Wyrok NSA z dnia 7 lipca 2009 r., sygn. II FSK 2094/08

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Antoni Hanusz (sprawozdawca), Sędzia NSA Zbigniew Kmieciak, Sędzia WSA del. Tomasz Zborzyński, , Protokolant Janusz Bielski, po rozpoznaniu w dniu 7 lipca 2009 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Elektrownia "R." S. A. w R. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 7 lipca 2008 r. sygn. akt I SA/Gl 50/08 w sprawie ze skargi Elektrownia "R." S. A. w R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia 6 listopada 2007 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2005 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

II FSK 2094/08

Uzasadnienie

1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 7 lipca 2008 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w sprawie o sygnaturze akt I SA/GL 50/08, oddalił skargę "E" S.A. w R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 6 listopada 2007 roku w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2005 rok. Zaskarżoną decyzją Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta R. z dnia 27 czerwca 2007 roku, którą organ ten określił "E" S.A. wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2005 rok w kwocie 13.536.486,30 złotych. W uzasadnieniu decyzji Samorządowe Kolegium Odwoławcze wskazało, że po wszczęciu postępowania podatkowego powołaną wyżej decyzją z 27 czerwca 2007 roku Prezydent Miasta R. określił skarżącej spółce wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2005 rok w kwocie 13.536.486,30 złotych. W dalszej części uzasadnienia decyzji organ odwoławczy podniósł, że zgodnie z art. 2 ust. 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, w stanie prawnym obowiązującym w 2005 roku, opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości nie podlegały grunty sklasyfikowane w ewidencji gruntów i budynków jako użytki rolne, grunty zadrzewione i zakrzewione na użytkach rolnych lub lasy, z wyjątkiem zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej. Zatem podatkowi od nieruchomości podlegały wszystkie grunty, chyba że opodatkowane były podatkiem rolnym lub leśnym. Podkreślił, że bezspornym w sprawie jest, że zbiornik wodny "E" jest sztucznym zbiornikiem wodnym spełniającym kilka funkcji; jest on wykorzystywany do prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej przy schładzaniu bloków energetycznych i urządzeń pomocniczych, jest zbiornikiem wodnym pełniącym funkcje retencyjne oraz jest zbiornikiem przemysłowym. Zbiornik ten usytuowany został na rzece Ruda, stanowiącej ciek naturalny, będący wodą płynącą. Organ następnie wskazał, że z wypisu ewidencji gruntów i budynków, według stanu na dzień 1 stycznia 2005 roku, wynika, że większość działek znajdujących się pod zbiornikiem wodnym była sklasyfikowana jako: rowy, wody stojące, użytki rolne, pastwiska, grunty zadrzewione i zakrzewione itp. Do stycznia 2006 roku zarówno podatnik (jako użytkownik wieczysty tych gruntów), jak również Prezydent Miasta R. (jako właściwy organ ewidencyjny) nie przedsięwzięli żadnych kroków, aby doprowadzić do uaktualnienia stanu figurującego w ewidencji gruntów i budynków i doprowadzić do zgodności ze stanem faktycznym (obowiązek wystąpienia z wnioskiem o dokonanie zmian w tej ewidencji spoczywał na podstawie art. 10 ust. 1 dekretu o ewidencji gruntów i budynków na właścicielach i osobach, w których władaniu znajdowały się grunty i budynki). Dopiero w dniu 7 lipca 2006 roku Spółka przedłożyła SKO decyzję Prezydenta Miasta R. w sprawie gleboznawczej klasyfikacji gruntów i zmiany rodzaju użytków gruntowych, z której wynika, że orzeczono o zatwierdzeniu klasyfikacji uzupełniającej gruntów po kontroli terenowej oraz o wprowadzeniu zmiany użytków w rejestrach ewidencji gruntów zgodnie z wykazami zmian gruntowych