Wyrok NSA z dnia 17 grudnia 2010 r., sygn. I FSK 47/10
Art. 153 p.p.s.a. określa jedynie kto i w jakich okolicznościach jest związany orzeczeniem sądu administracyjnego. Nie zawiera natomiast norm prawnych, z których wynikałoby, że zawarta w wiążącym rozstrzygnięciu sądu ocena musi być zgodna z prawem - tę kwestię regulują inne przepisy ustawy procesowej.
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Krystyna Chustecka, Sędzia NSA Arkadiusz Cudak, Sędzia WSA del. Małgorzata Fita (sprawozdawca), Protokolant Marek Kleszczyński, po rozpoznaniu w dniu 17 grudnia 2010 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 22 września 2009 r. sygn. akt I SA/Gd 472/09 w sprawie ze skargi I. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w G. z dnia 27 kwietnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za czerwiec 2000 r. oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 22 września 2009 r., sygn. akt I SA/Gd 472/09, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku po rozpoznaniu sprawy ze skargi I. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w G. z dnia 27 kwietnia 2009 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za czerwiec 2000 r., uchylił zaskarżoną decyzję.
W uzasadnieniu podał, że zaskarżoną decyzją Dyrektor Izby Skarbowej w G., po rozpatrzeniu odwołania I. spółka z o.o. z siedzibą w W. utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w G. z dnia 30 grudnia 2005 r. określającą Spółce w podatku od towarów i usług za czerwiec 2000 r. kwotę zwrotu różnicy podatku na rachunek bankowy. Powodem wydania tej decyzji były ustalenia kontroli podatkowej, w których zakwestionowano prawo skarżącej do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony zawarty w fakturze VAT wystawionej przez E. N. P. P. w G. wskazując, iż wydatek ten nie ma związku z uzyskaniem przez Spółkę przychodu. Z powyższych względów organ pierwszej instancji wydał decyzję z dnia 14 maja 2003 r., którą Dyrektor Izby Skarbowej w G. po rozpatrzeniu odwołania Spółki uchylił i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania nakazując równocześnie ponowne przeprowadzenie postępowania dowodowego w znacznej części. Organ pierwszej instancji uzupełnił postępowanie dowodowe a następnie wydał decyzję z dnia 30 grudnia 2005 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za czerwiec 2000 r. Decyzją z dnia 31 sierpnia 2006 r. Dyrektor Izby Skarbowej w G., w wyniku rozpoznania odwołania skarżącej, utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji. Następnie, decyzja ta poddana została kontroli w zakresie zgodności z obwiązującym prawem przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, który wyrokiem z dnia 22 kwietnia 2008 r. (sygn. akt I SA/Gd 900/06) uchylił ją wskazując jako przyczynę brak jej skutecznego doręczenia stronie skarżącej. Jednocześnie Sąd wskazał, iż przy ponownym rozpatrzeniu sprawy rozważenia wymagać będą kwestie natury materialnej. W wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy Dyrektor Izby Skarbowej w G. decyzją z dnia 27 kwietnia 2009 r. utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w G. z dnia 30 grudnia 2005 r. określającą skarżącej w podatku od towarów i usług za czerwiec 2000 r. kwotę zwrotu różnicy podatku na rachunek bankowy. W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazał na wstępie, iż bieg terminu przedawnienia zobowiązania w podatku od towarów i usług za czerwiec 2000 r. został skutecznie przerwany w dniu 16 czerwca 2003 r. wskutek zastosowania środka egzekucyjnego w postaci zajęcia wierzytelności z rachunku bankowego skarżącej. Następnie zgodnie z treścią art. 70 § 6 pkt 2 Ordynacji podatkowej w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 września 2005 r., bieg terminu przedawnienia uległ zawieszeniu na czas postępowania prowadzonego przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Gdańsku w sprawie o sygn. akt I SA/Gd 900/06. Organ odwoławczy wyjaśnił, że pomimo, iż kwota netto wynikająca z faktury VAT wystawionej przez E. N. P. P. w G. została przez skarżącą zarachowana w ciężar kosztów uzyskania przychodów w 2000 r., to Dyrektor Izby Skarbowej w G. w decyzji ostatecznej z dnia 31 sierpnia 2007 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2000 r. stanął na odmiennym stanowisku, przyjmując, że wydatki nią udokumentowane nie stanowią kosztów uzyskania przychodu. W konsekwencji organ odwoławczy rozpatrujący przedmiotową sprawę stwierdził zawyżenie w czerwcu 2000 r. podatku naliczonego o kwotę podaną w fakturze.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
