Przepis art. 27 ust. 5 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50/ ma charakter obligatoryjny; zastosowanie sankcji w nim przewidzianej nie zależy od wyboru organu podatkowego lecz następuje gdy ustalone zostaną przesłanki w tym przepisie ustanowione.

W sytuacji, gdy Minister Finansów zarządził zaniechanie poboru podatku z mocą wsteczną, wcześniejsze decyzje organów podatkowych odmawiające zwrotu podatku prawidłowo pobranego przez płatników - jeśli dotyczą wypadków objętych zaniechaniem poboru - powinny zostać uchylone. Uchylenie takiej decyzji skutkuje obowiązkiem zapłaty oprocentowania, o którym mowa w art. 29 ust. 2 ustawy z dnia 19 grudnia 1980

Odstąpienie od umowy pożyczki /art. 721 Kc/ nie uzasadnia zwrotu prawidłowo naliczonej i uiszczonej opłaty skarbowej.

Sprzedaż własnych środków trwałych i elementów wyposażenia przedsiębiorstwa nie jest wykonywaniem statutowej działalności gospodarczej. Nie podlega więc zwolnieniu od opłaty skarbowej na mocy art. 3 ust. 1 pkt 5 lit. "a" ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej. Zwolnieniu podlegają umowy sprzedaży zawierane wyłącznie w wykonywaniu działalności gospodarczej.

1. Podstawą do orzeczenia odpowiedzialności za zobowiązania podatkowe na podstawie art. 14 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./ winno być ustalenie w sposób nie budzący wątpliwości, że napiwki otrzymywane przez pracowników kasyna stanowiły wynagrodzenia podlegające podatkowi na podstawie ustawy z dnia 4 lutego 1949 r. o podatku od wynagrodzeń /

Ustawa z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ wyraźnie rozróżnia rachunek /zwany inaczej fakturą/ i rachunek uproszczony. Podstawą do obniżenia podatku należnego może być tylko faktura, nie zaś rachunek uproszczony.

W zakresie możliwości stosowania szacunkowego ustalenia podstawy opodatkowania przepis art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. nr 3 poz. 12 ze zm./ jest bardziej rygorystyczny od art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./.

Organ podatkowy nie może wydać decyzji na podstawie art. 27 ust. 5 pkt 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50/ przed upływem terminu, do którego podatnik jest zobowiązany złożyć deklarację dotyczącą rozliczenia oraz obliczenia podatku i jego wpłacenia.

Przepis art. 15 ust. 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. nr 21 poz. 86 ze zm./ nie stanowi samodzielnej podstawy do uznania określonego kosztu za koszt uzyskania przychodu; reguluje jedynie zasady potrącania kosztów uzyskania przychodów.

Niedopuszczalne jest, aby podatnik samodzielnie zmieniał zapisy w otrzymanej fakturze i przyjmował do rejestru zakupu inne wielkości podatku VAT niż wynikające z dokumentu źródłowego jakim jest faktura.

Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 1993 r. w sprawie zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów osób fizycznych /Dz.U. nr 132 poz. 635/ nie przewiduje możliwości zwolnienia podatnika od obowiązku założenia i prowadzenia ewidencji przychodów i zakupów. Natomiast możliwość takiego zwolnienia przewidziana jest dla podatkowej księgi przychodów i rozchodów /par. 6 rozporządzenia Ministra

Zawarte w art. 19 ust. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ uprawnienie podatnika do obniżenia w czasie ściśle oznaczonym kwoty podatku należnego wyłącza taką możliwość w czasie innym niż ustawowo zakreślony. Stosownie do art. 19 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ obniżenie kwoty podatku

Utworzenie rezerw na pokrycie należności, których nieściągalność została uprawdopodobniona /art. 12 ust. 2 pkt 11 ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o podatku dochodowym - Dz.U. 1989 nr 27 poz. 147 ze zm./ jest dopuszczalne tylko i wyłącznie wtedy, gdy podatnik podejmuje wszelkie przewidziane prawem środki prawne ściągnięcia wierzytelności od dłużnika i okażą się one bezskuteczne. Nie można tworzyć takiej

Pominięcie w uchwale rady gminy stawki podatku od nieruchomości, dla określonej grupy podmiotów i przedmiotów opodatkowania, stanowi o niewypełnieniu w drodze przepisów gminnych obowiązku określonego w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych i nie jest zwolnieniem w rozumieniu art. 7 ust. 2 tej ustawy.

Zwolnienie od obowiązku prowadzenia księgi podatkowej lub poszczególnych czynności z zakresu prowadzenia ksiąg, przewidziane w par. 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1992 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, ma charakter fakultatywny, jest pozostawione uznaniu organu podatkowego.

Art. 6 ustawy z dnia 6 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./ stanowiący, iż rokiem podatkowym jest rok kalendarzowy, ma powszechne zastosowanie dla wszystkich podatków. Jedynym wyjątkiem od zasady wyrażonej w wyżej wymienionym artykule jest rozwiązanie przewidziane w art. 8 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych

Korzystanie ze zwolnienia od podatków obrotowego i dochodowego od przychodów z prowadzonej działalności handlowej nie uprawnia do zwolnienia od obowiązku uiszczenia opłaty targowej, o której mowa w art. 15 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych.

Organy podatkowe przy wymiarze podatku od nieruchomości są związane zapisami w ewidencji gruntów i budynków; nie są uprawnione do dokonywania własnych ustaleń w tym przedmiocie.

Ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./ nie upoważnia rad gmin do wydawania uchwał w przedmiocie stosowania ulg w opłatach lokalnych.

Przepis art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ wyraźnie stanowi, że płatność podatku może być rozłożona na raty na wniosek podatnika i dotyczy wyłącznie podatników. Rozwiązanie to nie ma więc zastosowania do płatników.

Art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./ daje prawo podatnikom do ubiegania się na ich wniosek o rozłożenie zaległości podatkowych na raty. Jednak jest to decyzja uznaniowa organów podatkowych.

Podatnik, który po wejściu w życie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ prowadził działalność w taki sposób, jakby był podatnikiem tego podatku, a następnie złożył oświadczenie w trybie art. 48 w zw. z art. 14 ust. 2 tej ustawy, nie może korzystać z uprawnienia do odliczenia od należnego podatku, kwoty podatku naliczonego

W okresie, w którym skarżący nie dokonywał sprzedaży towarów podlegających opodatkowaniu, nie mogły mieć do niego zastosowania przepisy art. 19, art. 20 i art. 21 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50/. W okresie, za który skarżący złożył deklarację VAT-7, wykazane zostały jedynie zakupy, to przepis art. 19 ust. 3 i 4 również nie

1. Organy podatkowe nie mają obowiązku respektowania tych postanowień czynności prawnych, które zmierzały do obejścia przepisów prawa podatkowego, jednakże sama czynność prawa cywilnego ukształtowana przez strony w sposób zmierzający do obejścia przepisów podatkowych nie staje się z tego powodu nieważna. 2. Umowy cywilnoprawne, kształtujące wzajemne prawa i obowiązki stron umowy, nie mogą być wykorzystywane