Wyrok NSA z dnia 14 października 2016 r., sygn. II OSK 3374/14
Decydując się na doręczenie decyzji osobno trzem członkom zarządu na ich miejsca zamieszkania, organ dla zastosowania przyjętego przez siebie poglądu, co do obliczania początku biegu terminu do wniesienia odwołania od doręczenia pierwszemu z członków zarządu, winien był uprzednio poinformować, że doręczenie korespondencji skierowanej przez organ do Wspólnoty Mieszkaniowej staje się skuteczne poprzez odebranie jej przez pierwszego z członków wieloosobowego zarządu, tak aby Wspólnota mogła skutecznie złożyć odwołanie.
Teza od Redakcji
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Gliniecki (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Małgorzata Dałkowska - Szary Sędzia del. NSA Janina Kosowska Protokolant starszy asystent sędziego Łukasz Pilip po rozpoznaniu w dniu 14 października 2016r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej [...] S.A. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 sierpnia 2014 r. sygn. akt VII SA/Wa 606/14 w sprawie ze skargi Wspólnoty Mieszkaniowej [...] w W. na postanowienie Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] lutego 2014 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia uchybienia terminu do wniesienia odwołania oddala skargę kasacyjną
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 26 sierpnia 2014 r., sygn. akt VII SA/Wa 606/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu skargi Wspólnoty Mieszkaniowej [...] w W. na postanowienie Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] lutego 2014 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia uchybienia terminu do wniesienia odwołania w pkt I uchylił zaskarżone postanowienie; w pkt III zasądził od Wojewody Mazowieckiego na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej [...] w W. kwotę 100 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Jak wynika z akt sprawy, Prezydent m.st. Warszawy decyzją z dnia [...] stycznia 2013 r. Nr [...], zatwierdził projekt budowlany i udzielił spółce akcyjnej [...] pozwolenia na budowę dwóch zjazdów z ul. [...] na częściach działek nr ewidencyjny [...] i [...] do nieruchomości położonej przy ul. [...] na działkę o nr [...] oraz na działki [...] i [...].
Odwołanie od powyższej decyzji Prezydenta m.st. Warszawy z dnia [...] stycznia 2013 r. wniosła Wspólnota Mieszkaniowa [...] w Warszawie.
Wojewoda Mazowiecki postanowieniem z dnia [...] lutego 2014 r. nr [...] na podstawie art. 134 k.p.a. stwierdził uchybienia terminu do wniesienia odwołania.
W uzasadnieniu postanowienia Wojewoda wskazał, że decyzja Prezydenta m.st. Warszawy z [...] stycznia 2013 r. została przesłana na adres Wspólnoty Mieszkaniowej oraz bezpośrednio do członków Zarządu Wspólnoty, tj. A. K., E. S. i T. P. Z akt administracyjnych wynika, iż wyżej wymieniona decyzja została doręczona E. S. w dniu 4 lutego 2013 r., A. K. w dniu 5 lutego 2013 r., T. P. w dniu 8 lutego 2013 r., natomiast korespondencja skierowana do Wspólnoty Mieszkaniowej [...] została zwrócona w dniu 7 lutego 2013 r. do organu z adnotacją "nie zarządza już wyżej wymienionym obiektem".
W ocenie Wojewody Mazowieckiego termin do wniesienia odwołania przez Wspólnotę Mieszkaniową [...] od decyzji Prezydenta m.st. Warszawy z dnia [...] stycznia 2013 r. rozpoczął swój bieg w dniu 5 lutego 2013 r. i zakończył się 18 lutego 2013 r. Dokumentacja sprawy wskazuje, że Wspólnota Mieszkaniowa [...], reprezentowana przez dwóch Członków Zarządu, pismem z dnia 19 lutego 2013 r., nadanym w placówce w dniu 22 lutego 2013 r. wniosła odwołanie od wyżej wymienionej decyzji Prezydenta m.st. Warszawy z dnia [...] stycznia 2013 r. W ocenie Wojewody Mazowieckiego odwołanie Wspólnoty Mieszkaniowej, reprezentowanej przez Członków Zarządu - A. K. i T. P., od wyżej wymienionej decyzji zostało wniesione po upływie terminu przewidzianego przepisami prawa. Jednocześnie organ wskazał, iż strona nie skorzystała z instytucji przywrócenia terminu przewidzianej w art. 58 § 1 i 2 k.p.a.
