Wyrok SN z dnia 21 marca 2001 r. sygn. I PKN 315/00
Minimalna kwota odszkodowania z art. 1012 § 3 KP nie może być niższa niż 25% wynagrodzenia pracownika otrzymanego za cały okres zatrudnienia, nie więcej jednak niż za okres równy okresowi trwania zakazu konkurencji.
Przewodniczący SSN Józef Iwulski (sprawozdawca)
Sędziowie SN: Katarzyna Gonera, Walerian Sanetra
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 21 marca 2001 r. sprawy z powództwa Grzegorza A. przeciwko „V.C." Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w K. o odszkodowanie, na skutek kasacji strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku z dnia 22 lutego 2000 r. [...]
uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu Sądowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Powód Grzegorz A. wniósł o zasądzenie od pozwanej „V.C." Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K. kwoty 5 552,82 zł tytułem odszkodowania wynikającego z umowy o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy.
Wyrokiem z dnia 5 listopada 1999 r. [...] Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Gdyni uwzględnił powództwo i zasądził na rzecz powoda kwotę 5.628,90 zł. Sąd pierwszej instancji ustalił, że powód został zatrudniony w pozwanej spółce na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nie określony na stanowisku pracownika działu handlowego. Wysokość wynagrodzenia za pracę powoda wynosiła miesięcznie 1.321,43 zł brutto, to jest 1.070,36 zł netto. W dniu 1 marca 1997 r. strony zawarły umowę o zakazie konkurencji w czasie trwania zatrudnienia i przez okres dwóch lat po ustaniu stosunku pracy, bez możliwości wypowiedzenia tej umowy. Umowa przewiduje obowiązek wypłaty odszkodowania w wysokości 25% wynagrodzenia pobieranego w ostatnim roku trwania umowy o pracę, chyba że pracownik naruszy zakaz konkurencji. Pismem z 29 kwietnia 1997 r. powód wypowiedział umowę o pracę z dniem 30 kwietnia 1997 r., ze skutkiem na dzień 17 maja 1997 r. Następnie pismem z dnia 24 maja 1999 r. powód zwrócił się do pozwanego o wypłatę odszkodowania, powołując się na upływ terminu obowiązywania zakazu konkurencji. W odpowiedzi pozwany wyliczył wysokość należnego powodowi odszkodowania z tego tytułu na kwotę 793,26 zł i taką sumę przelał na konto bankowe powoda w dniu 15 czerwca 1999 r. Sąd pierwszej instancji uznał, iż powód na skutek wywiązania się z obowiązków nałożonych umową o zakazie konkurencji nabył prawo do otrzymania odszkodowania z tego tytułu. Analizując postanowienia umowy, Sąd doszedł do przekonania, iż § 2 ust. 2 tej umowy z mocy art. 18 § 1 KP jest nieważny z uwagi na sprzeczność z art. 101 § 3 KP. W ocenie Sądu powoduje to, że w miejsce nieważnego postanowienia ma zastosowanie obowiązujący przepis prawa pracy. Minimalna wysokość odszkodowania wynosić może 25% miesięcznego wynagrodzenia pracownika objętego zakazem, za każdy miesiąc obowiązywania zakazu. Zdaniem tego Sądu z brzmienia art. 101 § 3 KP wynika, iż określenie „otrzymanego" wskazuje na sposób obliczania podstawy odszkodowania, nie ma zaś na celu ograniczania okresu z jakiego tę podstawę się wylicza. Przepis ten stanowi ponadto, iż istotny jest czas trwania zakazu konkurencji, nie zaś czas trwania stosunku pracy. W konsekwencji Sąd pierwszej instancji obliczył kwotę należną powodowi, dokonując operacji matematycznej 25% x 24 miesiące x 1.070,36 zł, co w wyniku dało kwotę 6.422,16 zł, od której należało odjąć wypłaconą już część w kwocie 793,26 zł.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
