Postanowienie SN z dnia 22 listopada 2002 r. sygn. III DS 15/02
1. Prawomocne orzeczenie sądu karnego o wyłączeniu możliwości obrony przez adwokata oskarżonych, których interesy są wzajemnie sprzeczne lub nie do pogodzenia w procesie karnym, nie może być podważane w postępowaniu dyscyplinarnym.
2. Adwokat nie może reprezentować w postępowaniu cywilnym osób pokrzywdzonych przestępstwem, jeżeli bronił pozwanego jako oskarżonego w procesie karnym, w którym osoby te występowały w charakterze oskarżycieli posiłkowych.
Przewodniczący SSN Rafał Malarski
Sędziowie SN: Zbigniew Myszka (sprawozdawca), Maria Tyszel
Sąd Najwyższy, przy udziale Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego Naczelnej Rady Adwokackiej adwokata Krzysztofa Borodeja po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 listopada 2002 r. sprawy adwokata Janusza P., na skutek kasacji obwinionego od orzeczenia Wyższego Sądu Dyscyplinarnego Naczelnej Rady Adwokackiej w Warszawie z dnia 10 listopada 2001 r. [...]
oddalił kasację i obciążył obwinionego kosztami postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Wyższy Sąd Dyscyplinarny Naczelnej Rady Adwokackiej orzeczeniem z dnia 10 listopada 2001 r. zmienił orzeczenie Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w S. z dnia 23 marca 2001 r. w ten sposób, że w miejsce kary nagany, nałożonej na obwinionego adwokata Janusza P. za czyny opisane w pkt I i II, wymierzył mu karę pieniężną dziesięciu stawek podstawowych Izby Adwokackiej w S. w kwocie 2.000 zł, a ponadto zmienił orzeczenie o karze łącznej wymierzając ją w wysokości 20 stawek podstawowych Izby Adwokackiej w S. w kwocie 4.000 zł, a także pobrał od obwinionego zryczałtowaną opłatę za postępowanie odwoławcze. W sprawie tej Wyższy Sąd Dyscyplinarny uznał, iż zebrany materiał dowodowy potwierdził popełnienie przez obwinionego zarzucanych mu przewinień dyscyplinarnych z art. 46 Zbioru zasad etyki adwokackiej i godności zawodu. W szczególności Sąd ten wskazał, iż z protokołu rozprawy z dnia 3 grudnia 1997 r. wynika w sposób nie budzący wątpliwości, iż Sąd Wojewódzki w S. poinformował adwokata Janusza P. o sprzeczności interesów oskarżonych R. i N., a także nie dopuścił go do reprezentowania tego ostatniego. Pomimo znanego obwinionemu stanowiska Sądu Wojewódzkiego wniósł on apelację w imieniu obu tych oskarżonych do Sądu Apelacyjnego w L, który również uznał, iż rozbieżne interesy tych oskarżonych wykluczają ich obronę przez jednego obrońcę. Tak samo Wyższy Sąd Dyscyplinarny ocenił drugi zarzut stawiany obwinionemu, który będąc obrońcą oskarżonego A.T. w procesie, w którym oskarżycielami posiłkowymi byli małżonkowie W., nie powinien przyjmować od tych osób pełnomocnictw w równocześnie toczącym się postępowaniu cywilnym przeciwko pozwanemu Zakładowi Usług Technicznych „A.", którego pracownikiem był oskarżony A.T., a roszczenia powodów były związane z czynem zarzucanym A.T. w procesie karnym, dotyczącym tego samego zdarzenia, „to jest wybuchu pieca centralnego ogrzewania w domu małżonków W.". Takie działania obwinionego doprowadziły do utraty zaufania do adwokata i stanowiły rażące naruszenie zasad etyki adwokackiej przez obwinionego, któremu z uwagi na poprzednią karalność dyscyplinarną Wyższy Sąd Dyscyplinarny wymierzył surowsze kary dyscyplinarne.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
