Wyrok NSA z dnia 8 listopada 2017 r., sygn. II GSK 1219/16
Szerokość strefy buforowej nie wynika z właściwości technicznych urządzeń pomiarowych, albowiem to nie właściwości tych urządzeń wyznaczają taką strefę, ale czynią to przepisy prawa.
Teza od Redakcji
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Wojciech Kręcisz (spr.) sędzia NSA Krystyna Anna Stec sędzia del. WSA Piotr Kraczowski Protokolant Anna Fyda- Kawula po rozpoznaniu w dniu 8 listopada 2017 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Dyrektora Warmińsko-Mazurskiego Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w Olsztynie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 3 grudnia 2015 r. sygn. akt I SA/Ol 639/15 w sprawie ze skargi A.B. na decyzję Dyrektora Warmińsko-Mazurskiego Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w Olsztynie z dnia [...] lipca 2015 r. nr [...] w przedmiocie przyznania płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego oddala skargę kasacyjną
Uzasadnienie
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 3 grudnia 2015 r. sygn. akt I SA/Ol 639/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie po rozpoznaniu skargi A.B. na decyzję Dyrektora Warmińsko-Mazurskiego Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (ARiMR) w Olsztynie z dnia [...] lipca 2015 r., nr [...] w przedmiocie przyznania płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego na rok 2014, uchylił zaskarżoną decyzję i zasądził na rzecz skarżącej zwrot kosztów postępowania.
Ze stanu faktycznego sprawy przyjętego przez Sąd I instancji wynika, że w złożonym 15 maja 2014 r. wniosku skarżąca ubiegała się o przyznanie jednolitej płatności obszarowej (JPO) na 2014 r. do położonych w W., gm. K., działek rolnych o łącznej powierzchni 272,78 ha i numerach ewidencyjnych: [...],[...],[...],[...],[...],[...] oraz w R. gm. M., o numerze [...]. W wyniku przeprowadzonej w dniach 8 - 9 września 2014 r. kontroli na miejscu organ stwierdził uchybienia odnośnie działek rolnych oznaczonych we wniosku jako C, L i G. W związku z kontrolą administracyjną ustalił, że powierzchnia kwalifikowana do płatności wynosi 271,59 ha, wobec deklarowanej we wniosku - 272,78 ha. W związku z tym decyzją z dnia [...] lutego 2015 r. Kierownik Biura Powiatowego ARiMR w K. przyznał skarżącej płatność w ramach systemów wsparcia bezpośredniego na rok 2014 w wysokości 244.270,52 zł pomniejszonej o kwotę 3.112,66 zł ze względu na zastosowanie współczynnika korygującego oraz kwotę 5.042,51 zł z tytułu zwrotu dyscypliny finansowej.
W wyniku odwołania skarżącej Dyrektor Oddziału Regionalnego ARiMR w O. zaskarżoną decyzją z dnia [...] lipca 2014 r. utrzymał w mocy powyższą decyzję podzielając ustalenia i ich ocenę dokonaną przez organ I instancji.
W skardze na powyższą decyzję skarżąca zarzuciła jej naruszenie art. 34 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1122/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE) Nr 73/2009 odnośnie do zasady wzajemnej zgodności, modulacji oraz zintegrowanego systemu zarządzania i kontroli w ramach systemów wsparcia bezpośredniego przewidzianych w wymienionym rozporządzeniu oraz wdrażania rozporządzenia Rady (WE) Nr 1234/2007 w odniesieniu do zasady wzajemnej zgodności w ramach systemu wsparcia ustanowionego dla sektora wina (Dz.Urz.UE.L.2009.316.65 ze zm., zwanego dalej: rozporządzeniem nr 1122/2009), zgodnie z którym organ winien stosować strefę buforową 1,5 metra, a nie jak w niniejszej sprawie 0,5 metra czy 0,75 ha; art. 15 ust. 1, art. 17 i art. 26 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 73/2009, art. 12 ust. 1 lit. d) i ust. 3 rozporządzenia nr 1122/2009, przez ich niewłaściwe zastosowanie, w szczególności nieuprawnione przyjęcie, że definicja działki rolnej określona w art. 2 pkt 1 tego rozporządzenia nie obejmuje strefy buforowej, przy jednoczesnym braku powołania tego przepisu w podstawie zaskarżonej decyzji, przez co pomniejszono obszar działek rolnych, podczas gdy system, jakim posługuje się organ, nie posiada ściśle określonych granic ewidencyjnych, a ortofotomapa nie przedstawia aktualnego sposobu użytkowania. Skarżąca zarzuciła też błędy w ustaleniach faktycznych skutkujące zastosowaniem niewłaściwej podstawy prawnej i odmową płatności.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.