Skargę na powyższe postanowienie Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] lutego 2014 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wniosła Wspólnota Mieszkaniowa [...] w W.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 26 sierpnia 2014 r. sygn. akt VII SA/Wa 606/14 na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - dalej p.p.s.a. uchylił zaskarżone postanowienie.
W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że organ odwoławczy działając z naruszeniem zasady prawdy obiektywnej wynikającej z art. 7 k.p.a., nieprawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy uznając przedwcześnie, iż odwołanie skarżącej wspólnoty wniesiono z uchybieniem ustawowego, czternastodniowego terminu. Dokonując oceny, czy doszło do skutecznego doręczenia decyzji należy pamiętać, iż Kodeks postępowania administracyjnego rozróżnia doręczenie dla osób fizycznych oraz jednostek organizacyjnych i organizacji społecznych.
Z powyższych względów Sąd podkreślił, że tryb określony w art. 43 k.p.a. ma zastosowanie wyłącznie do osób fizycznych. Co prawda w imieniu Wspólnoty Mieszkaniowej działają osoby fizyczne wchodzące w skład zarządu, to jednakże działają one w innym charakterze. Zatem wszelkim innym podmiotom niebędącym osobami fizycznymi korespondencję należy doręczać w sposób określony w art. 45 k.p.a. Nie ulega wątpliwości, że wspólnoty mieszkaniowej nie można kwalifikować jako osoby fizycznej. W doktrynie i orzecznictwie dotyczącej ww. przepisów wskazuje się, że doręczenie pism wszystkim wymienionym w nim jednostkom organizacyjnym odbywa się na jednakowych zasadach i nie zależy od tego, czy mają one osobowość prawną, czy tylko są wyodrębnione organizacyjnie.
Ponadto Sąd podkreślił, że instytucja wspólnoty mieszkaniowej została wprowadzona do polskiego systemu prawnego w art. 6 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (DZ. U. Nr 85, poz. 388 ze zm.). Ustawodawca formułując wskazany przepis stwierdził, że ogół właścicieli, których lokale wchodzą w skład określonej nieruchomości tworzy wspólnotę mieszkaniową. Konkretna wspólnota powstaje więc ex lege (z mocy prawa), z chwilą ustanowienia pierwszej własności lokalu w danej nieruchomości. O pozycji prawnej wspólnoty mieszkaniowej przesądził Sąd Najwyższy w uchwale siedmiu sędziów z dnia 21 grudnia 2007 r. (sygn.. akt III CZP 65/07, OSNC 2008/7-8/69, Prok. I Pr.-wkł. 2008/12/47, Biul.SN 2007/12/9, M.Prawn. 2008/15/813), stwierdzając że: "Wspólnota mieszkaniowa, działając w ramach przyznanej jej zdolności prawnej może nabywać prawa i obowiązki do własnego majątku" i nadał jej moc zasady prawnej. Oznacza to, że wspólnota mieszkaniowa jest jednostką organizacyjną wyposażoną w zdolność prawną, a zatem, w myśl art. 331 Kodeksu cywilnego, jest osobą ustawową, do której znajdują odpowiednie zastosowanie przepisy o osobach prawnych. Zatem Wspólnota mieszkaniowa stanowi jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej (osobę ustawową, ułomną osobę prawną), a do doręczeń tej jednostce zastosowanie ma art. 45 k.p.a. Zgodnie z tym przepisem, jednostkom organizacyjnym i organizacjom społecznym doręcza się pisma w lokalu ich siedziby do rąk osób uprawnionych do odbioru pism, przepis art. 44 k.p.a. stosuje się odpowiednio. Przy doręczaniu pism jednostkom organizacyjnym nie ma natomiast zastosowania tryb postępowania o jakim mowa w art. 43 k.p.a., gdyż dotyczy on tylko doręczeń adresatom będącym osobami fizycznymi. W przepisie tym określa się zarówno miejsce doręczenia oraz osobę odbierającą. Co do zasady doręczenia winno dokonywać się w lokalu siedziby jednostki organizacyjnej. Jednakże w niektórych przypadkach tak jak w przypadku Wspólnoty Mieszkaniowej, która nie posiada własnej siedziby, należy dopuścić modyfikację tej zasady w przypadku, gdy podmioty wymienione w art. 45 k.p.a. w sposób wyraźny wskażą inne miejsce doręczenia im pism.
