Art. 54 ust. 1 rozporządzenia nr 1306/2013 nie nakłada na państwo członkowskie obowiązku wszczęcia postępowania windykacyjnego w ciągu 18 miesięcy od uzyskania dokumentu potwierdzającego nieprawidłowość, a jedynie zaleca takie działanie. Przepis ten nie daje podstaw do wywodzenia jednostkowych roszczeń dotyczących maksymalnego terminu dla organów administracyjnych na podjęcie czynności windykacyjnych
Zarządzający transportem ponosi odpowiedzialność administracyjną za naruszenia obowiązków lub warunków przewozu drogowego dokonane przez kierowców, nawet jeśli nie mieli oni bezpośredniego wpływu na powstanie naruszenia, o ile nie wykażą istnienia nadzwyczajnych okoliczności zwalniających ich z tej odpowiedzialności.
Niedopuszczalne jest sumowanie kar administracyjnych za przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu oraz skrócenie minimalnego okresu odpoczynku dziennego kierowców, jeżeli nie wynika to wprost z ustawy. Naruszenia zawierające w sobie czyny 'współukarane' winny powodować uruchomienie kolejnej, wyższej sankcji, ale nie sumowanie sankcji za wszystkie czyny łącznie.
Sumowanie administracyjnych kar pieniężnych za naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym dotyczących czasu pracy kierowców, takich jak przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy i skrócenie wymaganego regularnego okresu odpoczynku dziennego, jest niedopuszczalne, jeśli przepisy załącznika nr 3 do ustawy o transporcie drogowym nie przewidują takiego nakazu wprost.
Na podmiocie wykonującym przewóz drogowy spoczywa ciężar udowodnienia okoliczności egzoneracyjnych, takich jak niemożność przeprowadzenia badania technicznego z powodu sytuacji nadzwyczajnych, przy czym brak takiego wpływu musi być realnie wykazany dowodami.
Osoba, która faktycznie pełniła funkcję członka zarządu w okresie, w którym powstały zobowiązania podatkowe, nie może powoływać się na okoliczność, że nie mogła pełnić tej funkcji z uwagi na zakaz wynikający z art. 18 § 2 ustawy - Kodeks Spółek Handlowych. Teza od Redakcji
Skrócenie wymaganego skróconego okresu odpoczynku dziennego kierowcy powinno być sankcjonowane jedynie jedną, wyższą karą wynikającą z łącznego czasu skrócenia, a nie sumą kar za każde poszczególne naruszenie.
Odpowiedzialność administracyjna za naruszenie przepisów o transporcie drogowym ma charakter obiektywny i wystarczające jest stwierdzenie samego faktu naruszenia, niezależnie od winy czy świadomości przedsiębiorcy.
Organy administracji, stosując wagi podlegające prawnej kontroli metrologicznej, są zobowiązane do uwzględniania dopuszczalnych błędów pomiarowych określonych w przepisach prawa metrologicznego.
Nałożenie kary pieniężnej na przedsiębiorcę za naruszenie przepisów o transporcie drogowym jest uzasadnione, jeśli przedsiębiorca nie wykaże skutecznie właściwej organizacji i dyscypliny pracy, a odpowiedzialność ta ma charakter obiektywny z wyjątkiem przypadków, gdy przedsiębiorca udowodni brak wpływu na powstałe naruszenia.
Przedsiębiorca transportowy ponosi odpowiedzialność za działania swoich kierowców, również w przypadku naruszeń przepisów o transporcie drogowym wynikających z niewłaściwej obsługi tachografu, chyba że wykaże brak wpływu na powstanie takich naruszeń, co wymaga dowodów na obiektywne, nieprzewidywalne i nadzwyczajne okoliczności.
Przedsiębiorca transportowy ponosi odpowiedzialność za zapewnienie właściwej organizacji pracy i nadzoru nad pracownikami, w tym odpowiedzialność za prawidłowe działanie tachografów oraz przestrzeganie przepisów o czasie pracy kierowców, nawet jeżeli naruszenia przepisów dokonali kierowcy wskutek własnych działań.
Przedsiębiorstwo transportowe ponosi odpowiedzialność administracyjną za stan techniczny pojazdu, w tym za działanie tachografu, nawet jeśli przedsiębiorca twierdzi, że nie miał wiedzy o dokonanych manipulacjach, o ile nie przedstawi dowodów obalających takie domniemanie odpowiedzialności.
Warunkiem uzyskania płatności dla obszarów z ograniczeniami naturalnymi lub innymi szczególnymi ograniczeniami (ONW) jest posiadanie tytułu prawnego do zgłaszanych gruntów, a sam fakt ich posiadania nie jest wystarczający.
Stworzenie sztucznych warunków w celu uzyskania płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego, poprzez centralne zarządzanie przez jedną osobę różnymi podmiotami prawnymi, które formalnie tworzą samodzielne jednostki, prowadzi do odmowy przyznania takich płatności, zgodnie z art. 30 rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009.
W sytuacji, gdy skarga kasacyjna nie wskazuje konkretnych przepisów prawa materialnego lub procesowego, które zostały naruszone przez sąd pierwszej instancji, lub nie uzasadnia, na czym polegało naruszenie tych przepisów, Naczelny Sąd Administracyjny odrzuca skargę jako bezzasadną, uznając poprawność ustaleń prawnych i faktycznych sądu niższej instancji.
Naczelny Sąd Administracyjny, działając w granicach skargi kasacyjnej, nie jest zobowiązany do konkretyzowania ani korygowania zarzutów skargi, a skarga kasacyjna, aby mogła być merytorycznie rozpatrzona, musi precyzyjnie wskazywać przepis prawa, który został naruszony oraz sposób tego naruszenia.
Nieruchomości będące w faktycznym władaniu przedsiębiorstwa państwowego, które nie posiada dokumentów potwierdzających zarząd lub użytkowanie w dniu 27 maja 1990 r., podlegają komunalizacji z mocy prawa na rzecz gminy, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r.