Sąd I instancji uwzględnił tę skargę i zaskarżonym wyrokiem na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm., zwanej dalej: p.p.s.a.), uchylił zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu przytoczył na wstępie treść przepisów stanowiących podstawę prawną wydanych decyzji. Za zasadny Sąd uznał zarzut naruszenia przez organ art. 34 rozporządzenia nr 1122/2009, zgodnie z którym powierzchnię działek rolnych określa się za pomocą dowolnych środków zapewniających jakość pomiaru przynajmniej równoważną wymaganej przez obowiązujące na poziomie Wspólnoty normy techniczne. Tolerancja pomiaru jest określona przy uwzględnieniu 1,5 - metrowej strefy buforowej wokół działki rolnej. Maksymalna tolerancja odnośnie do każdej działki rolnej nie może przekroczyć wartości bezwzględnej 1,0 ha.
Sąd I instancji zauważył, że z zebranego materiału dowodowego wynika, iż w związku kontrolnym pomiarem działek skarżącej odbiornikiem CHC X20 z Getac, organy przyjęły szerokość strefy buforowej na poziomie 0,7m (k.11/4 akt adm.). W świetle powołanego art. 34 ust. 1 rozporządzenia nr 1122/2009 doszło zatem do nieuwzględnienia tolerancji 1,5 - metrowej strefy buforowej okalającej obwód działki rolnej, a także maksymalnej tolerancji w odniesieniu do każdej działki rolnej, która nie mogła przekraczać wartości bezwzględnej 1,0 ha. Powyższa wadliwość pomiaru mogła mieć zaś istotny wpływ na ustalenie różnicy między powierzchnią działki zadeklarowaną, a powierzchnią rzeczywistą. Z ustaleń kontroli na miejscu i kontroli administracyjnej wynika, że faktyczna powierzchnia kwalifikowana działek do płatności to 271,59 ha, wobec deklarowanej we wniosku - 272,78 ha, różnica wynosi zatem 1,19 ha.
Sąd I instancji powołał się na stanowisko wyrażane w orzecznictwie oraz to, że polska wersja językowa art. 34 ust. 1 rozporządzenia nr 1122/2009 różni się od angielskiej wersji językowej (polska wersja językowa posługuje się wyrażeniem "1,5 - metrowa strefa buforowa", podczas gdy wersja anglojęzyczna wskazuje na "max. 1,5 m", co miałoby oznaczać, że wskazuje jedynie na górną granicę dopuszczając wartości mniejsze niż 1,5 m). Z uwagi na to, że wszystkie wersje językowe danego aktu prawnego mają jednakową moc obowiązującą - są równie autentyczne, to konieczność jednolitej wykładni dyrektyw unijnych wymaga, aby był on interpretowany i stosowany w świetle wersji sporządzonych w innych językach urzędowych. Nie jest dopuszczalne - z uwagi na ochronę zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa (co dotyczy także obywatela UE i prawa UE), a także przewidywalność interpretacji niebudzących z punktu widzenia językowego wątpliwości - zaskakiwanie strony skarżącej odmiennym i jednocześnie niekorzystnym dla niej brzmieniem normy prawa europejskiego w innych wersjach językowych, podczas gdy norma ta jest dostępna w jej rodzimej, polskiej wersji językowej, czy też oczekiwanie organu by skarżąca wykazała się znajomością prawa obowiązującego na terenie RP w innych niż polska wersjach językowych.
W konkluzji Sąd I instancji stwierdził, że w okolicznościach rozpoznawanej sprawy istotna dla pomiaru spornych działek kwestia ustalenia szerokości strefy buforowej przy użyciu odbiornika CHC X20 z Getac na poziomie 0,7 metra, zamiast uwzględnienia tolerancji 1,5 - metrowej, stanowi o wadliwości zaskarżonej decyzji. Sąd zalecił, by w celu jej wyeliminowania, prowadząc ponowne postępowanie w sprawie organ odwoławczy uwzględnił dokonaną w tym zakresie przez Sąd ocenę i wynikające z niej wskazania.
W skardze kasacyjnej Dyrektor Oddziału Regionalnego ARiMR w Olsztynie zaskarżył powyższy wyrok w całości, wnosząc o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie, ewentualnie o jego uchylenie w całości i oddalenie skargi, zasądzenie kosztów postępowania, a ponadto rozpoznanie skargi kasacyjnej na rozprawie i przeprowadzenie dowodu z zaświadczenia, na okoliczność przeprowadzenia testów odbiornika GETAC E110 - który to odbiornik był użyty podczas kontroli u skarżącej - a które to testy wykazały, że odbiornik ten uzyskał wskaźnik W, stosowany do obliczenia tolerancji pomiaru powierzchni działek rolnych równy 0,5 m, co kwalifikuje go do stosowania w trakcie realizacji pomiarów powierzchni działek rolnych.
