Wyrok NSA z dnia 29 sierpnia 2023 r., sygn. I FSK 719/19
Podatek od towarów i usług
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Hieronim Sęk (sprawozdawca), Sędzia NSA Sylwester Marciniak, Sędzia NSA Marek Kołaczek, Protokolant Justyna Papiernik, po rozpoznaniu w dniu 29 sierpnia 2023 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 6 grudnia 2018 r., sygn. akt I SA/Sz 530/18 w sprawie ze skargi Gminy D. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w S. z dnia 17 maja 2018 r., nr [...]; [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące od stycznia do grudnia 2011 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Szczecinie, 2) zasądza od Gminy D. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w S. kwotę 9.270 (słownie: dziewięć tysięcy dwieście siedemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
1. Przedmiot skargi kasacyjnej oraz podmiot ją wnoszący
1.1. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w S. (dalej: Dyrektor IAS) pismem z dnia 18 lutego 2019 r. wniósł skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 6 grudnia 2018 r., sygn. akt I SA/Sz 530/18.
1.2. Zaskarżonym wyrokiem Sąd uwzględnił skargę Gminy D. (dalej: Gmina lub Skarżąca) i uchylił decyzję Dyrektora IAS z dnia 17 maja 2018 r. oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w D. z dnia 13 czerwca 2017 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług (dalej: podatek VAT) za poszczególne miesiące od stycznia do grudnia 2011 r.
2. Relacja ze stanu sprawy
2.1. Sąd podał między innymi, że: - Gmina pismem z dnia 30 grudnia 2015 r. wystąpiła z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty, składając korekty deklaracji VAT-7 za wskazane wyżej okresy rozliczeniowe, a to w związku z dokonaniem tzw. centralizacji rozliczeń z jej jednostkami budżetowymi (zarejestrowanymi albo niezarejestrowanymi jako podatnicy podatku VAT); - następstwem owej centralizacji było w szczególności ujęcie w złożonych korektach czynności podlegających opodatkowaniu wykonywanych przez Gminę i wspomniane jednostki oraz podatku naliczonego związanego z czynnościami opodatkowanymi Gminy i tych jednostek, w tym zastosowanie odpowiedniej proporcji odliczeń podatku naliczonego z tytułu wydatków o tzw. mieszanym przeznaczeniu.
2.2. Na tle zidentyfikowania wspomnianej proporcji (współczynnika odliczeń) organy podatkowe: 1) w odniesieniu do transakcji obejmującej wniesienie przez Gminę w dniu 21 grudnia 2011 r. aportu infrastruktury wodno-kanalizacyjnej (dalej: aport wod.-kan. lub nieruchomość) do Z. sp. z o.o. w D. (dalej: Z.) - zakwestionowały stanowisko Gminy, która uważała, że obrót z tego tytułu nie powinien wpływać na proporcję/strukturę sprzedaży z art. 90 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.; dalej: u.p.t.u.), a to w świetle brzmienia przepisów art. 90 ust. 5 i ust. 6 u.p.t.u. statuujących wyłączenia w tym zakresie właściwe dla środków trwałych i sporadycznych transakcji dotyczących nieruchomości; 2) w odniesieniu do sprzedaży przez Gminę nieruchomości stanowiących mienie komunalne w postaci zaliczonych do środków trwałych gruntów i lokali mieszkalnych - uznały, że przy obliczaniu wskaźnika proporcji, o którym mowa w art. 90 ust. 3 u.p.t.u., Gmina powinna była uwzględnić obrót z tego tytułu, tak jak uczyniła to w złożonych korektach deklaracji (a przeciwko czemu oponowała w odwołaniu) za wyjątkiem jednak sprzedaży na rzecz użytkowników wieczystych, która nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT; 3) stwierdziły, że sprzedaż nieruchomości komunalnych przez Gminę należy do przedmiotu jej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 u.p.t.u., stałej lub co najmniej regularnej i nie jest wykonywana okazjonalnie/sporadycznie w rozumieniu art. 90 ust. 6 u.p.t.u. (od 1 stycznia 2014 r. - pomocniczo), czyli jako czynność poboczna względem jej działalności gospodarczej w zakresie zaopatrzenia w wodę i kanalizację, czy z uwagi np. na zbędność środka trwałego, a także nie podpada pod wyłącznie z art. 90 ust. 5 u.p.t.u. właściwe dla środków trwałych innych niż stanowiące integralną część zwykłej działalności gospodarczej Gminy; 4) podsumowały, że przy uwzględnieniu tych dwóch parametrów, tzn. wniesienia aportu wod.-kan. do Z. i kwalifikacji sprzedaży mienia komunalnego, wskaźnik/współczynnik proporcji sprzedaży, o którym mowa w art. 90 ust. 3 u.p.t.u., powinien kształtować się na innym poziomie, tj. 46% zamiast 86% wyliczonych przez Gminę.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
