Wyrok NSA z dnia 18 maja 2020 r., sygn. I OSK 1662/19
Zabezpieczenie społeczne
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Czesława Nowak-Kolczyńska Sędziowie: Sędzia NSA Zygmunt Zgierski Sędzia del. WSA Arkadiusz Blewązka (spr.) po rozpoznaniu w dniu 18 maja 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. C. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 27 lutego 2019 r. sygn. akt II SA/Kr 37/19 w sprawie ze skargi A. C. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w T. z dnia [...] listopada 2018 r. nr [...] w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 27 lutego 2019 r. sygn. akt III SA/Kr 37/19 oddalił skargę A. C. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w T. z dnia [...] listopada 2018 r. nr [...] w przedmiocie uchylenia decyzji przyznającej świadczenie pielęgnacyjne.
Wyrok został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:
Wójt Gminy P. decyzją z dnia [...] listopada 2016 r. nr [...] przyznał A. C. świadczenie pielęgnacyjne z tytułu opieki sprawowanej nad synem A. C. na okres od dnia 1 września 2016 r. do 31 października 2019 r. Weryfikując tytuł do ubezpieczenia zdrowotnego, organ uzyskał informację, z której wynikało, że skarżąca od dnia 25 listopada 2016 r. podlega ubezpieczeniu zdrowotnemu jako wspólnik spółki komandytowej. Wobec powyższego Wójt Gminy P., decyzją z dnia [...] października 2018 r. nr [...] uchylił ww. decyzję z dnia [...] listopada 2016 r. przyznającą świadczenie pielęgnacyjne w związku ze sprawowaną opieką nad synem wraz z decyzją zmieniającą z dnia [...] stycznia 2017 r. nr [...] oraz z dnia [...] stycznia 2018 r. nr [...], uznając, że A. C. nie spełniła przesłanki uzyskania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego bowiem jest osobą prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą. Odwołując się od ww. decyzji A. C. zarzuciła naruszenie art. 2 Konstytucji RP przez wydanie jej z pominięciem zasady demokratycznego państwa prawa oraz sprawiedliwości społecznej oraz art. 17 ust. 1 w związku z art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz.U. z 2017 r. poz. 1952 ze zm.), dalej w uzasadnieniu przywoływanej jako "u.ś.r.", przez uchylenie decyzji przyznającej skarżącej świadczenie pielęgnacyjne z tytułu opieki nad niepełnosprawnym dzieckiem w sytuacji, gdy stan faktyczny sprawy pozwala na konstatację, iż przesłanki ww. przepisów zostały spełnione, przesadzając o istnieniu uprawnienia skarżącej do otrzymania świadczenia pielęgnacyjnego. Rozpoznając powyższe odwołanie Samorządowe Kolegium Odwoławcze w T. decyzją z dnia [...] listopada 2018 r. utrzymało w mocy decyzję organu I instancji z dnia [...] października 2018 r. Organ odwoławczy w uzasadnieniu decyzji wskazał, że skarżąca na wezwanie organu złożyła w dniu 23 sierpnia 2018 r. wyjaśnienia, z których wynikało, że jest wspólnikiem spółki osobowej - G. Sp. z o.o. s.k. z siedzibą w C. i pełni rolę komandytariusza w tej spółce bez prawa do reprezentowania spółki i prowadzenia jej spraw. Nie jest zatrudniona w tej spółce, nie świadczy żadnych usług na rzecz spółki, nie posiada pełnomocnictw i nie łączy ją ze spółką żadna umowa cywilnoprawna. Jej rola w spółce sprowadza się do roli "dawcy kapitału". Nie otrzymuje także żadnego przysporzenia z tytułu uczestnictwa w spółce, ponieważ zysk uzyskiwany przez spółkę nigdy nie został wypłacony i przeznaczany jest na bieżącą działalność. Organ zwrócił uwagę, iż z informacji uzyskanej za pośrednictwem systemu teleinformatycznego Ministerstwa Finansów wynika, iż skarżąca w 2017 r. uzyskała dochód z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej w wysokości 438.764,27 zł (PIT-36L), natomiast za 2016 r. w kwocie 5.689,94 zł (PIT-36L). Rozstrzygając kwestię sporną czy skarżąca spełnia przesłankę niepodejmowania lub rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w celu sprawowania opieki nad niepełnosprawnym synem, organ odwoławczy odniósł się do definicji "zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej" zawartej w art. 3 pkt 22 u.ś.r. i wskazał, że skarżąca ze względu na bycie udziałowcem w spółce komandytowej jest osobą zatrudnioną w rozumieniu ww. definicji, ponieważ jest osobą prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 1 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń (Dz.U. z 2017 r. poz. 1778 ze zm.), dalej przywoływanej w uzasadnieniu jako "u.s.u." Ustawodawca wskazał podmioty objęte obowiązkiem ubezpieczenia emerytalnego i ubezpieczeń rentowych. Oznacza to, że osoba, której cechy jako podmiotu ubezpieczenia społecznego zostały określone w tym przepisie, zostaje objęta tymi ubezpieczeniami i staje się stroną stosunku ubezpieczenia społecznego. Wyliczenie to jest wyczerpujące i ma charakter zamknięty. Wśród tytułów rodzących obowiązek ubezpieczeń społecznych znalazło się prowadzenie pozarolniczej działalności (art. 6 ust. 1 pkt 5), przy czym za osobę prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą uważa się m.in. osobę fizyczną będącą wspólnikiem spółki komandytowej (art. 8 ust. 6 pkt 4). Stosownie z kolei do treści przepisu art. 13 pkt 4 u.s.u. obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu podlegają osoby prowadzące pozarolniczą działalność, od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności do dnia zaprzestania wykonywania tej działalności, z wyłączeniem okresu, na który wykonywanie działalności zostało zawieszone na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej. Organ przywołał wyroki Sądu Najwyższego z dnia 13 września 2010 r. sygn. akt II UK 82/10 oraz z dnia 7 grudnia 2012 r. sygn. akt II UK 121/12, z których wynika, że posiadanie statusu wspólnika spółki komandytowej jest równoznaczne z wykonywaniem pozarolniczej działalności i nie ma związku z faktycznie wykonywaną działalnością gospodarczą. Od chwili przystąpienia do spółki komandytariusz uczestniczy w przedsięwzięciu gospodarczym, jakim jest prowadzenie przedsiębiorstwa w formie spółki komandytowej i staje się podmiotem praw i obowiązków w stosunkach wewnętrznych spółki. W ocenie organu w sytuacji, gdy nie doszło do zaprzestania prowadzenia działalności należy przyjąć, że skarżąca nie spełnia warunków do przyznania świadczenia rodzinnego, o którym mowa w art. 17 ust. 1 u.ś.r. Odnosząc się do argumentacji odwołania, organ podniósł, że powodem wprowadzenia do regulacji zawartej w art. 17 ust. 1 u.ś.r. przesłanki niepodejmowania lub rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, jest wykluczenie kumulacji dochodów pochodzących z pobierania świadczenia pielęgnacyjnego z dochodami pochodzącymi z zatrudnienia lub z innej pracy zarobkowej. Celem przyznania świadczenia pielęgnacyjnego jest bowiem chociażby częściowe zrekompensowanie utraty dochodów, stanowiącej wynik niepodejmowania lub rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
