Uchwała Składu 7 Sędziów SN z dnia 26 maja 1995 r., sygn. III CZP 178/94
Sąd Najwyższy przy udziale prokuratora w sprawie z powództwa małol. Kamili G. działającej przez matkę Annę G., przeciwko Krzysztofowi G. o podwyższenie alimentów po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym zagadnienia prawnego przedstawionego przez Sąd Najwyższy na rozprawie w dniu 23 listopada 1994 r. III CZP 142/94 do rozstrzygnięcia składowi siedmiu sędziów Sądu Najwyższego:
„Według jakich kryteriów należy oceniać możliwości zarobkowe zobowiązanego do alimentacji, który odbywa karę pozbawienia wolności i nie jest zatrudniony?”
podjął następującą uchwałę:
Możliwości zarobkowe zobowiązanego do alimentacji, który odbywa karę pozbawienia wolności i nie jest zatrudniony, ustala się według zasad określonych w art. 135 k.r.o. Z uwagi na okoliczności sprawy sąd może nie uwzględnić zmiany niekorzystnej dla możliwości zarobkowych zobowiązanego, jaką spowodowało umieszczenie go w zakładzie karnym (art. 136 k.r.o.).
Uzasadnienie
Przedstawione składowi siedmiu sędziów Sądu Najwyższego przez Sąd Najwyższy na podstawie art. 17 pkt 2 ustawy z 20.IX.1984 r. o sądzie Najwyższym (j.t. Dz.U. z 1994 r., nr 13, poz. 48) do rozstrzygnięcia zagadnienie prawne powstało w sprawie o podwyższenie alimentów ustalonych w dniu 28.III.1991 r. ugodą sądową na rzecz małoletniej córki pozwanego Kamili G. Podwyższając ugodzone alimenty, wyrokiem z 28.VI.1994 r., z kwoty 300.000 zł do kwoty 800.000 zł miesięcznie z ustawowymi odsetkami, Sąd Rejonowy w Brzegu uznał, że odbywanie przez pozwanego kary pozbawienia wolności, jako okoliczność przez niego zawiniona, nie może usprawiedliwiać powoływania się na ograniczenie możliwości zarobkowe. W konsekwencji wysokość świadczeń alimentacyjnych Sąd określił w wysokości hipotetycznych zarobków pozwanego, jakie uzyskiwałby, gdyby, pozostając na wolności, nadal pracował w dotychczasowy zakładzie pracy. Rozpoznając sprawę na skutek rewizji pozwanego, Sąd Wojewódzki w Opolu powziął poważną wątpliwość prawną w przedmiocie zagadnienia, czy w świetle obecnego stanu zatrudnienia osób przebywających w zakładach karnych nadal jest aktualny pogląd wyrażony w uchwale pełnego składu Izby Cywilnej i Administracyjnej Sądu Najwyższego z 16.XII.1987 r. III CZP 91/86 (OSNCP z 1988 r., z. 4, poz. 42), że wykładnikiem możliwości zarobkowych zobowiązanego, jeśli nie ma on majątku, z którego dochody można by przeznaczyć na zaspokojenie potrzeb uprawnionego do alimentacji, są należności, jakie skazany może uzyskać za pracę wykonywaną w zakładzie karnym. W ten sposób sformułowane zagadnienie, które wyraża takie same wątpliwości prawne, jakie wynikają z treści postanowienia Sądu Najwyższego wydanego w oparciu o wymieniony na wstępie art. 17 ustawy o Sądzie Najwyższym, zostało przedstawione Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 k.p.c. Sąd Najwyższy, odstępując od rozstrzygnięcia zagadnienia we własnym zakresie, odniósł się do składu poszerzonego Sądu Najwyższego.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