z dnia 28 grudnia 2005 roku. Na podstawie tej decyzji większość działek (dotąd sklasyfikowanych jako użytki rolne) została zakwalifikowana do wód płynących, jednakże stan ten dotyczy zmian wprowadzonych dopiero w 2006 roku. "E" nie zakwestionowała tej decyzji w części dotyczącej terminu wprowadzenia zmian w ewidencji gruntów i budynków. W konkluzji organ odwoławczy wskazał, że wynikający z art. 21 ustawy z dnia 17 maja 1989 roku - Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2005 roku, nr 240, poz. 2027 z późniejszymi zmianami) wiążący charakter danych ewidencyjnych, zarówno dla podatników, jak i organów podatkowych, przesądza o tym, że brak jest podstaw prawnych dla czynienia w postępowaniu podatkowym ustaleń, które podważyć miałyby treść tych danych, w szczególności co do rodzajów użytków gruntowych będących w posiadaniu przedsiębiorcy. W ewidencji gruntów zostały wprowadzone dopiero z końcem 2005 roku organ odwoławczy przyjął, iż grunty znajdujące się pod zbiornikiem wodnym powinny być opodatkowane według najwyższej stawki podatkowej, przewidzianych dla gruntów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Podkreślił, że wskazane wyżej okoliczności wyłączają tym samym możliwość opodatkowania spornych gruntów, według stawki przewidzianej w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, tj. dla gruntów zajętych na zbiorniki wodne retencyjne. Zgodnie bowiem z treścią art. 2 ust. 3 pkt 2 tej ustawy, opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości nie podlegają grunty pod wodami powierzchniowymi płynącymi i kanałami żeglownymi, z wyjątkiem jezior oraz gruntów zajętych na wodne zbiorniki retencyjne lub elektrowni wodnych. O tym, czy dany grunt jest gruntem pod wodami płynącymi decyduje wpis w ewidencji gruntów i budynków - gdyż zgodnie z art. 21 Prawa geodezyjnego i kartograficznego, podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. Skoro zatem grunty pod zbiornikiem "R" w 2005 roku nie były sklasyfikowane jako wody płynące, nie można żądać zastosowania do nich stawki przewidzianej w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b powołanej wyżej ustawy, tj. dla gruntów zajętych na zbiorniki wodne retencyjne. Odnosząc się do kwestii opodatkowania elektrofiltrów oraz instalacji odsiarczania spalin Samorządowe Kolegium Odwoławcze stwierdziło, że zgodnie z definicją zawartą w art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, w stanie prawnym, obowiązującym w 2005 roku, budowlą jest obiekt budowlany w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku - Prawo budowlane (t.j. w Dz. U. z 2003 roku, nr 207, poz. 2016 z późniejszymi zmianami) nie będący budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. Organ odwoławczy stwierdził, że definicja budowli zawarta w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych ma szerszy charakter niż definicja zawarta w ustawie - Prawo budowlane. Obejmuje ona bowiem nie tylko obiekty budowlane nie będące budynkami i obiektami małej architektury, ale również urządzenia budowlane (instalacje, przyłącza, przejazdy, ogrodzenia) związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. 2. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w toku sądowej kontroli objętej skargą decyzji stwierdził, że rozstrzygnięcie to nie narusza prawa oraz stosując art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 151, poz. 1270) dalej p.p.s.a., oddalił skargę. Sąd wskazał, że spór w rozpatrywanej sprawie sprowadza się do odpowiedzi na dwa pytania czy opodatkowanie gruntów znajdujących się pod zbiornikiem wodnym uzależnione było od zapisów ewidencji gruntów i budynków oraz czy mieszczą się w definicji budowli elektrofiltry oraz instalacje odsiarczania spalin. Przystępując do oceny zgodności z prawem zaskarżonej decyzji Sąd wskazał, że zgodnie z art. 2 