Wyrok NSA z dnia 1 marca 2019 r., sygn. I FSK 431/17
Przedmiotem postępowania w trybie art. 247 § 1 w zw. z art. 219 Ordynacji podatkowej jest wyjaśnienie kwalifikowanej niezgodności postanowienia z prawem, nie zaś ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej ostatecznym postanowieniem co do jej istoty. Postępowanie nadzwyczajne w sprawie stwierdzenia nieważności postanowienia nie może bowiem zastępować kontroli instancyjnej. Instytucja stwierdzenia nieważności nie oznacza weryfikacji wydanego postanowienia ostatecznego w takim znaczeniu, w jakim następuje to w zwykłej procedurze zażaleniowej, nie oznacza zatem jakiejś dodatkowej, kolejnej instancji i nie służy pełnemu, ponownemu rozpatrzeniu sprawy administracyjnej od początku. Celem postępowania w przedmiocie stwierdzenia nieważności ostatecznego postanowienia nie jest orzekanie o prawach i obowiązkach strony, wynikających z materialnych przepisów prawa podatkowego, lecz zbadanie postanowienia podjętego w zwykłym postępowaniu w kontekście istnienia przesłanek wymienionych w art. 247 § 1 Ordynacji podatkowej. Postępowanie to nie może się przeradzać w postępowanie o charakterze merytorycznym, w którym bada się na nowo wszystkie okoliczności sprawy i twierdzenia strony. Istotą postępowania o stwierdzenie nieważności jest ustalenie, czy orzeczenie obarczone jest jedną z wad wskazanych w art. 247 Ordynacji podatkowej, co oznacza, że organ rozpatrując wniosek o stwierdzenie nieważności, nie może rozpatrywać sprawy co do jej istoty i nie może zastępować postępowania odwoławczego lub go powtarzać. W postępowaniu o stwierdzenie nieważności nie odtwarza się stanu faktycznego przyjętego w orzeczeniu objętym wnioskiem o stwierdzenie nieważności.
Teza od Redakcji
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
