Wyrok NSA z dnia 28 maja 2014 r., sygn. II FSK 1615/12
Nie można w każdym kolejnym roku podatkowym w sposób dowolny przyjmować innej wartości początkowej środka trwałego.
Teza od Redakcji
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Grzegorz Krzymień (sprawozdawca), Sędzia NSA Stanisław Bogucki, Sędzia NSA Bogdan Lubiński, Protokolant Katarzyna Domańska, po rozpoznaniu w dniu 28 maja 2014 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej T. N. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 23 lutego 2012 r. sygn. akt I SA/Sz 923/11 w sprawie ze skargi T. N. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Szczecinie z dnia 31 sierpnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2004 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od T. N. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Szczecinie kwotę 2.800 (słownie: dwa tysiące osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 23 lutego 2012 r., sygn. akt I SA/Sz 923/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oddalił skargę T. N. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Szczecinie z dnia 31 sierpnia 2011 r. utrzymującą w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w Szczecinie z dnia 15 grudnia 2010 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2004 r. Jak wskazano w uzasadnieniu powyższego orzeczenia, w wyniku przeprowadzonego wobec podatnika postępowania kontrolnego ustalono, że małżonkowie N. za kwotę 10 000 zł zakupili w dniu 5 lipca 1996 r. od Gminy G. nieruchomość - kompleks pałacowo - parkowy w G., którego zły stan techniczny (68 % zużycia) wymagał poczynienia określonych nakładów związanych z szeregiem prac o charakterze porządkowym, zabezpieczającym, remontowym i konserwatorskim. Jak ustalono w trakcie postępowania, pierwotnie obiekt ten miał być przeznaczony dla Polonii Amerykańskiej (przeznaczenie wskazane w dniu 22 lutego 1996 r.), a następnie na dom spokojnej starości (użytkowy cel obiektu wskazany we wniosku z dnia 7 listopada 1996 r.) czy też na cele społeczno-rekreacyjne (potwierdzenie wykonanych prac z dnia 7 grudnia 1999 r.). W budynku pałacu prowadzono działalność gospodarczą, tj. część działów przedsiębiorstwa podatnika, na co wskazał podatnik w piśmie z dnia 15 grudnia 2004 r. W piśmie z dnia 28 lutego 2005 r. podatnik wyjaśnił, że nieruchomość została zakupiona z przeznaczeniem na cele prywatne, a dopiero po dokonaniu wielu prac remontowych i doprowadzeniu do stanu używalności podjęto decyzję o przekazaniu nieruchomości na cele prowadzonej działalności. Po wprowadzeniu nieruchomości do ewidencji środków trwałych prowadzonego przez T. N. P.P.H. T. dokonywano z tego tytułu odpisów amortyzacyjnych stosując indywidualną stawkę amortyzacyjną wynoszącą 10% wartości początkowej środka trwałego ustalonej na podstawie operatu szacunkowego sporządzonego w sierpniu 1999 r. Zdaniem organów podatkowych nabycie nieruchomości nastąpiło w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, na co wyraźnie wskazują zgromadzone w sprawie dowody związane z ubieganiem się przez podatnika o dotacje na pokrycie nakładów czynionych w tym obiekcie, w pierwszym rzędzie umowa o dofinansowanie w 1999 r., w której jako jedną ze stron wskazano przedsiębiorstwo podatnika i którą opatrzono jego firmową pieczęcią. W umowie tej przedsiębiorca zobowiązał się, pod rygorem zwrotu kwoty dofinansowania, przeznaczyć pałac na cele rekreacyjne i dom spokojnej starości. Z § 2 tej umowy wynikało, że podstawą jej zawarcia był wniosek wstępny z dnia 7 listopada 1996 r., stanowiący jej integralną część, podpisany przez podatnika występującego jako przedsiębiorca, co wynika z użycia przy tym pieczęci firmowej oraz pominięcia w nim jego małżonki przy określeniu wnioskodawcy, a także wskazujący na przeznaczenie wyremontowanego obiektu na dom spokojnej starości. Za istnieniem takiego związku przemawia też, według organu odwoławczego, treść faktur dokumentujących zakup materiałów budowlanych w okresie od 24 września 1996 r. do 5 grudnia 1996 r., zużytych do odbudowy i konserwacji pałacu w G., w których jako ich nabywcę wskazano przedsiębiorstwo podatnika. Odnosząc się do kwestii dotyczącej prawidłowego określenia wartości początkowej wprowadzonej do ewidencji środków trwałych nieruchomości Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził, że w momencie nabycia zespół pałacowo-parkowy nie spełniał warunków z § 2 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 stycznia 1997 r. w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (Dz. U. z 1997 r., Nr 6 poz. 35 ze zm.), wobec czego nie stanowił środka trwałego, a do powstania tego środka trwałego doszło dopiero w wyniku jego wytworzenia we własnym zakresie, tj. nadania mu cech kompletności i zdatności do użytku w działalności gospodarczej, mimo tego, że środkiem tym jest budynek zabytkowy, którego początki datuje się na koniec XIX wieku. Organ odwoławczy wskazał ponadto na treść § 6 ust. 1 pkt 2 i ust. 7 rozporządzenia w sprawie amortyzacji i stwierdził na ich podstawie, że ustalenie wartości początkowej wytworzonego we własnym zakresie środka trwałego na podstawie wyceny rzeczoznawczy nie stanowi sposobu ustalenia tej wartości alternatywnego do sposobu ustalenia przy uwzględnieniu kosztów wytworzenia i że podatnikowi nie przysługuje prawo wyboru jednej z tych dwóch metod, lecz wchodzi w rachubę jedynie w przypadku niemożności ustalenia kosztów wytworzenia, co w tej sprawie nie miało miejsca. Podatnik już w dniu nabycia spornej nieruchomości prowadził działalność gospodarczą i ewidencję środków trwałych, znał cenę nabycia pałacu i był obowiązany prowadzić dokumentację wydatków na inwestycję. Choć podatnik obowiązku tego zaniechał, to dla potrzeb uzyskania dotacji na prowadzenie prac budowlanych w obiekcie rachunki takie gromadził i przedstawiał do weryfikacji. We wniosku z dnia 7 listopada 1996 r. o dofinansowanie remontu potrzebę taką uzasadniał stanem obiektu, wskazując, że "wymaga remontu kapitalnego z adaptacją", zaś kwotę przyjętą do dofinansowania określił w wysokości 92 378 zł, zbieżną z kosztorysem budowlanym załączonym do tego projektu. Odnosząc się do kwestii indywidualnej stawki amortyzacji organ odwoławczy wskazał na treść § 9 ust. 1, § 9 ust. 4 pkt 3 i § 9 ust. 5 pkt 1 rozporządzenia w sprawie amortyzacji i na ich podstawie uznał, że uprawnienie do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej ze względu na okres ich uprzedniego wykorzystywania nie dotyczy - jak ma to miejsce w przedmiotowej sprawie - wytworzonych środków trwałych; sporna nieruchomość nie spełniała bowiem warunków definicji środka trwałego, gdyż nie posiadała cechy kompletności i zdatności do użytku.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
