Wyrok NSA z dnia 20 sierpnia 2009 r., sygn. II OSK 1256/08

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Włodzimierz Ryms Sędziowie sędzia NSA Jacek Chlebny sędzia del. NSA Wiesław Morys (spr.) Protokolant Marcin Rączka po rozpoznaniu w dniu 20 sierpnia 2009 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej K. J. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 19 marca 2008 r. sygn. akt III SA/Gd 307/07 w sprawie ze skargi K. J. na decyzję Wojewody Pomorskiego z dnia [...] maja 2007 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego oddala skargę kasacyjną

Zaskarżonym wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę K. J. na decyzję Wojewody Pomorskiego z dnia [...] maja 2007 r. utrzymującą w mocy decyzję Prezydenta Miasta Gdańska z dnia [...] kwietnia 2007 r. o odmowie wymeldowania M. J. z pobytu stałego w lokalu nr [...] przy ulicy [...] w G.. Wyrok ten zapadł w następującym stanie faktycznym:

wnioskiem skarżących z dnia [...] stycznia 2007 r. K. J. wniósł o wymeldowanie córki ze wskazanego wyżej mieszkania, twierdząc, iż w połowie 2004 roku wyjechała ona z Polski wraz z matką, która na stałe zamieszkuje w Niemczech. Nadto podał, że nie łoży ona na utrzymanie mieszkania, a jej zameldowanie wywołuje dodatkowe koszty. M. J. przyznała powyższe okoliczności faktyczne, wszak wskazała, że na terenie Niemiec przebywa czasowo w związku z pobieraniem nauki i ma zamiar po jej zakończeniu powrócić do Polski. Dołączyła zaświadczenie ze szkoły, z którego wynika fakt uczęszczania do szkoły w Niemczech z przewidywanym terminem zakończenia nauki w czerwcu 2008 r. Organ pierwszej instancji wydając decyzję odmowną opartą m.in. o przepis art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 993 ze zm.), na podstawie przesłuchania wnioskodawcy, przesłuchania świadka S. J. oraz dokumentów, ustalił i zważył, iż M. J. nie opuściła przedmiotowego lokalu na stałe i trwale. Nie zerwała z nim wszelkich więzi, bo zamieszkuje w innym miejscu czasowo, w związku z pobieraniem nauki. Tymczasem cytowany przepis obliguje do wymeldowania osobę, która opuściła miejsce stałego pobytu bez wymeldowania się. Organ odwoławczy nie uwzględnił odwołania wnioskodawcy zasadzającego się na podważeniu dokonanych ustaleń i rozważań i dowodzącego, że wyjazd córki ma charakter trwały, a jej sprzeciw wobec żądania wymeldowania jest wyrazem szykan przeciwko niemu. Podał on również, że jako właściciel lokalu cofnął zgodę na zamieszkiwanie córki w nim. Tych argumentów nie podzielił Wojewoda Pomorski i zaskarżoną do Sądu pierwszej instancji decyzją, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. utrzymał powyższą decyzję w mocy. Doszedł bowiem do przekonania, że M. J. nie opuściła wspomnianego mieszkania na stałe, bo czasowo przebywa poza nim w związku z nauką, zatem tam tkwi nadal jej centrum życiowe. Przeto uznał brak przesłanek prowadzących do wymeldowania uregulowanych w art.15 ust.2 cytowanej ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku K. J. zarzucał naruszenie przepisów postępowania poprzez wydanie decyzji sprzecznej z zebranymi dowodami, odstąpienie od przeprowadzenia rozprawy administracyjnej, wadliwą ocenę dowodów, w konsekwencji czego wywodził, że M. J. opuściła na stałe sporny lokal, zatem winna zostać wymeldowana. Nadto zarzucił naruszenie art.15 ust.2 cytowanej ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r., twierdząc poza tym, że podstawą rozstrzygnięcia winien być jej przepis art. 15 ust.3. W toku postępowania dołączył wyrok eksmisyjny swego syna z przedmiotowego lokalu. Oddalając skargę zaskarżonym wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku przytoczył brzmienie art.15 ust.2 cytowanej wyżej ustawy, wskazując, że do wymeldowania osoby zameldowanej na pobyt stały może dojść wówczas, gdy osoba ta opuściwszy lokal nie dokonała obowiązku wymeldowania się. Pojęcie opuszczenia lokalu w rozumieniu tego przepisu wyjaśniło orzecznictwo, stanowiąc, że przesłanka ta jest spełniona wtedy, gdy opuszczenie ma charakter trwały i jest dobrowolne. Zdaniem tego Sądu zebrany materiał dowodowy był wystarczający i został przez organy prawidłowo oceniony. A wynika zeń, że M. J. nie opuściła lokalu na trwałe, bo zamierza do niego wrócić po ukończeniu nauki w Niemczech. Brak przeprowadzenia rozprawy nie miał wpływu na wynik sprawy, podobnie jak orzeczenie eksmisji syna skarżącego z tego lokalu. Jako podstawę prawną wyroku przywołał ten Sąd przepis art.151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - dalej zwanej Ppsa.