Wyrok NSA z dnia 23 stycznia 2013 r., sygn. II FSK 1087/11
W przypadku sprzedaży na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą obowiązkiem sprzedawcy jest wystawienie faktury.
Teza od Redakcji
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Rudowski, Sędziowie NSA Małgorzata Wolf-Kalamala, Zbigniew Kmieciak (sprawozdawca), Protokolant Barbara Mróz, po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2013 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej L. L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 26 listopada 2010 r. sygn. akt I SA/Kr 1586/10 w sprawie ze skargi L. L. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 28 stycznia 2008 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2002 r. uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Krakowie.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 26 listopada 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, w sprawie o sygn. akt I SA/Kr 1586/10, oddalił skargę L. L. - nazywanego dalej "Skarżącym", na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 28 stycznia 2008 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2002 r.
Z uzasadnienia wyroku sądu pierwszej instancji wynika, że Skarżący prowadził działalność gospodarczą - zajmował się handlem okrężnym towarami przemysłowymi i odzieżą pochodzącą z importu. W wyniku przeprowadzenia kontroli podatkowej, decyzją z dnia 5 listopada 2007 r., Naczelnik Urzędu Skarbowego w N. ustalił Skarżącemu wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2002 r. W trakcie kontroli podatkowej ustalono, że sprzedaż towarów udokumentowana paragonami nie odzwierciedlała jej rzeczywistego przebiegu. Z paragonów fiskalnych wynikało bowiem, że w ciągu jednej minuty ewidencjonowano kilka transakcji dotyczących znacznej ilości towaru. Zdaniem organu, ilość sprzedanego towaru i czas trwania transakcji wskazywały, że nabywcami nie były osoby indywidualne, lecz podmioty prowadzące działalność gospodarczą. Sprzedaż towaru w takiej formie i w tak dużym zakresie miała zatem na celu ukrycie faktycznego nabywcy towaru oraz ukrycie rzeczywistych obrotów ze sprzedaży. W tym stanie rzeczy organ podatkowy uznał, że księgi podatkowe Skarżącego nie odzwierciedlały stanu rzeczywistego i w myśl art. 193 § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późń. zm.), jako nierzetelne, nie mogły stanowić dowodu w postępowaniu podatkowym. Z uwagi na dyspozycję art. 23 § 1 Ordynacji podatkowej, podstawę opodatkowania należało określić w drodze szacowania. Zważywszy na to, że nie było możliwości określenia podstawy opodatkowania z zastosowaniem metod opisanych w art. 23 § 3 Ordynacji podatkowej, organ podatkowy na mocy art. 23 § 4 Ordynacji podatkowej przyjął inny sposób ustalenia wysokości przychodów Skarżącego. Podstawę opodatkowania ustalono na podstawie średnich cen nabycia towarów, których sprzedaż zaewidencjonowano przy użyciu kasy rejestrującej, a następnie powiększono ją o średnią ważoną marżę uzyskaną przez Skarżącego przy sprzedaży udokumentowanej fakturami VAT. Organ podatkowy zakwestionował ponadto zaliczenie do kosztów uzyskania przychodu wydatków na zakup paliwa.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
