Postanowienie SN z dnia 12 grudnia 2018 r., sygn. II PK 287/17
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Zbigniew Myszka
w sprawie z powództwa P. J. przeciwko Urzędowi Gminy C. o odszkodowanie, ekwiwalent za czyszczenie odzieży roboczej, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 12 grudnia 2018 r., skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego w P. z dnia 28 czerwca 2017 r., sygn. akt VIII Pa [...],
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania i zasądza od skarżącego na rzecz pozwanego kwotę 240 (dwieście czterdzieści) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym.
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy w P. VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 28 czerwca 2017 r., po rozpoznaniu apelacji pozwanego Urzędu Gminy C, zmienił wyrok Sądu Rejonowego w P. V Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 17 stycznia 2017 r. w ten sposób, że oddalił powództwo P. J. o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę.
Sąd drugiej instancji oceniał, czy rozwiązanie z powodem umowy o pracę bez wypowiedzenia spełniało wszystkie wymogi formalne, tj. czy wskazane przyczyny były rzeczywiste i uzasadniały dokonane wypowiedzenie kierownikowi pozwanego pracodawcy. W tym zakresie miał na uwadze, że z ustalonego w sprawie stanu faktycznego wynikało, iż już 28 lipca 2015 r. powód był poinformowany o tym, że pracownik B. B. nie stawił się do pełnienia służby, na co nie zareagował, nie podjął w tym zakresie żadnych działań ani nie przekazał do działu kadr informacji, że B. B. co najmniej w dniu 28 lipca 2015 r. nie świadczył pracy. Przeciwnie wpisywał nadal B. B. do grafiku pracy jako jedną osobę pełniącą służbę, choć faktyczne tego dnia do pełnienia służby były wyznaczone inne osoby, bez reakcji na nieobecność tego pracownika i niepodjęcie działań zmierzających do wyjaśnienia tej kwestii oraz brak przekazania do działu kadr informacji o powyższym w celu skorygowania kwestii wypłaty wynagrodzenia za pracę, w ocenie Sądu drugiej instancji spełniają dyspozycję art. 52 § 1 pkt 1 k.p. Te zachowania powoda potwierdzają trafność zarzutu braku nadzoru nad ustalaniem i wykonywaniem dyżurów przez podległych pracowników, nieprzekazaniu do dnia kontroli, tj. do dnia 19 sierpnia 2015 r. informacji pracownikowi na stanowisku ds. kadr ani wójtowi pozwanej gminy o braku świadczenia pracy przez podległego pracownika, co stwierdzono na podstawie list obecności oraz książki dyżurów Straży Gminnej i spowodowanie tym samym, że wynagrodzenie za miesiąc lipiec zostało nieprawnie wypłacone, tolerowaniu sytuacji nieświadczenia pracy przez zatrudnionego pracownika i zastępowanie go przez innych pracowników. Sąd drugiej instancji uznał również, że działanie powoda wskazuje na winę w postaci rażącego niedbalstwa, albowiem nie ma w sprawie dowodów na celowe działanie powoda, czyli na winę umyślną. Nie mniej stanowiło ono ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych. Powyższe wymagało zatem wydania wyroku reformatoryjnego przez oddalenie powództwa o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