Sąd podniósł, że skarżąca Wspólnota Mieszkaniowa wskazała jako adres do doręczeń adres spółki zarządzającej, tj. ul. [...], lok. [...] w W. i na ten adres została wysłana decyzja Prezydenta z dnia [...] stycznia 2013 r., przy czym nie została ona doręczona ponieważ spółka odmówiła przyjęcia z uwagi na fakt, iż nastąpiła zmiana zarządzającego nieruchomością. Poza tym przedmiotowa decyzja została przesłana bezpośrednio na adresy członków zarządu wspólnoty i odebrana przez męża A. K. w dniu 5 lutego 2013 r., a T. P. doręczono w dniu 8 lutego 2013 r.
Wobec tego, iż Wspólnota Mieszkaniowa stanowi jednostkę organizacyjną wyposażoną w zdolność prawną (osobę ustawową) do której znajdują zastosowanie przepisy o osobach prawnych, a więc przy doręczaniu jej pism nie ma zastosowania tryb postępowania o jakim mowa w art. 43 k.p.a., dotyczący tylko doręczeń adresatom będącym osobami fizycznymi - nieprawidłowe, w ocenie sądu jest uznanie, że skuteczne doręczenie decyzji z dnia [...] stycznia 2013 r. skarżącej Wspólnocie nastąpiło 5 lutego 2013 r. i od tej daty rozpoczął biec termin o jakim mowa w art. 129 k.p.a. Bowiem doręczenie decyzji adresowane do członka zarządu i odebrane przez dorosłego domownika, a nie przez osobę upoważnioną, o której mowa w art. 45 k.p.a. uznać należy za nieskuteczne. Wobec powyższego Sąd uznał, że organ odwoławczy nieprawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy, uznając przedwcześnie, iż odwołanie skarżącej Wspólnoty Mieszkaniowej wniesiono z uchybieniem terminu.
Skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego od powyższego wyroku WSA w Warszawie z dnia 26 sierpnia 2014 r. wniosła spółka [...] S.A. z siedzibą w W. zaskarżając wyrok w całości i zarzucając mu naruszenie przepisów postępowania, które to uchybienie miało istotny wpływ na wynik sprawy
1. "art. 145 § 1 pkt 1) lit. c) p.p.s.a. oraz art. 133 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 41 § 1 i § 2 k.p.a., art. 45 k.p.a. oraz art. 47 § 1 i § 2 k.p.a. w zw. z art. 129 § 2 k.p.a. w zw. z art. 134 k.p.a., polegające na nieprawidłowym ustaleniu, a w konsekwencji błędnym uznaniu przez Sąd I Instancji, iż w okolicznościach sprawy Wojewoda Mazowiecki przedwcześnie i bezprawnie orzekł o upływie terminu do wniesienia odwołania, gdyż Prezydent m.st. Warszawy zobowiązany był do doręczenia Wspólnocie Mieszkaniowej [...] w W. decyzji Prezydenta m.st. Warszawy z dnia [...] stycznia 2013 r. bezpośrednio członkom zarządu Wspólnoty i od tego momentu mógł rozpocząć bieg termin na wniesienie odwołania od decyzji przez Wspólnotę, a tym samym błędnym uznaniu Sądu I Instancji nieprawidłowego ustalenia przez Wojewodę Mazowieckiego stanu faktycznego, iż odwołanie wniesione zostało z uchybieniem ustawowego, czternastodniowego terminu, gdyż zdaniem Sądu I Instancji skuteczne