Wyrok NSA z dnia 15 lutego 2019 r., sygn. II FSK 430/17
Posługiwanie się przez podatnika podwykonawcami, nawet wbrew wyraźnemu zakazowi wynikającemu z cywilnoprawnej umowy zawartej z inwestorem, nie wyłącza określonego wydatku z kosztów podatkowych. Brak wiedzy przedstawicieli inwestora, kto faktycznie wykonuje prace na budowie, nie może stanowić dowodu, kto te prace faktycznie wykonał.
Teza od Redakcji
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jerzy Płusa (sprawozdawca), Sędziowie: NSA Sławomir Presnarowicz, WSA del. Małgorzata Bejgerowska, Protokolant Szymon Mackiewicz, po rozpoznaniu w dniu 15 lutego 2019 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 8 listopada 2016 r. sygn. akt I SA/Łd 673/16 w sprawie ze skargi K.P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 14 czerwca 2016 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2010 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Łodzi na rzecz K.P. kwotę 1800 (jeden tysiące osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 8 listopada 2016 r. sygn. akt I SA/Łd 673/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, po rozpoznaniu skargi K.P. (dalej jako "Skarżący"), uchylił decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 14 czerwca 2016 r. w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2010 r.
W skardze kasacyjnej Dyrektor Izby Skarbowej, działając przez swojego pełnomocnika, zaskarżył wyrok w całości. Zaskarżonemu wyrokowi, na podstawie art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.) - powoływanej dalej jako "P.p.s.a.", zarzucił naruszenie przepisów prawa procesowego w sposób mający istotny wpływ na wynik sprawy, tj.
1) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a. w zw. z art. 122 i art. 187 § 1 oraz art. 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.), poprzez dokonanie błędnej oceny ustaleń faktycznych, sprzecznej z aktami sprawy i przesądzenie, że organy podatkowe w zakresie wydatków poniesionych przez Skarżącego na rzecz P.S. zakwestionowały te wydatki w związku z brakiem dowodów zapłaty za faktury, brakiem zgody inwestorów na wykonanie prac przez podwykonawców oraz brakiem wiedzy przesłuchanych świadków o korzystaniu przez Skarżącego z usług podwykonawców; w sytuacji, gdy organy podatkowe nie wyprowadziły wniosku, że Skarżący nie może korzystać z usług podwykonawców, nawet jeżeli tego nie przewidywała umowa, a dokonując wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów kwoty 177 056,07 zł z tytułu usług budowlanych rzekomo wykonanych przez P.S., organy podatkowe przytoczyły 5 okoliczności potwierdzających brak możliwości zaliczenia przez Skarżącego do kosztów uzyskania przychodów kwoty 177 056,07 zł z tytułu wydatków poniesionych na rzecz P.S.; nadto organy podatkowe dokonały oceny zebranych w tym zakresie dowodów w powiązaniu z innymi dowodami, aż doszły do przekonania, że do wykonania usług przez podwykonawcę w rzeczywistości nie doszło;
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
