Postanowienie TK z dnia 20 lutego 2008 r., sygn. SK 44/07
Konieczność uiszczenia wpisu w zależności od wysokości przedmiotu sporu a prawo do sądu
23/1/A/2008
POSTANOWIENIE
z dnia 20 lutego 2008 r.
Sygn. akt SK 44/07
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Mirosław Granat - przewodniczący
Marek Kotlinowski - sprawozdawca
Ewa Łętowska
Marek Mazurkiewicz
Mirosław Wyrzykowski,
po rozpoznaniu, na posiedzeniu niejawnym w dniu 20 lutego 2008 r., skargi konstytucyjnej Marka Jarockiego o zbadanie zgodności:
art. 16 ust. 3 ustawy z dnia 13 czerwca 1967 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 24, poz. 110, ze zm.) z art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2, art. 176 i art. 2 Konstytucji,
p o s t a n a w i a:
na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, z 2000 r. Nr 48, poz. 552 i Nr 53, poz. 638, z 2001 r. Nr 98, poz. 1070 oraz z 2005 r. Nr 169, poz. 1417) umorzyć postępowanie ze względu na niedopuszczalność wydania wyroku.
UZASADNIENIE
I
1. W skardze konstytucyjnej z 21 lutego 2006 r. Marek Jarocki (dalej: skarżący) wniósł o uznanie w całości za niezgodne z Konstytucją art. 16 ust. 1 i 3 i art. 30 ustawy z dnia 13 czerwca 1967 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 24, poz. 110, ze zm.; dalej: ustawa o kosztach). Jako wzorce kontroli powołał art. 2, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2 i art. 176 Konstytucji.
W uzasadnieniu wskazał przede wszystkim na znaczenie konstytucyjnego prawa do sądu, przynajmniej dwuinstancyjnego postępowania i zakazu zamykania drogi sądowej dochodzenia naruszonych praw, które stanowią, zdaniem skarżącego, wypełnienie zasady demokratycznego państwa prawnego urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej. Skarżący podkreślił także, że swoboda ustawodawcy określania formalnych przesłanek korzystania z prawa do sądu jest limitowana przez zakaz zawarty w art. 77 ust. 2 Konstytucji (w uzasadnieniu skargi błędnie przywołano kilkakrotnie art. 77 ust. 1 Konstytucji).
Powyższe zasady są, w ocenie skarżącego, naruszane przez przepisy ustawy o kosztach. Ustawa ta uzależnia bowiem rozpoznanie sprawy przez sąd od uiszczenia opłaty (wpisu). Samo istnienie tego obowiązku nie przesądza jeszcze o jego niekonstytucyjności, szczególnie, że ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) przewiduje możliwość ubiegania się o zwolnienie od kosztów sądowych. Jednakże, jak podnosi skarżący, w wypadku przedsiębiorców możliwość ta jest „prawem de facto martwym”, bo zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa, przedsiębiorca ma zawsze obowiązek zabezpieczyć środki na prowadzenie sporów sądowych. Koszta sądowe stanowią bowiem, w ocenie sądów, koszta prowadzenia działalności gospodarczej. Tymczasem, zgodnie z zakwestionowanymi przepisami, sąd nie podejmie żadnej czynności na skutek pisma, od którego nie została uiszczona należna opłata. W tym wypadku przewodniczący wzywa wnoszącego pismo, aby pod rygorem zwrotu pisma uiścił opłatę w terminie tygodniowym od dnia doręczenia wezwania, a w razie bezskutecznego upływu tego terminu zwraca pismo (art. 16 ust. 1 ustawy o kosztach). Apelacja, kasacja, zażalenie, sprzeciw od wyroku zaocznego oraz zarzuty od nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym, od których pomimo wezwania nie została uiszczona należna opłata, podlegają odrzuceniu (art. 16 ust. 3 ustawy o kosztach).
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