ust. 2 (w brzmieniu obowiązującym w 2005 roku) ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2006 roku, nr 121, poz. 844 z późniejszymi zmianami) - opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości nie podlegają grunty sklasyfikowane w ewidencji gruntów i budynków jako użytki rolne, grunty zadrzewione i zakrzewione na użytkach rolnych lub lasy, z wyjątkiem zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej. Natomiast art. 21 ustawy z dnia 17 maja 1989 roku Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2005 roku, nr 240, poz. 2027 z późniejszymi zmianami) stanowi m. in., że podstawą wymiaru podatków i świadczeń są dane wynikające z ewidencji gruntów i budynków. Sąd podzielił stanowisko organu podatkowego drugiej instancji, że podatek od nieruchomości ustalany jest o dane wynikające z ewidencji gruntów i budynków co do klasyfikacji tych gruntów oraz ich powierzchni, które to dane są wiążące dla organu podatkowego. Odnosząc powołane wyżej przepisy do okoliczności niniejszej sprawy Sąd podniósł, iż z ewidencji gruntów i budynków na dzień 1 stycznia 2005 roku wynikało, że większość działek znajdujących się pod zbiornikiem wodnym była sklasyfikowana jako: rowy, wody stojące, użytki rolne, pastwiska, grunty zadrzewione i zakrzewione itp. Do stycznia 2006 roku zarówno podatnik (jako użytkownik wieczysty tych gruntów), jak również Prezydent Miasta R. (jako właściwy organ ewidencyjny) nie przedsięwzięli żadnych kroków, aby doprowadzić do uaktualnienia stanu figurującego w ewidencji gruntów i budynków i doprowadzić do zgodności ze stanem faktycznym. Dopiero w dniu 7 lipca 2006 roku Spółka przedłożyła SKO decyzję Prezydenta Miasta R. w sprawie gleboznawczej klasyfikacji gruntów i zmiany rodzaju użytków gruntowych, z której wynika, że orzeczono o zatwierdzeniu klasyfikacji uzupełniającej gruntów po kontroli terenowej oraz o wprowadzeniu zmiany użytków w rejestrach ewidencji gruntów zgodnie z wykazami zmian gruntowych z dnia 28 grudnia 2005 roku. Na podstawie tej decyzji większość działek (dotąd sklasyfikowanych jako użytki rolne) została zakwalifikowana do wód płynących, jednakże stan ten dotyczy zmian wprowadzonych dopiero w 2006 roku. "E" nie zakwestionowała tej decyzji w części dotyczącej terminu wprowadzenia zmian w ewidencji gruntów i budynków. Zatem wynikający z powołanego wyżej art. 21 Prawa geodezyjnego i kartograficznego wiążący charakter danych ewidencyjnych, zarówno dla podatników, jak i organów podatkowych, przesądza o tym, że brak było podstaw prawnych dla czynienia w postępowaniu podatkowym ustaleń, które podważyć miałyby treść tych danych, w szczególności co do rodzajów użytków gruntowych będących w posiadaniu przedsiębiorcy. Ponieważ zmiany w ewidencji gruntów zostały wprowadzone dopiero z końcem 2005 roku (i obowiązywały od 2006 roku) zasadnie, wedle oceny Sądu, organ odwoławczy przyjął, iż grunty znajdujące się pod zbiornikiem wodnym powinny być opodatkowane za 2005 rok według stawki podatkowej, przewidzianej dla gruntów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Sąd argumentował następnie, że prawidłowo organ podatkowy wykazał, że wskazane wyżej okoliczności wyłączają możliwość opodatkowania spornych gruntów, według stawki przewidzianej w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, tj. dla gruntów zajętych na zbiorniki wodne retencyjne. Zgodnie bowiem z treścią art. 2 ust. 3 pkt 2 tej ustawy, opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości nie podlegają grunty pod wodami powierzchniowymi płynącymi i kanałami żeglownymi, z wyjątkiem jezior oraz gruntów zajętych na wodne zbiorniki retencyjne lub elektrowni wodnych. O tym, czy dany grunt jest gruntem pod wodami płynącymi decyduje wpis w ewidencji gruntów i budynków - gdyż zgodnie z art. 21 Prawa geodezyjnego i