Wyrok SN z dnia 11 października 1994 r. sygn. I PRN 78/94
Orzeczenie kary dyscyplinarnego wydalenia z pracy w urzędzie, z chwilą jego uprawomocnienia się, powoduje rozwiązanie stosunku pracy z objętym tym orzeczeniem mianowanym urzędnikiem państwowym.
Warunkiem oceny zachowania pracownika jako porzucenia pracy jest to, by w momencie, do którego ocena ta się odnosi, między stronami istniał stosunek pracy.
Przewodniczący SSN: Walerian Sanetra (sprawozdawca)
Sędziowie SN: Antoni Filcek, Janusz Łętowski
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 11 października 1994 r. sprawy z powództwa Marii W.-K. przeciwko Wojewódzkiemu Urzędowi Pracy w K. o przywrócenie do pracy i zapłatę, na skutek rewizji nadzwyczajnej Komisji Krajowej Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego "Solidarność" [...] od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Kielcach z dnia 7 marca 1994 r., [...]
oddalił rewizję nadzwyczajną.
Uzasadnienie
Powódka Maria W.-K. w pozwie z dnia 4 sierpnia 1993 r. domagała się przywrócenia jej do pracy, zasądzenia ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy za 1993 r. oraz wynagrodzenia potrąconego za nieobecność w pracy w dniu 25 marca 1993 r. Kwestionowała jednocześnie stanowisko strony pozwanej, że doszło do porzucenia przez nią pracy w Wojewódzkim Urzędzie Pracy w K.
Wyrokiem z dnia 8 października 1993 r., [...] Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Kielcach zasądził na rzecz powódki kwotę 409.300 zł, zaś w pozostałej części powództwo oddalił. Z ustaleń tego Sądu wynika, że powódka była pracownikiem pozwanego zakładu pracy od 26 marca 1990 r., pracując ostatnio w nim jako pracownik mianowany na stanowisku inspektora wojewódzkiego. W dniu 25 marca 1993 r. była nieobecna w pracy z powodu opieki nad dzieckiem. Pozwany potraktował tę nieobecność jako nie usprawiedliwioną i z tego powodu potrącił powódce wynagrodzenie za pracę. W toku sporu pozwany przyjął jednakże, że sporna nieobecność w pracy powódki w dniu 25 marca 1993 r. nie była nieobecnością nie usprawiedliwioną i uznał w związku z tym roszczenie o wypłatę potrąconego wynagrodzenia w wysokości 409.300 zł, co z kolei stało się podstawą do zasądzenia tej kwoty na rzecz powódki przez Sąd Pracy. Od 1 marca 1993 r. powódka została przeniesiona do pracy w Wojewódzkim Ośrodku Zatrudnienia i Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, będącego częścią składową Wojewódzkiego Urzędu Pracy, jednakże odmówiła jej podjęcia, co spowodowało wszczęcie wobec niej postępowania dyscyplinarnego, zawieszenie w pełnieniu obowiązków służbowych (od. 6.04.1993 r. do 5.07.1993 r.) i ostatecznie wymierzenie jej przez komisję dyscyplinarną kary wydalenia z pracy w urzędzie. Orzeczenie tej kary uprawomocniło się w dniu 12 lipca 1993 r. w związku z utrzymaniem w mocy przez Komisję Dyscyplinarną II Instancji (przy Kierowniku Urzędu Pracy w W.) orzeczenia Komisji Dyscyplinarnej I instancji (przy Wojewódzkim Urzędzie Pracy w K.) i powiadomieniem powódki na posiedzeniu o treści rozstrzygnięcia Komisji II Instancji utrzymującego w mocy orzeczenie Komisji I Instancji.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
