Wyrok NSA z dnia 9 czerwca 2015 r., sygn. II FSK 1220/13
Art. 249 § 1 Ordynacji podatkowej nie pozwala organowi podatkowemu na wszczynanie ponownego postępowania w przedmiocie stwierdzenia nieważności także z innych powodów niż przykładowo w nim wymienione w pkt 1 i 2. Jednym z nich jest wcześniejsze procedowanie w sprawie stwierdzenia nieważności i brak podstaw do jej stwierdzenia.
Teza od Redakcji
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Bogusław Dauter, Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz (sprawozdawca), Sędzia NSA (del.) Jan Grzęda, Protokolant Karolina Zarzycka-Ciołkiewicz, po rozpoznaniu w dniu 9 czerwca 2015 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej J.L. i A.L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 8 stycznia 2013 r. sygn. akt I SA/Gd 1170/12 w sprawie ze skargi J.L. i A.L. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Gdańsku z dnia 20 sierpnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej określającej zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2008 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od J.L. i A.L. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Gdańsku kwotę 240 (słownie: dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
1.1. Wyrokiem z dnia 8 stycznia 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, sygn. akt I SA/Gd 1170/12, oddalił skargę A. Ł. i J. Ł. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w G. z dnia 20 sierpnia 2012 r. w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej określającej zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2008 r.
1.2. W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że postanowieniem z dnia 28 września 2010 r. WSA w Gdańsku odrzucił skargę małżonków Ł. na decyzję organu odwoławczego z dnia 9 lipca 2010 r. utrzymującą w mocy decyzję organu I instancji z dnia 28 grudnia 2009 r., którą określono Skarżącym zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2008 r. Następnie Skarżący wystąpili o stwierdzenie nieważności decyzji ostatecznej wskazując na zaistnienie przesłanki określonej w art. 247 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm., zwana dalej : "Ordynacja podatkowa"). Decyzją z dnia 7 kwietnia 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej odmówił stwierdzenia nieważności postępowania. Skarżący nie wnieśli odwołania od powyższej decyzji. Niemniej, pismem z dnia 29 grudnia 2011 r. pełnomocnik Skarżących wskazując na przesłankę przewidzianą w art. 247 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej wystąpił do Dyrektora Izby Skarbowej w G. z kolejnym wnioskiem o stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji z dnia 9 lipca 2010 r. utrzymującej w mocy decyzję organu I instancji z dnia 28 grudnia 2009 r., określającą Skarżącym zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2008 r. W uzasadnieniu wniosku podniesiono, że doszło do wydania decyzji bez podstawy prawnej w wyniku przyjęcia, iż na podstawie przepisu art. 26b ust.2 pkt 4 lit a) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 ze zm., dalej zwana : "u.p.d.o.f."), organ podatkowy mógł uznać, iż wnioskodawcy mieli obowiązek dla skorzystania z ulgi podatkowej uzyskać pozwolenie na użytkowanie, podczas gdy w ich przypadku przepis nakładał na nich obowiązek dokonania jedynie zawiadomienia o zakończeniu budowy. Przyjęcie takiego stanowiska doprowadziło do przyzwolenia na naruszenie konstytucji RP oraz Ordynacji podatkowej, w myśl której organy podatkowe powinny prowadzić postępowanie podatkowe w sposób budzący zaufanie obywateli. Dyrektor Izby Skarbowej (działając jako organ I instancji) decyzją z dnia 3 kwietnia 2012 r. odmówił Skarżącym wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej z dnia 9 lipca 2010 r. Skarżący wnieśli odwołanie od powyższej decyzji, zarzucając, iż organ podatkowy bezpodstawnie przyjął, iż zaistniała przeszkoda w prowadzeniu postępowania nadzwyczajnego, w postaci wydanej w odrębnym postępowaniu decyzji o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji. Skarżący zwrócili uwagę, że w nowym wniosku wskazano inną przesłankę i inny zakres naruszenia prawa. Uzasadniając odwołanie strona zaprezentowała stanowisko, zgodnie z którym brak jest przeszkód aby wielokrotnie prowadzić postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności tej samej decyzji ostatecznej, o ile we wniosku zostaną wskazane inne podstawy prawne stwierdzenia nieważności.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
