkowym obowiązuje natomiast zasada stosowania tych przepisów prawa materialnego, które obowiązywały w dacie powstania obowiązku podatkowego. 2. Jeżeli organ administracyjny stwierdzi, że w sprawie nie zachodzą przesłanki, o których mowa w art. 31 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach

1. Żaden przepis prawa nie zakazuje stwierdzenia przez organ administracyjny nieważności decyzji, na którą wniesiono skargę do sądu administracyjnego. Po przekazaniu zgodnie z art. 200 par. 2 zdanie drugie Kpa takiej skargi Naczelny Sąd Administracyjny umorzyłby postępowanie sądowe po ustaleniu, że zaskarżona decyzja przestała istnieć na skutek stwierdzenia jej nieważności /art. 355 par. 1 Kpc w związku

Artykuł 14 ust. 2 i 3 oraz art. 15 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ nie pozwalają postawić tezy, że odpowiedzialność płatnika wchodzi w grę w dalszej kolejności. Jeżeli organ podatkowy skierował decyzję podatkową do płatnika, płatnik nie może uniknąć odpowiedzialności tylko z tego powodu, że nie wymierzono podatku podatnikowi.

Uchylenie wobec podatnika ujemnych skutków, przewidzianych m.in. w art. 27 ust. 5 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50/, możliwe jest w trybie art. 155 Kpa oraz na podstawie art. 31 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /t.j. Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./; /zob. pismo Ministra Finansów z dnia 16 lutego

1. Ustawa z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego /Dz.U. nr 17 poz. 75 ze zm./ przyznaje w uznaniu szczególnych zasług osób, które walczyły o suwerenność ojczyzny określone uprawnienia pracownicze, emerytalne, ulgi taryfowe i zniżki, jednakże nie ma wśród nich zwolnień podatkowych. 2. Zaniechanie ustalania i poboru

Art. 26 ust. 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./ jest sformułowany jednoznacznie. Jego interpretacja prowadzi do wniosku, że warunkiem zastosowania odliczeń podatku jest przedstawienie przez podatnika dokumentów stwierdzających ich poniesienie. Dokument zaś to przedmiot stwierdzający określone okoliczności, fakty, stany /np. umowa,