Organ zarzucił zaskarżonemu wyrokowi naruszenie:
1) przepisów postępowania w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. poprzez błędne przyjęcie w zaskarżonym wyroku, iż decyzje organów obu instancji, w tym decyzja Dyrektora Warmińsko - Mazurskiego Oddziału Regionalnego ARiMR w Olsztynie zostały wydane z naruszeniem przepisów postępowania mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie z naruszeniem art. 3 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 26 stycznia 2007 r. o płatnościach w ramach systemów wsparcia bezpośredniego (Dz. U. z 2012 r., poz. 1164 ze zm.), polegającym na niepełnym i niewyczerpującym rozpatrzeniu zgromadzonego w toku postępowania materiału dowodowego, w tym w szczególności poprzez zaniechanie kompletnego rozważenia materiałów z kontroli przeprowadzonej w dniach 29 lipca - 14 sierpnia 2013 r., zwłaszcza w kontekście przedstawionego przez stronę dowodu w postaci opinii/operatu sporządzonego przez geodetę oraz przedstawionych przez stronę argumentów,
podczas gdy wyniki czynności kontrolnych, a tym samym zapadłe rozstrzygnięcia uznać należy za prawidłowe, w szczególności bowiem ustalenia kontroli przeprowadzone w dniach od 29 lipca do 14 sierpnia 2013 r. były następnie weryfikowane, w tym także i przede wszystkim pod kątem zarzutów złożonych przez skarżącą, a w szczególności ocenie został poddany operat techniczny przedłożony przez stronę;
2) art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a. poprzez uwzględnienie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie skargi, mimo że nie doszło do naruszenia przez organ przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, w postaci art. 58 ust. 1 w zw. 34 ust. 1 rozporządzenia nr 1122/2009 poprzez ich błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż wskutek naruszenia powołanego wyżej przepisu o charakterze proceduralnym, organ administracji niewłaściwie zastosował wskazane na wstępie przepisy prawa materialnego.
Argumentację na poparcie powyższych zarzutów organ przedstawił w uzasadnieniu skargi kasacyjnej.
Strona skarżąca nie skorzystała z uprawnienia do złożenia odpowiedzi na skargę kasacyjną.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie jest zasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.
Na wstępie przypomnienia wymaga, że zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania, a mianowicie sytuacje enumeratywnie wymienione w § 2 tego przepisu. Skargę kasacyjną, w granicach której operuje Naczelny Sąd Administracyjny, zgodnie z art. 174 p.p.s.a., można oprzeć na podstawie naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz na podstawie naruszenia przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Zmiana lub rozszerzenie podstaw kasacyjnych ograniczone jest natomiast, określonym w art. 177 § 1 p.p.s.a. terminem do wniesienia skargi kasacyjnej. Rozwiązaniu temu towarzyszy równolegle uprawnienie strony postępowania do przytoczenia nowego uzasadnienia podstaw kasacyjnych sformułowanych w skardze. Wywołane skargą kasacyjną postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym podlega więc zasadzie dyspozycyjności i nie polega na ponownym rozpoznaniu sprawy w jej całokształcie, lecz ogranicza się do rozpatrzenia poszczególnych zarzutów przedstawionych w skardze kasacyjnej w ramach wskazanych podstaw kasacyjnych. Istotą tego postępowania jest bowiem weryfikacja zgodności z prawem orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego oraz postępowania, które doprowadziło do jego wydania.
Spór prawny w rozpatrywanej sprawie dotyczy oceny prawidłowości stanowiska Sądu I instancji, który kontrolując zgodność z prawem decyzji Dyrektora Warmińsko - Mazurskiego Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w przedmiocie odmowy przyznania płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego na rok 2014 stwierdził, że decyzja ta nie jest zgodna z prawem, co skutkowało jej uchyleniem na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i lit. c) p.p.s.a. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że powodem uchylenia zaskarżonej decyzji było naruszenie przez organ administracji art. 34 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1122/2009 w zakresie odnoszącym się do wymogu zachowania określonej tym przepisem tolerancji pomiaru działek rolnych, a w konsekwencji wadliwe przeprowadzenie w rozpatrywanej sprawie ustaleń odnośnie do ich faktycznej powierzchni kwalifikowanej oraz wadliwe ustalenie różnicy tej powierzchni w relacji do powierzchni deklarowanej do płatności przez stronę skarżącą.