doręczenie Wspólnocie nie mogło nastąpić w dniu 5 lutego 2013 r., ponieważ za skuteczne doręczenie decyzji Wspólnocie nie można zdaniem Sądu uznać doręczenia decyzji do rąk dorosłego domownika - małżonka członka zarządu Wspólnoty tj. męża A. K., a zatem termin na wniesienie odwołania od decyzji nie mógł upłynąć w dniu 18 lutego 2013 roku, które to nieprawidłowe ustalenie i błędne uznanie co do wadliwości ustalenia terminu doręczenia decyzji Wspólnocie, stanowiło podstawę do uwzględnienia skargi (zamiast właściwego jej oddalenia) i orzeczonego przez Sąd I Instancji uchylenia postanowienia Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] lutego 2014 r. podczas gdy Sąd I Instancji nie rozpoznał istoty sprawy i wydał orzeczenie w oparciu o okoliczności faktyczne nie mające wpływu na przedmiotowe postępowanie, ponieważ ocena upływu terminu na wniesienie przez Wspólnotę odwołania od decyzji powinna być dokonana wyłącznie w kontekście doręczenia w dniu 4 lutego 2013 roku Wspólnocie decyzji na wskazany przez Wspólnotę adres do doręczeń, a zatem prawidłowego ustalenia przez Wojewodę Mazowieckiego dnia doręczenia Wspólnocie decyzji i upływu terminu na wniesienie przez Wspólnotę odwołania od decyzji - według obiektywnego i wiarygodnego stanu wiedzy organu, jaki na dzień wydania postanowienia można było odtworzyć na podstawie akt postępowania i zgromadzonych w nich dokumentów, w tym przede wszystkim treści odwołania Wspólnoty od decyzji nr [...], które wpłynęło do Prezydenta m. st. Warszawy w dniu [...] lutego 2011 roku oraz w odwołaniu Wspólnoty od decyzji z dnia [...] grudnia 2011 r., w których Wspólnota wskazała jako swój adres do doręczeń — W., [...] lok. [...], który to dres do doręczeń nie został przez Wspólnotę odwołany bądź zmieniony do dnia wydania decyzji";
2. art. 141 § 4 p.p.s.a. w zw. z art. 7 k.p.a., art. 77 § 1 k.p.a., art. 80 k.p.a. w zw. z art. 41 § 1 i § 2 k.p.a., art. 45 k.p.a. oraz art. 47 § 1 i § 2 k.p.a. polegające na sporządzeniu uzasadnienia zawierającego błędne ustalenia faktyczne niezgodne z rzeczywistym stanem faktycznym, nierozpatrzeniu całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w aktach administracyjnych oraz błędnej ocenie stanu faktycznego, co doprowadziło do:
i. uznania, iż Wojewoda Mazowiecki za datę doręczenia decyzji Wspólnocie przyjął dzień jej doręczenia do rąk męża członka zarządu Wspólnoty tj. dzień 5 lutego 2013 roku;
ii. pominięcia wykazywanej przez skarżącą okoliczności, iż Wojewoda Mazowiecki za datę doręczenia decyzji przyjął dzień 4 lutego 2013 roku jako dzień doręczenia decyzji Wspólnocie pod wskazany przez Wspólnotę adres do doręczeń - W., [...];
iii. pominięcia wykazywanej przez skarżącą okoliczności, że do dnia wydania decyzji Wspólnota nie poinformowała Prezydenta m.st. Warszawy o zmianie adresu do doręczeń.
