Postanowienie NSA z dnia 26 lipca 2018 r., sygn. II FZ 363/18
Wstrzymanie wykonania aktu
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący, Sędzia NSA Andrzej Jagiełło (spr.), , , po rozpoznaniu w dniu 26 lipca 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia M.S. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 9 lutego 2018 r. sygn. akt I SA/Łd 1033/17 w zakresie odmowy wstrzymania wykonania decyzji w sprawie ze skargi M.S. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Łodzi z dnia 15 września 2017 r. nr [...] w przedmiocie odpowiedzialności osób trzecich za zaległości podatkowe spółki postanawia: oddalić zażalenie
Uzasadnienie
II FZ 363/18
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 9 lutego 2018 r., sygn. akt: I SA/Łd 1033/17, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, działając na podstawie art. 61 § 3 i § 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.,) - dalej p.p.s.a., odmówił M.S. (skarżący) wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Łodzi z dnia 15 września 2017 r., w przedmiocie orzeczenia o odpowiedzialności podatkowej za zaległości spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z tytułu podatku od towarów i usług za I i II kwartał 2013 r., wraz z odsetkami za zwłokę i kosztami egzekucyjnymi. M.S. wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji przez sąd zawarł w piśmie zawierającym skargę na tę decyzję. Podniósł, że fakt wykonania zaskarżonej decyzji przed rozpoznaniem skargi, z uwagi na łączną kwotę do zapłacenia której skarżący został zaskarżoną decyzją zobowiązany, to jest 988.169,00 zł wraz z odsetkami za zwłokę od tej należności na dzień 29 grudnia 2016 r., w wysokości 306.874,00 zł, spowodowałby wyrządzenie znacznej szkody skarżącemu. W ocenie Sądu pierwszej instancji skarżący nie wywiązał się z obowiązku uprawdopodobnienia, iż zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków, i tym samym brak jest podstaw do zastosowania instytucji ochrony tymczasowej określonej w art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) - dalej p.p.s.a. Sąd argumentował, że lakoniczne wskazanie na ewentualne skutki w sferze majątkowej strony uniemożliwiają sądowi przeprowadzenie obiektywnej oceny, czy w rozpoznawanej sprawie faktycznie zachodzą przesłanki do zastosowania art. 61 § 3 p.p.s.a. Skarżący nie zgadzając się z powyższym postanowieniem Sądu pierwszej instancji odmawiającym wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji, pismem z dnia 22 lutego 2018 r., wniósł zażalenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego domagając się uchylenia zaskarżonego postanowienia oraz przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji. Postanowieniu zarzucił naruszenie art. 61 § 3 p.p.s.a. oraz art. 124 § 2, art. 80, art. 77 § 1, art. 8 i art. 11 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r., Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r., poz. 1257) - dalej k.p.a. W uzasadnieniu zażalenia skarżący nie zgodził się z twierdzeniem Sądu, że to strona postępowania powinna wykazać okoliczności spełniające przesłanki wstrzymania wykonania decyzji wymienione w art. 61 § 3 p.p.s.a. Wyrokiem z dnia 17 kwietnia 2018 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi sygn. akt I SA/Łd 1033/17, oddalił skargę M.S. na powyższą decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Łodzi z dnia 15 września 2017 r. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje. Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie. Wbrew stanowisku skarżącego, wykładnia art. 61 p.p.s.a. prowadzi do wniosku, że sąd administracyjny rozpoznając wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji złożony w trybie art. 61 § 3 p.p.s.a. nie jest uprawniony do samodzielnego szukania okoliczności spełniających kryteria przyznania ochrony tymczasowej w postaci wstrzymania wykonania decyzji. Normy art. 61 § 3 p.p.s.a poprzez wskazanie, że sąd jest władny do działania w tym zakresie jedynie na wniosek strony skarżącej, zaś decyzja sądu uzależniona jest od spełnienia choć jednej ze wskazanych w ustawie przesłanek pozytywnych przesądzają, że sąd nie ma możliwości rozważania innych argumentów ponad te, które wskazano we wniosku. Oznacza to, że na podstawie art. 61 § 3 p.p.s.a., to podmiot skarżący w celu uzyskania ochrony własnego interesu, po tym jak wniesie skargę bądź równocześnie z dokonaniem tej czynności, występując z wnioskiem o wstrzymanie wykonania decyzji przez sąd administracyjny, ma obowiązek wykazania istnienia oraz uzasadnienia ustawowych przesłanek popierających to żądanie (por. postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego: z 13 maja 2010 r., II FZ 182/10, www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Skarżący zatem w celu uzyskania tymczasowej ochrony swoich interesów poprzez wstrzymanie wykonania decyzji, we wniosku kierowanym do sądu powinna przedstawić okoliczności wskazujące na niebezpieczeństwo powstania znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków, w związku z wykonaniem decyzji. Chodzi przy tym o adekwatny związek przyczynowy między wykonaniem decyzji przed zakończeniem postępowania jej sądowej kontroli, a możliwymi negatywnymi konsekwencjami jej wykonania opisanymi w art. 61 § 3 p.p.s.a., na wypadek uchylenia decyzji w postępowaniu sądowoadministracyjnym. Stwierdzenie istnienia związku przyczynowego jest ustaleniem faktycznym, z którym ustawa wiąże określone skutki prawne. Odbywa się to za każdym razem w oparciu o okoliczności faktyczne konkretnej sprawy (por. postanowienie NSA z dnia 17 listopada 2014 roku, I FSK 1778/14). W świetle powyższych uwag należało uznać, że skoro skarżący we wniosku kierowanym do Sądu nie wykazał w sposób pozwalający na uwzględnienie wniosku, istnienia okoliczności wskazujących na to, że wykonanie zaskarżonej decyzji wiąże się z niebezpieczeństwem powstania znacznej szkody lub spowodowaniem trudnych do odwrócenia skutków, to Sąd pierwszej instancji w zaskarżonym postanowieniu nie naruszył art. 61 § 3 p.p.s.a. odmawiając przyznania wnioskowanej ochrony prawnej. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego wskazanie we wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji, że wykonanie decyzji, z uwagi na wysokość kwoty podatku do zapłacenia z decyzji wynikającej spowodowałby wyrządzenie znacznej szkody skarżącemu, nie jest okolicznością spełniającą przesłanki udzielania ochrony przez sąd, o jakiej mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a. Niezależnie od powyższego należy wskazać, że Naczelny Sąd Administracyjny dostrzega, że wysokość zobowiązania wynikająca z zaskarżonej decyzji jest wysoka, jednak w świetle regulacji art. 61 § 3 p.p.s.a. nie jest to wystarczająca przesłanka wydania postanowienia o wstrzymaniu wykonania tego aktu. Naczelny Sąd Administracyjny zauważa jednocześnie, że z art. 61 § 4 p.p.s.a. wynika, że postanowienie w sprawie wstrzymania aktu lub czynności sąd może zmienić i uchylić w każdym czasie w razie zmiany okoliczności. Odnosząc się z kolei do podniesionych w zażaleniu zarzutów naruszenia art. 124 § 2, art. 80, art. 77 § 1, art. 8 i art. 11 k.p.a. należy wskazać, że nie mogły one zostać uznane za uzasadnione, ponieważ nie były stosowane przez Sąd pierwszej instancji wydający objęte zażaleniem postanowienie. Wojewódzki sąd administracyjny w toku postępowania w sprawie ze skargi na decyzję administracyjną stosuje jedynie normy postępowania uregulowane w ustawie Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, a nie ustawie Kodeks postępowania administracyjnego. Z powyższych przyczyn Naczelny Sąd Administracyjny działając na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
