Wyrok NSA z dnia 10 lutego 2015 r., sygn. II FSK 3406/13
W myśl zasady swobodnej oceny dowodów organy podatkowe nie są przy tym skrępowane regułami dotyczącymi wartości poszczególnych dowodów, orzekają na podstawie własnego przekonania, popartego zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego. W przypadku więc dowodów przeciwstawnych organy mogą jednym z nich dać wiarę, a innym odmówić wiarygodności, kierować się muszą jednak zasadą racji dostatecznej, wyrażającej się w postulacie, aby za udowodnione uznawać tylko te fakty, które zostały uzasadnione według określonych, rozsądnych dyrektyw poznawczych. Nie mogą więc z dowodów wyciągać wniosków, które z nich nie wynikają. Muszą też wyjaśnić przyczyny takiej oceny w sposób logiczny, zgodny z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego.
Teza od Redakcji
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz, Sędzia NSA Beata Cieloch (sprawozdawca), Sędzia WSA del. Marek Olejnik, Protokolant Justyna Bluszko-Biernacka, po rozpoznaniu w dniu 10 lutego 2015 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 19 czerwca 2013 r. sygn. akt I SA/Gl 216/13 w sprawie ze skargi M. M. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 13 grudnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2006 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od M. M. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach kwotę 2700 (słownie: dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
I.1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 19 czerwca 2013 r., sygn. akt I SA/Gl 216/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę M. M. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z 13 grudnia 2012 r. nr ..., w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych.
I.2. Uzasadniając wyrok, WSA wskazał, że Dyrektor Izby Skarbowej po rozpatrzeniu odwołania podatnika decyzją z 13 grudnia 2012 r. utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w K. z 18 września 2012 r. w sprawie określenia skarżącemu wysokości zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006 r. w kwocie 111.971 zł. Organy zakwestionowały bowiem rozliczenie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2006 r. w działalności prowadzonej przez podatnika w przedsiębiorstwie, w którym był wspólnikiem (udział 50 %) - "M." s.j. M. M., M. L. w Z. Zdaniem organów podatnik zaniżył zobowiązanie podatkowe o kwotę 63.622 zł, co było spowodowane ujęciem w dokumentacji księgowej spółki jawnej faktur z tytułu prac remontowych, na których jako wystawca widnieje A. A. W., które to faktury nie dokumentowały dostawy usług przez ich wystawcę w kwocie łącznej 669.708,50 zł, co oznacza, że wydatki te nie stanowiły kosztów uzyskania przychodów, a równocześnie podwyższały dochód spółki o tę kwotę, z czego na skarżącego przypadało 334.854,25 zł. Sytuacja ta spowodowała naruszenie art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 ze zm.; dalej u.p.d.o.f.).
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
