Wyrok NSA z dnia 13 października 2010 r., sygn. I FSK 1002/10
W sytuacji, gdy zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług wygasło w skutek zapłaty (art. 59 § 1 pkt 1 O.p.), nie można po upływie terminu przedawnienia określonego w art. 70 § 1 O.p., wbrew interesowi prawnemu podatnika, orzekać o wysokości tego zobowiązania podatkowego.
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Krzysztof Stanik, Sędzia NSA Artur Mudrecki, Sędzia WSA (del.) Małgorzata Fita (sprawozdawca), Protokolant Dariusz Rosiak, po rozpoznaniu w dniu 13 października 2010 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej P. P. spółka z o. o. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 kwietnia 2009 r. sygn. akt III SA/Wa 3126/08 w sprawie ze skargi P. P. spółka z o. o. z siedzibą w W. na decyzje Dyrektora Izby Celnej w W. z dnia 11 września 2008 r. nr: [...], [...], w przedmiocie określenia prawidłowej wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług 1) uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, 2) zasądza od Dyrektora Izby Celnej w W. na rzecz P. P. spółka z o. o. z siedzibą w W. kwotę 2842 zł (słownie: dwa tysiące osiemset czterdzieści dwa złote) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 15 kwietnia 2009 r., sygn. akt. III Wa/3126/08, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu na rozprawie spraw ze skarg P. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na dwie decyzje Dyrektora Izby Celnej w W. z dnia 11 września 2008 r. w przedmiocie określenia prawidłowej wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług, oddalił skargi.
W uzasadnieniu podał, że w wyniku weryfikacji zgłoszeń celnych Spółki z dnia 21 grudnia 2000 r. i 7 czerwca 2001 r. Naczelnik Urzędu Celnego III w W. decyzją z dnia 13 sierpnia 2003 r. i Dyrektor Urzędu Celnego w W. decyzją z dnia 26 kwietnia 2002 r. uznali przedmiotowe zgłoszenia celne za nieprawidłowe w części dotyczącej wartości celnej towaru oraz kwoty wynikającej z długu celnego. W wyniku złożonych odwołań decyzje te zostały utrzymane w mocy przez Dyrektora Izby Celnej w W. decyzją z dnia 20 czerwca 2005 r. oraz Dyrektora Izby Celnej Port Lotniczy w W. decyzją z dnia 13 marca 2003 r. Skargi wniesione na powyższe decyzje zostały oddalone wyrokami Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, a Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargi kasacyjne w tych sprawach. Spółki. Wobec powyższego decyzją Naczelnika Urzędu Celnego III w W. z dnia 28 maja 2008 r. oraz decyzją Naczelnika Urzędu Celnego I w W. z dnia 11 lipca 2000 r. określono skarżącej Spółce należny podatek od towarów i usług z tytułu importu towarów. Skarżąca wniosła odwołania od powyższych decyzji zarzucając im naruszenie: art. 120 O.p. poprzez wydanie ich bez podstawy prawnej; art. 121 O.p. poprzez działanie organu nie budzące zaufania do organów celnych; art. 122 O.p. poprzez niepodjęcie przez organ wszelkich niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego; art. 187 § 1 O.p. poprzez nierozpatrzenie przez organ w sposób wyczerpujący materiału dowodowego; art. 208 § 1 O.p. w związku z art. 70 O.p. poprzez nieumorzenie prowadzonych postępowań podatkowych mających za przedmiot przedawnione zobowiązania podatkowe; art. 33 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) dalej u.p.t.u. z 2004 r. poprzez nieprawidłowe określenie przez organ podatku od towarów i usług. Decyzjami z dnia 11 września 2008 r. Dyrektor Izby Celnej utrzymał w mocy decyzje organów pierwszej instancji. Powołał się na przepisy art. 6 ust. 7 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50 ze zm.), dalej: u.p.t.u. z 1993 r. oraz art. 2 § 2, art. 64 1 1 i art. 65 § 3 Kodeksu celnego, a także art. 33 ust. 2 u.p.t.u. z 2004 r. oraz art. 15 ust. 4 u.p.t.u. z 1993 r. i stwierdził, że w sytuacji, gdy prawomocnymi orzeczeniami uznano, iż wartość celna towarów i kwota cła nieprawidłowo wykazane zostały w zgłoszeniach celnych, określenie wysokości podatku było konieczne. Organy pierwszej instancji uczyniły to na podstawie przepisów obowiązujących w dacie powstania obowiązku podatkowego, przyjmując wartość celną i cło w kwotach określonych decyzjami organu celnego.Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 33 ust. 2 u.p.t.u. z 2004 r., Dyrektor Izby Celnej wyjaśnił, że określony w tym przepisie obowiązek obliczania kwot podatków w prawidłowej wysokości nie jest równoznaczny z nałożeniem na organy celne obowiązku weryfikacji zgłoszenia celnego w momencie jego przyjmowania. Organ może przystąpić do weryfikacji zgłoszenia celnego po jego przyjęciu (art. 70 § 1 kodeksu celnego). Jeżeli organ celny dokonuje kontroli zgłoszenia po zwolnieniu towaru, jak ma to miejsce w przedmiotowych sprawach i uznaje zgłoszenia celne za nieprawidłowe w trybie art. 65 § 4 kodeksu celnego, wówczas zgodnie z art. 33 ust. 2 u.p.t.u. z 2004 r. właściwy dla podatnika organ podatkowy wydaje decyzję określającą podatek w prawidłowej wysokości. Odnośnie zarzutu przedawnienia, Dyrektor Izby Celnej powołał się na uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 października 2003 r. sygn. akt FPS 8/03 i wyjaśnił, że zobowiązanie, które wygasło na skutek zapłaty, nie może wygasnąć po raz drugi na skutek przedawnienia. Oznacza to, że po zapalcie podatku termin przedawnienia już nie biegnie, jednak organ odwoławczy może wydać jedną z decyzji określonych w art. 233 § 1 i § 2 O.p. Ponadto, zdaniem Dyrektora Izby Celnej organy pierwszej instancji, dążąc do realizacji zasady prawdy obiektywnej, podjęły wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy przez wydanie prawidłowego rozstrzygnięcie merytorycznego.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