3. art. 3 § 1 i § 2 p.p.s.a. oraz art. 1 p.p.s.a. poprzez wadliwe wykonanie przez Sąd I Instancji obowiązku kontroli zaskarżonego postanowienia Wojewody Mazowieckiego pod względem zgodności z prawem, co doprowadziło do błędnego uznania, iż postępowanie administracyjne w niniejszej sprawie przeprowadzono w sposób nieprawidłowy.
Skarżąca kasacyjnie Spółka wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy WSA w Warszawie do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 15 § 1 pkt 1 w związku z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje środki odwoławcze od orzeczeń wojewódzkich sądów
administracyjnych w granicach ich zaskarżenia, a z urzędu bierze jedynie pod rozwagę nieważność postępowania.
W niniejszej sprawie nie dostrzeżono okoliczności mogących wskazywać na nieważność postępowania sądowoadministracyjnego.
Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw.
Okolicznością sporną w sprawie jest ustalenie daty skutecznego doręczenia Wspólnocie Mieszkaniowej decyzji Prezydenta m.st. Warszawy z dnia [...] stycznia 2013 r., od której to daty uzależniona jest ocena zachowania przez skarżącą Wspólnotę terminu do wniesienia odwołania.
Dokonując takiej oceny należy mieć na uwadze, że stroną skarżącą w niniejszej sprawie jest wspólnota mieszkaniowa. W postępowaniu administracyjnym przymiot strony posiada wspólnota mieszkaniowa, a nie zarząd wspólnoty. Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2015 r., poz. 1892) zarząd kieruje sprawami wspólnoty mieszkaniowej i reprezentuje ją na zewnątrz oraz w stosunkach między wspólnotą a poszczególnymi właścicielami lokali. Zaliczenie wspólnoty mieszkaniowej do jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej skutkuje tym, że w postępowaniu administracyjnym pisma doręcza się takim jednostkom organizacyjnym w sposób określony w art. 45 k.p.a., mianowicie w lokalu ich siedziby do rąk osób uprawnionych do odbioru pism. Przepis art. 44 stosuje się odpowiednio. Na mocy art. 41 w zw. z art. 331 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016, poz. 380 ze zm.) siedzibą jednostki organizacyjnej niebędącej osobą prawną jest miejscowość, w której ma siedzibę jej organ zarządzający, chyba że ustawa lub oparty na niej statut stanowi inaczej. Oczywiście zarząd wspólnoty mieszkaniowej nie ma ustawowego obowiązku posiadania siedziby (adresu), co - w przypadku braku lokalu siedziby - nie wyklucza stosowania przez organ doręczeń w trybie art. 45 k.p.a. Doręczenie, o którym mowa w tym przepisie, powinno być zatem dokonane do rąk osoby uprawnionej do odbioru pism. W przypadku wspólnoty mieszkaniowej przyjąć należy, że zarząd - jego członkowie w ramach kompetencji do reprezentacji są uprawnieni do odbioru przesyłek kierowanych do wspólnoty mieszkaniowej. Zaznaczyć należy, że w przypadku, gdy organ wspólnoty mieszkaniowej uprawniony do jej reprezentacji jest organem kolegialnym, a jednocześnie nie wskazano adresu lokalu siedziby tego organu (ani wspólnoty mieszkaniowej) tylko adresy zamieszkania członków zarządu, organ administracji publicznej nie jest zobowiązany do doręczania pism w postępowaniu administracyjnym wszystkim wskazanym członkom zarządu. Czym innym jest bowiem sposób reprezentacji wspólnoty mieszkaniowej - do czego wymagane jest, co do zasady, złożenie oświadczenia woli przynajmniej przez dwóch członków kilkuosobowego zarządu (art. 21 ust. 2 ustawy o własności lokali), a czym innym uprawnienie do odbioru pism kierowanych do wspólnoty mieszkaniowej, które to uprawnienie posiada każdy członek zarządu samodzielnie. Oznacza to, że dysponując danymi trzech członków zarządu wspólnoty mieszkaniowej wystarczające byłoby doręczenie pism w postępowaniu administracyjnym tylko jednej z nich - wybranej przez