Postanowienie SN z dnia 10 kwietnia 2018 r., sygn. I UK 242/17
Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. Decydującą rolę w analizie charakteru pracy ubezpieczonego z punktu widzenia uprawnień emerytalnych ma zatem możliwość jej zakwalifikowania pod którąś z pozycji wymienionych w wykazie A, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.
Teza od Redakcji
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Romualda Spyt
w sprawie z odwołania M. R. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w C. o emeryturę, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 10 kwietnia 2018 r., skargi kasacyjnej ubezpieczonego od wyroku Sądu Apelacyjnego w (...) z dnia 14 grudnia 2016 r., sygn. akt III AUa (...),
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
Uzasadnienie
Ubezpieczony M. R. wniósł skargę kasacyjną od wyroku Sądu Apelacyjnego w (...) z dnia 14 grudnia 2016 r.
Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie prawa materialnego: art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2017 r., poz. 1383 ze zm.; dalej ustawa emerytalna) w związku z pkt. 24 działu XIV wykazu A rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.; dalej rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.), przez błędną wykładnię i przyjęcie, że osobie na stanowisku kierowniczym, sprawującej stały nadzór techniczny nad pracownikami pracującymi w warunkach szczególnych i wykonującej pracę w warunkach szczególnych, nie przysługuje prawo do emerytury w obniżonym wieku nawet przy uznaniu, że około połowy dnia pracy (4 godz.) ubezpieczony przebywał bez wątpienia w warunkach szczególnych a podczas wykonywania prac biurowych będących częścią nadzoru nie występowało oddziaływanie warunków szczególnych; art. 32 ust. 1 i 2 ustawy emerytalnej w związku z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r., przez błędną wykładnię i przyjęcie, że ubezpieczony nie pracował w ośmiogodzinnym dniu pracy w warunkach szczególnych oraz nie przebywał w warunkach szczególnych, bowiem inne osoby pracujące z nim nie zostały zaliczone do grona pracowników wykonujących pracę w warunkach szczególnych; § 2 ust. 1 w związku z Działem II oraz Działem XIV pkt. 4 wykazu A rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r., przez jego niezastosowanie przy ocenie pracy ubezpieczonego wykonywanej przy włączonych urządzeniach elektrycznych na innych aniżeli hala remontowa oddziałach zakładu pracy ubezpieczonego.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
