Wyrok NSA z dnia 22 kwietnia 2021 r., sygn. II GSK 782/18
Transport
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Cezary Pryca Sędzia NSA Andrzej Skoczylas (spr.) Sędzia del. WSA Krzysztof Dziedzic po rozpoznaniu w dniu 22 kwietnia 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Głównego Inspektora Transportu Drogowego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 30 listopada 2017 r. sygn. akt III SA/Kr 912/17 w sprawie ze skargi W. K. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] czerwca 2017 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym oddala skargę kasacyjną
Uzasadnienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 30 listopada 2017 r., sygn. akt III SA/Kr 912/17, po rozpoznaniu skargi W. K. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] czerwca 2017 r. w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym, 1/ uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji; oraz 2/ zasądził na rzecz skarżącego zwrot kosztów postępowania.
Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł Główny Inspektor Transportu Drogowego, zaskarżając orzeczenie w całości i domagając się jego uchylenia w całości i oddalenia skargi strony, ewentualnie przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Ponadto organ wniósł o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
Na podstawie art. 174 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; powoływanej dalej jako: p.p.s.a.) zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie:
1. przepisów postępowania, tj.: art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) oraz art. 133 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 7, art. 10 § 1, art. 73 § 1 i 2, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 256 ze zm., zwanej dalej: k.p.a.), które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, polegające na błędnym przyjęciu przez Sąd I instancji, że organy obu instancji, w konsekwencji nieprawidłowego przytoczenia w decyzjach treści zeznań kierowcy oraz poprzez odmowę wydania skarżącemu odpisu protokołu z przesłuchania świadka, błędnie ustaliły stan faktyczny sprawy w zakresie przesłanek uzasadniających zastosowanie w sprawie art. 92c ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (t.j. Dz. U z 2017 r., poz. 2200; powoływanej dalej jako: u.t.d.), podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika jednoznacznie, że przyczyną nierejestrowania za pomocą cyfrowego urządzenia rejestrującego na karcie kierowcy wskazań w zakresie prędkości pojazdu, aktywności kierowcy i przebytej drogi było użycie przez kierowcę niedozwolonego urządzenia - magnesu, a za działania pracownika (kierowcy) odpowiedzialność ponosi pracodawca (przewoźnik), przy czym skarżący nie wskazał na żadne okoliczności, które uzasadniałyby zastosowanie art. 92c ust. 1 pkt 1 ustawy o transporcie drogowym, a materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie pozwalał organom na przyjęcie, że naruszenia nastąpiły wskutek nadzwyczajnych, niezależnych od przedsiębiorcy i niedających się przewidzieć okoliczności;
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