organ, jeśli wskazania takiego nie dokonała wspólnota. Przyjęcie takiej koncepcji doręczenia stanowi wystarczające zapewnienie stronie udziału w postępowaniu, nie narusza art. 45 k.p.a., a jednocześnie jest zgodne z zasadą szybkości postępowania wyrażoną w art. 12 § 1 k.p.a. Nadto pozwala to uniknąć wątpliwości co do daty skutecznego doręczenia pisma i sposobu liczenia terminów do wniesienia środków odwoławczych, w tym również skargi do sądu administracyjnego, jakie zaistniały w niniejszej sprawie (por. postanowienie NSA z 1 lipca 2016 r. sygn. akt II OZ 681/16, orzeczenia.nsa.gov.pl)
W niniejszej sprawie doręczenie przez Prezydenta m.st. Warszawy decyzji z dnia [...] stycznia 2013 r. wszystkim trzem członkom zarządu skarżącej Wspólnoty Mieszkaniowej nie może być jednak oceniane jako naruszenie przepisów postępowania, w tym art. 45 k.p.a. Dokonany odbiór aktu administracyjnego przez członka zarządu stanowi "odbiór" dla strony, czyli dla wspólnoty. Czynność odbioru pisma (decyzji) nie stanowi oświadczenia woli, wobec czego dokonanie tej czynności procesowej przez jednego członka zarządu - przy dwuosobowym zarządzie oraz braku siedziby - wywołuje skutki dla wspólnoty.
W sytuacji zaś, gdy organ już dokonał takiego osobnego doręczenia wszystkim członom zarządu wspólnoty bezpodstawne jest przyjęcie, że skuteczność doręczenia następuje z chwilą odbioru przez pierwszego, a nie ostatniego z członków wieloosobowego zarządu Wspólnoty Mieszkaniowej. Fakt doręczenia wszystkim członkom zarządu Wspólnoty decyzji organu I instancji doprowadził do wprowadzenia Wspólnoty w błąd, co do rozpoczęcia biegu terminu do wniesienia odwołania. Należy bowiem zauważyć, że organ I instancji nie poinformował reprezentujących Wspólnotę Mieszkaniową członków zarządu o okoliczności mającej podstawowe znaczenie dla sytuacji prawnej Wspólnoty Mieszkaniowej, iż doręczenie korespondencji skierowanej przez organ do Wspólnoty Mieszkaniowej staje się skuteczne poprzez odebranie jej przez pierwszego z członków wieloosobowego zarządu i od tej daty należy liczyć początek obliczania biegu terminu do dokonania wniesienia odwołania. Organ I instancji pouczył każdego z członków Wspólnoty o terminie do złożenia odwołania - 14 dni od daty doręczenia decyzji. Jednak decydując się na doręczenie decyzji osobno trzem członkom zarządu na ich miejsca zamieszkania, organ dla zastosowania przyjętego przez siebie poglądu, co do obliczania początku biegu terminu do wniesienia odwołania od doręczenia pierwszemu z członków zarządu, winien był uprzednio poinformować, że doręczenie korespondencji skierowanej przez organ do Wspólnoty Mieszkaniowej staje się skuteczne poprzez odebranie jej przez pierwszego z członków wieloosobowego zarządu, tak aby Wspólnota mogła skutecznie złożyć odwołanie (por. wyrok NSA z 4 grudnia 2015 r. II OSK 889/14, orzeczenia.nsa.gov.pl).
Należy podkreślić, że obowiązek informacyjny wynika z art. 9 k.p.a. zgodnie, z którym organy administracji publicznej są obowiązane do należytego i wyczerpującego informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania administracyjnego, aby nie poniosły szkody z powodu nieznajomości prawa i w tym celu udzielają im niezbędnych wyjaśnień i wskazówek. Skoro organ przeprowadzonego postępowania administracyjnego tego nie uczynił, a strona w dobrej wierze bez swej winy nie dokonała czynności należy uznać, iż niedopuszczalnym było stwierdzenie uchybienia temu terminowi. Tym bardziej, że brak wyraźnego wskazania w kodeksie postępowania administracyjnego chwili doręczenia wspólnocie mieszkaniowej i związanym z tą okolicznością rozpoczęciem biegu terminu do wniesienia środków zaskarżenia wymagał poinformowania tej strony o takiej konstrukcji prawnej, w oparciu o art. 9 k.p.a.
