Wyrok SN z dnia 31 maja 2001 r. sygn. I PKN 428/00
Przeniesienie w stan nieczynny nauczycielki korzystającej z urlopu wychowawczego jest możliwe tylko w razie całkowitej likwidacji szkoły.
Przewodniczący SSN Zbigniew Myszka (sprawozdawca)
Sędziowie SN: Katarzyna Gonera, Jerzy Kwaśniewski
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 31 maja 2001 r. sprawy z powództwa Urszuli K.-C. przeciwko Szkole Podstawowej w W.M. o uznanie za bezskuteczne decyzji przeniesienia w stan nieczynny, na skutek kasacji strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu z dnia 29 lutego 2000 r. [...]
oddalił kasację.
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu wyrokiem z dnia 29 lutego 2000 r. oddalił apelację pozwanej Szkoły Podstawowej w W.M. od wyroku Sądu Rejonowego-Sądu Pracy dla Wrocławia Śródmieścia z dnia 9 listopada 1999 r., uznającego za bezskuteczną decyzję pozwanej z dnia 21 czerwca 1999 r. o przeniesieniu w stan nieczynny powódki Urszuli K.-C. W sprawie tej ustalono, że powódka była zatrudniona u strony pozwanej na stanowisku nauczyciela języka polskiego od dnia 1 września 1990 r. do dnia 1 października 1995 r. na czas nie określony, zaś w dniu 5 grudnia 1995 r. została nauczycielem mianowanym. Powódka ukończyła 10 semestrów studiów na Wydziale Filologii Polskiej Uniwersytetu W., aktualnie pisze pracę magisterską, a w roku szkolnym 1996/97 ukończyła dwudziestopięciogodzinne metodyczne konwersatorium. W dniu 5 listopada 1998 r. powódka urodziła dziecko i korzystała z 3 miesięcznego urlopu macierzyńskiego. Pismem z dnia 31 marca 1999 r. pozwana udzieliła powódce urlopu wychowawczego od dnia 6 kwietnia 1999 r. do dnia 25 czerwca 1999 r., następnie powódka pismem z dnia 25 kwietnia 1999 r. zwróciła się do pozwanej o przedłużenie tego urlopu do końca roku szkolnego 2000/2001, jednakże spotkała się z odmową z uwagi na zmiany organizacyjne i niemożliwość jej dalszego zatrudnienia w pozwanej Szkole. Decyzją z dnia 21 czerwca 1999 r., doręczoną powódce w dniu 24 czerwca 1999 r., pozwana przeniosła powódkę w stan nieczynny z dniem 1 września 1999 r., uzasadniając to zmniejszeniem liczby oddziałów szkolnych. Wyrokiem częściowym z dnia 12 sierpnia 1999 r. Sąd pierwszej instancji ustalił prawo powódki do urlopu wychowawczego od dnia 26 czerwca 1999 r. do dnia 31 sierpnia 2001 r. Na podstawie takich ustaleń Sąd drugiej instancji przyjął, że uregulowanie zawarte w § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie urlopów i zasiłków wychowawczych (Dz.U. Nr 60, poz. 277 ze zm., powoływanego dalej jako rozporządzenie w sprawie urlopów wychowawczych) odnosi się także do wygaśnięcia nauczycielskiego stosunku pracy z upływem sześciomiesięcznego okresu pozostawania nauczyciela w stanie nieczynnym. Przede wszystkim jednak decyzja pozwanej o przeniesieniu powódki w stan nieczynny była sprzeczna z celem urlopu wychowawczego i stanowiła nadużycie prawa, skoro uniemożliwiała powódce jego wykorzystanie w okresie ustalonym w wyroku z dnia 12 sierpnia 1999 r.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