Z zarzutów skargi kasacyjnej wynika natomiast - niezależnie od niekorespondującego z rzeczywistym stanem rzeczy podania dat przeprowadzonej kontroli - że niezgodności z prawem zaskarżonego wyroku skarżący kasacyjnie organ upatruje w niezasadnym przypisaniu mu przez Sąd I instancji naruszenia art. 3 ust. 2 pkt 2 ustawy o płatnościach w ramach systemów wsparcia bezpośredniego polegającego na niepełnym i niewyczerpującym rozpatrzeniu materiału dowodowego, zwłaszcza w kontekście dowodu z operatu szacunkowego i argumentacji prezentowanej przez stronę (pkt 1. petitum skargi kasacyjnej) oraz w niezasadnym zarzucaniu organowi naruszenia przywołanego przepisu prawa unijnego (pkt 2. petitum skargi kasacyjnej).
Zarzuty skargi kasacyjnej nie zostały oparte na usprawiedliwionych podstawach i nie mogą odnieść skutku oczekiwanego przez skarżący kasacyjnie organ.
Odnosząc się do pierwszego z tych zarzutów, a mianowicie do zarzutu naruszenia art. 3 ust. 2 pkt 2 ustawy o płatnościach w ramach systemów wsparcia bezpośredniego należy stwierdzić, że nie może być on uznany za zasadny. Przede wszystkim z tego powodu, że z uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie wynika, aby Sąd I instancji kwestionował zgodność z prawem kontrolowanej decyzji z powodu deficytów ustaleń faktycznych stanowiących podstawę jej wydania odnoszonych do "niepełnego i niewyczerpującego rozpatrzenia zgromadzonego w toku postępowania materiału dowodowego, w tym w szczególności poprzez zaniechanie kompletnego rozważenia materiałów z kontroli przeprowadzonej w dniach 29 lipca - 14 sierpnia 2013 r., zwłaszcza w kontekście przedstawionego przez stronę dowodu w postaci opinii/operatu sporządzonego przez geodetę oraz przedstawionych przez stronę argumentów", co miałoby jednocześnie skutkować oceną o naruszeniu przez organ przywołanego przepisu ustawy o płatnościach w ramach systemów wsparcia bezpośredniego. Nic takiego - abstrahując już nawet od tego, że w rozpatrywanej sprawie kontrola przeprowadzona została w dniach 8 - 9 września 2014 r., nie zaś w dacie wskazanej w omawianym zarzucie skargi kasacyjnej - z uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie wynika. Wręcz przeciwnie, z uzasadnienia tego wyroku wynika, że Sąd I instancji nie znalazł podstaw, aby podważyć legalność kontrolowanej decyzji z powodu naruszenia art. 3 ust. 2 ustawy o płatnościach w ramach systemów wsparcia bezpośredniego (por. s. 9 - 10 oraz s. 11 - 12 uzasadnienia kontrolowanego orzeczenia). Omawiany zarzut kasacyjny nie może być więc uznany za zasady oraz skuteczny. Rozmija się on bowiem - gdy chodzi o podnoszony na jego gruncie zarzut naruszenia prawa - z prezentowanymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sądu I instancji argumentami i racjami prawnymi. Inny mi słowy, omawiany zarzut kasacyjny polemizuje z ocenami prawnymi, których Sąd ten w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie zawarł.
Za niezasadny należało również uznać zarzut z pkt 2. petitum skargi kasacyjnej.
Wbrew stanowisku skarżącego kasacyjnie organu oraz prezentowanych w jego uzasadnieniu argumentów, w tym również tych odwołujących się do zaświadczenia potwierdzającego przeprowadzenie testów wskazanego w nim odbiornika, nie ma podstaw, aby twierdzić, że w rozpatrywanej sprawie Sąd I instancji niezasadnie zarzucił organowi administracji naruszenie art. 34 ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1122/2009, w rezultacie czego sam przepis ten naruszył. Jakkolwiek Naczelny Sąd Administracyjny nie podziela argumentacji Sądu I instancji odnośnie do istnienia - istotnej - różnicy przywołanej powyżej polskiej wersji językowej spornego w sprawie przepisu prawa unijnego w relacji do innych jego wersji językowych oraz odnośnie do mających wynikać z tej okoliczności konsekwencji jego stosowania w rozpatrywanej sprawie (por. s. 13 - 14 uzasadnienia zaskarżonego wyroku), to jednak nie oznacza to, że z tego powodu zaskarżony wyrok należałoby uznać za nieodpowiadający prawu, albowiem wnioskowi temu sprzeciwia się przepis art. 184 in fine p.p.s.a., jak również i ten argument, że wbrew stanowisku skarżącego kasacyjnie organu nie ma podstaw, aby twierdzić, że w związku z błędem w tłumaczeniu tego przepisu doszło do wadliwej jego wykładni, a w konsekwencji niewłaściwego jego zastosowania w rozpatrywanej sprawie.