Prezydent m.st. Warszawy doręczył decyzję z dnia [...] stycznia 2013 r. członkom zarządu: E. S. w dniu 4 lutego 2013 r., A. K. w dniu 5 lutego 2013 r., a T. P. w dniu 8 lutego 2013 r. Oznacza to, że termin do wniesienia odwołania od decyzji I instancji, mając na uwadze powyższe rozważania, należy liczyć od daty ostatniego doręczenia decyzji, tj. od dnia 8 lutego 2013 r. Termin ten upłynął więc w dniu 22 lutego 2013 r., dlatego też odwołanie Wspólnoty nadane w dniu 22 lutego 2013 r. w urzędzie pocztowym zostało wniesione w zakreślonym 14-dniowym terminie. Nie wiadomo na jakiej podstawie w zaskarżonym postanowieniu Wojewoda Mazowiecki przyjął, że termin do wniesienia odwołania od decyzji Prezydenta m.st. Warszawy z dnia [...] stycznia 2013 r. zakończył się 18 lutego 2013 r., skoro na stronie trzeciej tej decyzji stwierdzono, że decyzja ta stała się ostateczna z dniem 22 lutego 2013 r., co słusznie podnosi się w piśmie [...] S.A. z dnia 22 lipca 2013 r. skierowanym do Wojewody Mazowieckiego (k. 9). W okolicznościach tej sprawy, mając na uwadze wcześniej podaną argumentację oraz interes prawny Wspólnoty Mieszkaniowej należało przyjąć, że termin do wniesienia odwołania powinien być liczony od daty najpóźniejszego doręczenia decyzji (T. P. 8.02.2013 r.). Zdaniem Sądu, podjęcie decyzji przez członków zarządu wspólnoty o wniesieniu odwołania od decyzji jest oświadczeniem woli za wspólnotę mieszkaniową w rozumieniu art. 21 ust. 2 u.w.l.
Wszystkie zarzuty skargi kasacyjnej wskazujące na naruszenie art. 41 § 1 i § 2, art. 45 oraz art. 47 §1 i § 2 k.p.a., w okolicznościach tej sprawy należało uznać za niezasadne, bowiem w skardze kasacyjnej nie bierze się pod uwagę możliwości doręczeń korespondencji również na adresy członków zarządu Wspólnoty, co było w tej sprawie praktykowane od 2011 r., jak wynika z akt sprawy.
Dlatego też, w przedmiotowej sprawie pomimo częściowo błędnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku rozstrzygnięcie odpowiada prawu. Oznacza to, że również zarzuty skargi kasacyjnej określone w pkt 1-3 nie zasługują na uwzględnienie. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd błędnie przyjął, że zdaniem organu skuteczne doręczenie decyzji nastąpiło 5 lutego 2013 r., co trafnie podnosi się w skardze kasacyjnej. Nie można też zgodzić się z poglądem Sądu, że doręczenie decyzji adresowane do członka zarządu i odebrane przez dorosłego domownika, a nie osobę upoważnioną, o której mowa w art. 45 k.p.a., uznać należy za nieskuteczne, gdyż w tym przypadku mają zastosowanie przepisy art. 42 - 44 k.p.a. dotyczące doręczenia pism osobom fizycznym. Przepis art. 45 k.p.a. ma zastosowanie do doręczeń pism adresowanych na adres wspólnoty mieszkaniowej.
Biorąc powyższe pod uwagę, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a orzekł jak w sentencji.
Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.nsa.gov.pl/
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
