Uchwała SN z dnia 22 listopada 2001 r. sygn. III ZP 23/01
Przewodniczący SSN Barbara Wagner (sprawozdawca)
Sędziowie SN: Katarzyna Gonera, Andrzej Kijowski
Sąd Najwyższy, z udziałem prokuratora Prokuratury Krajowej Iwony Kaszczy-szyn, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 listopada 2001 r. sprawy z powództwa Pogotowia Ratunkowego w L. przeciwko Sławomirowi Z. o zapłatę, zagadnienia prawnego przekazanego przez Sąd Apelacyjny we Wrocławiu postanowieniem z dnia 5 lipca 2001 r. [...] do rozstrzygnięcia w trybie art. 390 § 1 KPC
Czy wynagrodzenie za pracę kierownika (dyrektora) samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej, którego stosunek pracy zależy od organu założycielskiego (zarządu województwa), w zakresie wysokości i składników wynagrodzenia kształtują także przepisy regulaminu wynagrodzenia obowiązującego w tym zakładzie ?
podjął uchwałę:
Warunki wynagrodzenia za pracę kierownika (dyrektora) samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej powoływanego na stanowisko przez zarząd województwa kształtują postanowienia regulaminu wynagrodzenia obowiązującego w tym zakładzie, jeżeli nie jest objęty ponadzakładowymi przepisami płacowymi.
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy we Wrocławiu uwzględniając powództwo Pogotowia Ratunkowego w L, wyrokiem z dnia 19 stycznia 2001 r. [...] zasądził na jego rzecz od Sławomira Z. kwotę 50.444,20 zł tytułem zwrotu zawyżonego i bezprawnie pobranego wynagrodzenia za pracę. W styczniu 1998 r. Sławomirowi Z. powierzono obowiązki dyrektora Wojewódzkiej Stacji Pogotowia Ratunkowego w L. z prawem do wynagrodzenia zasadniczego w kwocie 1.550 zł miesięcznie (podwyższonej od kwietnia 1998 r. do 1.700 zł) wraz z dodatkiem funkcyjnym w wysokości 50% wynagrodzenia zasadniczego. We wrześniu 1998 r. Stacja została przekształcona w samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej. Wojewoda L. powierzył pozwanemu - do czasu zawarcia kontraktu na zarządzanie - obowiązki dyrektora i przyznał mu premię w wysokości 100% wynagrodzenia. Od 1 stycznia 1999 r. wynagrodzenie zasadnicze pozwanego, po tzw. ubruttowieniu, wynosiło 2.092 zł, a od 1 maja 1999 r. 2.234 zł, z dodatkiem funkcyjnym 50% oraz miesięczną premią uznaniową w wysokości do 200% (pismo Zarządu Województwa D. z dnia 25 maja 1999 r.). Sławomir Z. pismem z dnia 2 czerwca 1999 r. poinformował Marszałka Województwa D., że w Wojewódzkiej Stacji Pogotowia Ratunkowego w L. od 7 września 1998 r. obowiązuje zakładowy regulamin wynagradzania, a nadto przytoczona w piśmie Zarządu podstawa prawna ustalenia dla niego wysokości wynagrodzenia nie ma zastosowania do pracowników samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej, odmawiając zgody na zaproponowaną zmianę warunków płacy. Na polecenie pozwanego zebrała się w dniu 22 czerwca 1999 r. Rada Społeczna przy Wojewódzkiej Stacji Pogotowia Ratunkowego w L, która zaproponowała dla dyrektora wynagrodzenie miesięczne w kwocie 4.800 zł wraz z dodatkami przewidzianymi w regulaminie wynagradzania. Pismem z dnia 5 sierpnia 1999 r. pozwany po raz kolejny poinformował Marszałka Województwa, że wobec braku jednoznacznego stanowiska w kwestii jego warunków wynagradzania zamierza pobierać wynagrodzenie uchwalone przez Radę Społeczną traktując je jako zaliczkę do rozliczenia po ostatecznym ustaleniu wynagrodzenia. Wiesław W., zastępca dyrektora Stacji Pogotowia do spraw administracyjno - ekonomicznych, na polecenie pozwanego, pismem z dnia 20 września 1999 r. polecił wypłacić mu wynagrodzenie, z wyrównaniem od 1 maja 1999 r. w wysokości 4.800 zł wraz z dodatkiem funkcyjnym w wysokości 100% wynagrodzenia zasadniczego, z zastrzeżeniem, że należy traktować je jako zaliczkę. W dniu 3 stycznia 2000 r. Sławomir Z. ponownie zwrócił się o ustalenie dla niego wynagrodzenia. W odpowiedzi strona powodowa poinformowała pozwanego, że jego wynagrodzenie zostało ustalone w piśmie z dnia 25 maja 1999 r. Od 6 stycznia 2000 r. pozwany przebywał na zwolnieniu lekarskim. Na jego wniosek z dnia 22 lutego 2000 r, z dniem 25 lutego 2000 r. strony rozwiązały stosunek pracy na mocy porozumienia. W ocenie Sądu Okręgowego, wynagrodzenie za pracę dla pozwanego mógł ustalić tylko Marszałek Województwa. Wszelkie decyzje pozwanego zmierzające do podwyższenia sobie zarobków były bezprawne i samowolne. Pozwany powinien był liczyć się z koniecznością zwrotu kwot pobranych od 1 maja 1999 r. ponad ustalone dla niego wynagrodzenie.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
