Wyrok SN z dnia 24 maja 2001 r. sygn. I PKN 414/00
Wygaśnięcie umowy o pracę wskutek porzucenia pracy nie jest ustaniem stosunku pracy w związku z przejściem pracownika na emeryturę (rentę).
Przewodniczący Prezes SN Walerian Sanetra
Sędziowie SN: Jadwiga Skibińska-Adamowicz, Barbara Wagner (sprawozdawca)
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 24 maja 2001 r. sprawy z powództwa Józefa L. przeciwko Zarządowi Portu G. Spółce Akcyjnej w G. o zapłatę, na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 8 lutego 2000 r. [...]
oddalił kasację i nie obciążył powoda kosztami postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku wyrokiem z dnia 17 kwietnia 1998 r. [...] zasądził od Zarządu Portu G. S.A. w G. na rzecz Józefa L. kwotę 620 zł tytułem wynagrodzenia, z odsetkami od 31 grudnia 1993 r, oddalając powództwo w pozostałym zakresie.
Sąd ustalił, że powód był zatrudniony u strony pozwanej od 16 lipca 1959 r; od 1 stycznia 1991 r. na stanowisku kierownika działu kontroli gospodarczej. Zarządzeniem nr 5/91 z dnia 20 marca 1991 r. dział ten zlikwidowano, wobec czego Józef L. został skierowany do pracy w wydziale elektrycznym na stanowisko starszego mistrza. Z dniem 30 kwietnia 1991 r. Przedsiębiorstwo Państwowe Morski Port Handlowy uległo przekształceniu w jednoosobową spółkę akcyjną Skarbu Państwa. W strukturze Spółki nie przewidziano działu kontroli gospodarczej. Z wydziału elektrycznego utworzono Spółkę „A." w związku z czym powód otrzymał z dniem 2 września 1991 r. skierowanie do pracy w Zespole Rezerw Portowych za wynagrodzeniem ustalonym według „średniej urlopowej" (art. 42 § 4 KP). W dniu 30 września 1991 r. strona pozwana wypowiedziała Józefowi L. umowę o pracę z powodu likwidacji działu rewizji gospodarczej. Pozwany zwolnił go z obowiązku świadczenia pracy w dniach od 3 października do 31 listopada 1991 r. z zachowaniem prawa do wynagrodzenia. W dniach od 2 grudnia 1991 r. do 31 grudnia 1991 r. powód korzystał z urlopu wypoczynkowego. Józefowi L. wypłacono odprawę pieniężną w kwocie 1.021 zł na podstawie art. 8 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1990 r. Nr 4, poz. 19zezm.). Do dnia 27 czerwca 1992 r. powód pobierał zasiłek chorobowy. Decyzją z dnia 24 czerwca 1992 r. przyznano mu rentę z tytułu inwalidztwa III grupy, a decyzją z dnia 24 sierpnia 1992 r. - rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Przed rozwiązaniem stosunku pracy Józef L. otrzymywał wynagrodzenie w kwocie 5.306.000 zł (przed denominacją), na które składały się: płaca zasadnicza - 2.800.000 zł; dodatek za wysługę lat pracy -1.106.000 zł oraz dodatek funkcyjny -1.400.000 zł. Od 1 października 1990 r. do 1 stycznia 1992 r. u strony pozwanej obowiązywało porozumienie płacowe przewidujące dla pracowników jednorazowe odprawy pieniężne w związku z przejściem na rentę lub emeryturę. Od 1 stycznia 1992 r. przy utrzymaniu dotychczasowych warunków nabywania prawa do odprawy zmienione zostały zasady obliczania wysokości tego świadczenia. Zarządzeniem z dnia 31 maja 1993 r. reaktywowano dział kontroli gospodarczej. Stanowisko kierownika objęła Elżbieta S. Wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Gdańsku z dnia 2 grudnia 1993 r. [...] powód został przywrócony do pracy, zgłaszając gotowość podjęcia pracy osobiście w dniu 9 grudnia 1993 r. W dniu 21 grudnia 1993 r. Józef L. zgłosił się na badania okresowe, w trakcie których stwierdzono, że jest zdolny do pracy. Nie poinformował lekarza o wynikających z orzeczenia ZUS przeciwwskazaniach do świadczenia pracy. W dniu 30 grudnia 1993 r. powodowi zaproponowano zatrudnienie na czas nieokreślony na stanowisku pracownika gospodarczego za wynagrodzeniem miesięcznym wynoszącym 3.500.000 zł. Józef L. nie zgodził się na zaproponowane warunki pracy. Po 30 grudnia 1993 r. przestał zgłaszać gotowość do pracy i stawiać się w dziale kadr. W ocenie Sądu, restytucja stosunku pracy (po wadliwym jego rozwiązaniu wskutek wypowiedzenia z dnia 30 września 1991 r.) nastąpiła w dniu 9 grudnia 1993 r. Od tej daty strona pozwana obowiązana była zatrudniać powoda na warunkach poprzednich lub nie gorszych od poprzednich. Józef L. nie powiadomił pracodawcy o treści orzeczenia komisji do spraw inwalidztwa i zatrudnienia z dnia 18 sierpnia 1992 r. ustalającego całkowitą jego niezdolność do pracy. Okoliczność ta nie ma jednak znaczenia dla restytucji stosunku pracy. Zdaniem Sądu, stosunek pracy między stronami ustał w dniu 31 grudnia 1993 r. wskutek wygaśnięcia umowy o pracę w rezultacie porzucenia pracy przez powoda. Naruszenie przez pozwaną Spółkę obowiązku ponownego zatrudnienia powoda (po przywróceniu go do pracy) nie miało wpływu na ustanie zatrudnienia. Józef L. świadomie zaprzestał gotowości do pracy i nie stawiał się w zakładzie bez usprawiedliwienia. Wypowiedzenie znajdujące się w aktach osobowych powoda nie ma żadnego znaczenia w sprawie albowiem oświadczenie woli pracodawcy zawarte w tym piśmie nigdy nie zostało mu złożone. Dowiedział się o nim przed rozprawą apelacyjną w 1997 r.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
