Wyrok SN z dnia 13 czerwca 2002 r. sygn. III RN 108/01
Nieważność czynności cywilnoprawnej podlegającej opłacie skarbowej jest uwzględniana z urzędu przez organy podatkowe właściwe do jej wymierzenia.
Przewodniczący SSN Andrzej Wasilewski
Sędziowie SN: Katarzyna Gonera, Andrzej Wróbel (sprawozdawca)
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 czerwca 2002 r. sprawy ze skargi „E.” Spółki z o.o. w W. na decyzję Izby Skarbowej w W. w przedmiocie opłaty skarbowej od umów pożyczki, na skutek rewizji nadzwyczajnej Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego [...] od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 2 sierpnia 2000 r. [...]
uchylił zaskarżony wyrok w części oddalającej skargę na decyzję Izby Skarbowej w W. z dnia 20 kwietnia 1999 r. [...];
uchylił decyzję Izby Skarbowej w W. z dnia 20 kwietnia 1999 r. [...] oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Inspektora Kontroli Skarbowej z Urzędu Kontroli Skarbowej w W. z dnia 30 marca 1998 r. [...]
Uzasadnienie
Inspektor Kontroli Skarbowej z Urzędu Kontroli Skarbowej w W. decyzjami z 30 marca 1998 r. [...] wydanymi na podstawie art. 24 ust. 2 pkt 1 ustawy o kontroli skarbowej, art. 14 ust. 1 pkt 2 lit. c, art. 4 ust. 1, art. 5 ust. 4, art. 7 ust. 2 ustawy o opłacie skarbowej oraz § 68 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 9 grudnia 1994 r. w sprawie opłaty skarbowej wymierzył opłatę skarbową: 1) od pożyczki udzielonej w grudniu 1994 r. przez Spółkę z o.o „E.” Jackowi P. (prezesowi Spółki) i 2) od pożyczki udzielonej w 1995 r przez Spółkę z o.o. „E.” firmie „S.E.”. W uzasadnieniach decyzji wskazano, że w wyniku kontroli skarbowej przeprowadzonej w Spółce „E.” ustalono, iż: 1) Jacek P. - prezes Spółki pobrał 21 grudnia1994 r. z jej rachunku bankowego w PKO SA 2.000.000.000 st. zł (200.000 PLN). Część pobranej kwoty zwrócił 31 grudnia 1994 r. Podjęte pieniądze nie były wykorzystywane ani na działalność gospodarczą ani na funkcjonowanie Spółki. W postępowaniu kontrolnym Jacek P. odmówił wyjaśnienia powodów swojego działania. Fakt pobrania pieniędzy z konta Spółki, zwracanie części kwot w różnych terminach i brak dowodów określających przyczyny takiego działania wskazywały, zdaniem Inspektora, iż stosunek łączący faktycznie prezesa ze Spółką odpowiada umowie pożyczki opisanej w art. 720 § 1 KC, co w konsekwencji wiązało się z koniecznością uiszczenia opłaty skarbowej, 2) dnia 24 października 1995 r. Spółka „E.” przekazała firmie „S.E.”, głównemu odbiorcy swoich towarów, kwotę 300.000 zł. Zwrot tej kwoty nastąpił 30 września 1996 r. - w dniu likwidacji firmy „S.E.”. Inspektor nie uznał za wiarygodne wyjaśnień głównego księgowego Spółki, iż wypłata była skutkiem mylnego ustalenia wzajemnych rozliczeń między firmami, ponieważ zarówno w październiku, jak też w listopadzie i grudniu 1995 r., dłużnikiem była firma „S.E.”; jej zadłużenia systematycznie rosły: 516.429,18 zł na koniec października, 663.300,18 zł na koniec listopada i 853.966,48 zł na koniec grudnia 1995 r. W tej sytuacji fakt przekazania kwoty 300.000 zł należało potraktować jak pożyczkę tej kwoty.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
