Postępowanie w sprawie nadania decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, o jakim mowa w art. 239b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r., Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r. nr 8, poz. 60 ze zm.), jest postępowaniem odrębnym od postępowania wymiarowego, w którym wydano decyzję nieostateczną, nakładającą na stronę obowiązek podlegający wykonaniu w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji

Czynności polegające na organizowaniu i nadzorowaniu wykonywania czynności agencyjnych przez innych agentów ubezpieczeniowych ubezpieczyciela nie stanowią czynności pośrednictwa ubezpieczeniowego. Czynności te nie prowadzą bowiem bezpośrednio do zawarcia umowy ubezpieczenia.

Jeżeli organ podatkowy stwierdzi bezprzedmiotowość postępowania wówczas ma obowiązek go umorzyć i nie może orzec merytorycznie co do istoty sprawy.

Podatnik, który dojeżdża komunikacją publiczną na kontrolne wizyty lekarskie, nie może odliczyć od PIT wydatków na bilety. Ulga rehabilitacyjna przysługuje tylko wtedy, gdy w trakcie tych wizyt pacjent poddawany jest zabiegom o charakterze leczniczo-rehabilitacyjnym.

Niezadowolenie podatnika z treści regulacji nie może stanowić uzasadnienia dla wykładni per analogiam, wykraczającej poza możliwe językowe znaczenie przepisu i prowadzącej w istocie do prawotwórczej ingerencji sądu administracyjnego w materię ustawodawczą.

Wąska wykładnia językowa art. 21 ust. 1 pkt 126 lit. a u.p.d.o.f., prowadziłaby do skutków niezgodnych z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej. Wyjątki od zasady równego traktowania muszą mieć, bowiem charakter relewantny tzn. pozostawać w bezpośrednim związku z celem i zasadniczą treścią przepisów, w których zawarta jest kontrolowana norma oraz służyć ich realizacji, muszą być proporcjonalne

Powiązanie art. 187 § 1 O.p. z zasadami ogólnymi jest prawidłowe. Przepis ten stanowi bowiem konkretyzację zasady ogólnej prawdy obiektywnej wyrażonej w art. 122 O.p. Obliguje on organ podatkowy do wyczerpującego rozpatrzenia całego materiału dowodowego, przez co należy rozumieć ustosunkowanie się przez organ podatkowy do każdego dowodu bądź grupy dowodów jednorodnych i dokonanie ich oceny we wzajemnym

Nie wystarczy wykazanie, że podatnik mógł gdziekolwiek nabyć towar i zużyć go w działalności gospodarczej, aby wydatek ten móc zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.