Zezwolenie na zatrudnienie cudzoziemca wydawane jest w ramach uznania organu zatrudnienia.

Orzeczenia lekarskie wydawane w sprawach chorób zawodowych mają charakter opinii, o jakiej mowa w art. 84 par. 1 Kpa. Z samej istoty tego dowodu wynika więc, że orzeczenie powinno zawierać uzasadnienie zajętego stanowiska z jednoczesnym odniesieniem się do przedstawionej przez skarżącego wcześniejszej dokumentacji lekarskiej, zwłaszcza gdy prezentowane są w nich odmienne oceny.

Orzeczenie dyscyplinarne o wydaleniu z pracy jest zdarzeniem prawnym skutkującym ustanie stosunku pracy.

Przed uznaniem orzeczenia sądu zagranicznego przez sąd w Polsce - skarżąca w świetle prawa polskiego nadal uważana jest za osobę pozostającą w związku małżeńskim.

1. Celem postępowania prowadzonego na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294 ze zm./ jest stwierdzenie choroby zawodowej. Postępowanie w takiej sprawie nie może przeradzać się w spór o to, kto będzie zobowiązany do świadczeń z tytułu stwierdzonej choroby. 2. Przepis par. 10 ust. 3 pkt 2 powołanego rozporządzenia nie stwarza

Odmowa bezrobotnej, samotnie wychowującej dzieci, przyjęcia odpowiedniego zatrudnienia, ze względu na chorobę dziecka, mającą charakter przejściowy, lecz wymagającą intensywnych badań i szczególnej opieki, nie może być uznana za odmowę nieuzasadnioną w rozumieniu art. 25 ust. 9 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1995 nr 1 poz. 1 ze zm./.

Fakt wszczęcia i prowadzenia postępowania dyscyplinarnego przeciwko pracownikowi państwowemu mianowanemu nie uchyla obowiązków pracodawcy wynikających z art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ w zakresie podjęcia konkretnych, udokumentowanych prób przeniesienia takiego pracownika na inne stanowisko w tym samym urzędzie.

Swoboda dokonywania zmian organizacyjnych przez pracodawcę nie może być wykorzystana w celu obejściu przepisów o szczególnej ochronie trwałości stosunku pracy pracowników pełniących w zakładzie pracy funkcje związkowe.

Chorobą zawodową jest choroba objęta wykazem chorób zawodowych, spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia, występujących w środowisku pracy, stwierdzona u osoby zatrudnionej na podstawie stosunku pracy.

1. O chorobie zawodowej można mówić tylko wówczas, gdy chorobę objętą wykazem chorób zawodowych, wywołaną czynnikami szkodliwymi występującymi w środowisku pracy, stwierdzono u pracownika, to jest w myśl definicji zawartej w art. 2 Kodeksu pracy - osoby zatrudnionej na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę. Wobec tego, że w powyższej definicji pracownika

1. Nie można uznać, iż w punkcie 9 art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482/ ustawodawca wprowadził koniunktywne pojęcie odpisu i wpłaty. 2. Przepis art. 12 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych /Dz.U. nr 43 poz. 163 ze zm./ niewątpliwie wprowadził obowiązek gromadzenia środków funduszu na odrębnym

Okresy wymienione w art. 23 ust. 1 pkt 2 oraz ust. 2 pkt 1, 2 i 4 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1995 nr 1 poz. 1 ze zm./ w żadnym punkcie nie są identyfikowane z pracą w indywidualnym gospodarstwie rolnym, ani własnym, ani rodziców. Oznacza to, iż okresów pracy w indywidualnym gospodarstwie rolnym tak własnym, jak i rodziców nie można zaliczyć

Zakład pracy (pracodawca), stanowiący cześć wielozakładowego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej, na podstawie przepisów art. 2 ust. 2 oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 29 grudnia 1993 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz. U. z 1994 r., Nr 1, poz. 1) ma obowiązek opłacania składek na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych.

W zakładowym systemie wynagradzania można było począwszy od dnia 18 sierpnia 1990 r. określić kwotowo wysokość składników wynagrodzenia oraz innych świadczeń naliczonych uprzednio w relacji do najniższego wynagrodzenia albo przyjąć inną podstawą ich wymiaru niż najniższe wynagrodzenie (art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 19 lipca 1990 r. o zmianie ustawy o zasadach tworzenia zakładowych systemów wynagradzania

Dopuszczalne jest zatrudnienie nauczyciela, spełniającego wymagania, przewidziane w art. 10 ust. 2 pkt 2-4 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (Dz. U. Nr 3, poz. 19 ze zm.) na podstawie umowy o pracę na czas określony, uzasadnione potrzebą zastępstwa nieobecnego nauczyciela (art. 10 ust. 3 i 4 tej ustawy).

Zasada z § 2 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 września 1991 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie projektów wynalazczych (Dz. U. Nr 83, poz. 374), że wynagrodzenie powinno być ustalone według przepisów dotychczasowych, jeżeli jest to korzystniejsze dla twórcy projektu wynalazczego, odnosi się zarówno do wynagrodzenia za okresy obliczenia już zakończone, za które nie zostało ono wypłacone

Pominięcie byłego pracownika przy przyznawaniu świadczenia, będącego składnikiem wynagrodzenia za pracę w okresie, w którym był on zatrudniony, narusza zasady wynagradzania za pracę wykonaną (art. 80 kp), wynagradzania według ilości i jakości pracy (art. 78 kp) i równego traktowania pracowników (art. 112 kp).

Prawo pracy ma własne tryby ustalania i zmiany wysokości wynagrodzenia za pracę lub jego poszczególnych składników, więc przepis art. 3581 § 3 KC może być w związku z art. 300 KP zastosowany w sprawach płacowych tylko w zgodzie z zasadami prawa pracy i w sposób odpowiedni. Jeżeli świadczenie pieniężne w zamian za deputat węglowy zostało ustalone w układzie zbiorowym pracy kwotowo, niezależnie od wartości

1) Zasadność wypowiedzenie przez pracodawcę umowy o pracę na czas nie określony (art. 45 KP) powinna być oceniana w płaszczyźnie stwierdzenia, że jest to zwykły sposób rozwiązywania umowy o pracę. 2) Pracodawca w sposób zasadny wypowiada umowę o pracę pracownikowi samodzielnie organizującemu wykonywanie swoich obowiązków pracowniczych, jeżeli pracownik ten nie osiąga wyników porównywalnych z innymi