Z art. 34 ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1122/2009 wynika, że powierzchnię działek rolnych określa się za pomocą dowolnych środków zapewniających jakość pomiaru przynajmniej równoważną wymaganej przez obowiązujące na poziomie Wspólnoty normy techniczne. Tolerancja pomiaru jest określona przy uwzględnieniu 1,5-metrowej strefy buforowej wokół działki rolnej. Maksymalna tolerancja odnośnie do każdej działki rolnej nie może przekroczyć wartości bezwzględnej 1,0 ha.
Wbrew stanowisku skarżącego kasacyjnie organu, z faktu, że zdanie pierwsze polskiej wersji językowej spornego przepisu nie zawiera określenia "maksimum" dla opisu 1,5 metrowej strefy buforowej, a więc inaczej niż na przykład jego wersje angielska, niemiecka lub francuska odpowiednio określające tę strefę buforową, jako "of maximum 1,5 m", "von höchstens 1,5 m" oraz "maximum de 1,5 m", nie można wywodzić istnienia błędu w tłumaczeniu tego przepisu. Stanowisku temu sprzeciwia się bowiem treść zdania drugiego polskiej wersji językowej tego przepisu, która podobnie, jak inne jego wersje językowe, maksymalną tolerancję pomiaru - a więc tak jak w zdaniu pierwszym, w którym mowa jest również o tolerancji pomiaru - odnosi do wartości bezwzględnej 1,0 ha, która nie może być przekroczona. Oznacza to - zwłaszcza gdy w tej mierze w korespondencji do stanowiska Trybunału Sprawiedliwości prezentowanego w orzeczeniach w sprawach C-300/05 oraz
C-74/05, na które powołuje się również skarga kasacyjna podkreślić znaczenie potrzeby uwzględniania kontekstu, w jakim na gruncie teksu prawnego funkcjonuje dana wypowiedź normatywna - że funkcjonujące na gruncie polskiej wersji językowej sformułowanie "1,5 metrowa strefa buforowa wokół działki rolnej" rozumieć należy w ten sposób, że prawodawca unijny dopuszcza, ze względu na możliwe błędy pomiaru, margines błędu mieszczący się w przedziale (maksymalnie) do 1,5 m, co innymi słowy odnosi się do faktycznie maksymalnej dopuszczalnej granicy błędu (por. wyrok NSA z dnia 7 lipca 2016 r., sygn. akt II GSK 286/15). Znajduje to swoje potwierdzenie również i w tym argumencie, który stanowi pkt 79 wprowadzenia do rozporządzenia Komisji (WE) nr 1122/2009, z którego wynika, że należy przewidzieć pewien margines tolerancji, w ramach którego wnioski o przyznanie pomocy będą jedynie dostosowywane do faktycznie ustalonego obszaru, a zmniejszenia będą stosowane dopiero po jego przekroczeniu. Powyższe potwierdza wskazane ratio legis omawianej unijnej regulacji prawnej. W związku z tym, za uzasadniony należy uznać wniosek, że treść przywołanych powyżej innych wersji językowych spornego w sprawie przepisu pozostaje bez wpływu na jego jednolite rozumienie, a w konsekwencji również (jednolite) jego stosowanie wyrażające się w potrzebie uwzględniania maksymalnej tolerancji odnośnie do każdej działki rolnej, która nie może przekroczyć wartości bezwzględnej 1,0 ha.
Z całą pewnością bowiem, określenie "maximum 1,5 m" nie oznacza przyzwolenia dla organów krajowych dla dowolnego kształtowania wielkości strefy buforowej w zależności od przyjętych założeń dotyczących zdolności technicznych do dokonania precyzyjnego pomiaru. Strefa buforowa, o której mowa w art. 34 ust. 1 przywołanego rozporządzenia unijnego, jako tolerancja pomiaru nie może być wiązana z określoną metodą pomiaru. Szerokość strefy buforowej nie wynika bowiem z właściwości technicznych urządzeń pomiarowych, albowiem to nie właściwości tych urządzeń wyznaczają taką strefę, ale czynią to przepisy prawa (por. wyrok NSA z dnia 6 grudnia 2016 r., sygn. akt II GSK 3665/16).
W związku z powyższym, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji wyroku
Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.nsa.gov.pl/
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