kartograficznego, podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. Skoro zatem grunty pod zbiornikiem "R" w 2004 roku nie były sklasyfikowane jako wody płynące, nie można żądać zastosowania do nich stawki przewidzianej w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b powołanej wyżej ustawy, tj. dla gruntów zajętych na zbiorniki wodne retencyjne. Odnosząc się z kolei do kwestii opodatkowania instalacji elektrofiltrów oraz instalacji odsiarczania Sąd argumentował, że zgodnie z definicją zawarta w art. 1a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, w brzmieniu obowiązującym w 2005 roku, budowlą jest obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego nie będący budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. W dalszej kolejności Sąd podniósł, iż zgodnie z art. 3 pkt 1 oraz art. 3 ust. 3 ustawy Prawo budowlane budowlą w rozumieniu ustawy o podatkach i opłatach lokalnych jest budowla (obiekt budowlany) stanowiąca całość techniczno - użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami, a także urządzenia budowlane związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. Wobec powyższego, zdaniem Sądu orzekającego, zarówno instalację odsiarczania spalin i elektrofiltrów należy w całości zaliczyć do budowli podlegających opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości. Powyższe ustalenia organów podatkowych, w ocenie Sądu, znajdują podstawę w zgromadzonym materiale dowodowym i zostały dokonane w granicach swobodnej oceny dowodów, jaka należy do kompetencji tych organów z mocy art. 191 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z tym przepisem -Organ podatkowy ocenia na podstawie zebranego materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona". Oznacza to, że organ podatkowy w ocenie materiału dowodowego nie jest skrępowany żadnymi regułami dowodowymi, a ustaleń faktycznych dokonuje według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnie rozważonego materiału dowodowego. 3. Od powyższego wyroku spółka wniosła skargę kasacyjną i zaskarżyła powyższy wyrok w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono: 1.na podstawie art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej p.p.s.a.) naruszenie: - art. 2 ust. 3 pkt 2 u.p.o.l. w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2006 r. poprzez błędną wykładnię, w szczególności uznanie, że przepis ten uzależnia wyłączenie gruntów pod wodami płynącymi spod opodatkowania podatkiem od nieruchomości, od treści wpisów w ewidencji gruntów i budynków; - art. 2 ust.3 pkt 2 u.p.o.l. w zw. z art. 21 Prawa geodezyjnego i kartograficznego poprzez błędną wykładnię, w szczególności uznanie, że art. 21 ust. 1 Prawa geodezyjnego i kartograficznego uzupełnia warunki wyłączenia gruntów pod wodami płynącymi spod opodatkowania podatkiem od nieruchomości w ten sposób, że wprowadza dodatkowy warunek tego wyłączenia w postaci posiadania przez podatnika odpowiedniego wpisu w ewidencji gruntów i budynków; - art. 1 a ust.1 pkt 2 u.p.o.l. w zw. z art. 3 pkt 1 lit b Prawa budowlanego i w zw. z art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego przez błędną wykładnię, w szczególności uznanie, że urządzenia i instalacje posadowione na częściach budowlanych stanowią całość techniczno-użytkową opodatkowaną podatkiem od nieruchomości w całości jako budowla; - art. 1 a ust.1 pkt 2 u.p.o.l. w zw. z art. 3 pkt 1 lit b i art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego oraz w związku z art. 217 Konstytucji RP, poprzez błędną wykładnię, w szczególności wyznaczenie w skutek przeprowadzonej wykładni zakresu opodatkowania podatkiem od nieruchomości budowli w sposób nieprecyzyjny i niejasny; 2. art. 174 pkt 2 p.p.s.a. naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy: - art. 145 § 1 pkt 1 lit c p.p.s.a. w zw. z art. 122 Ord.pod. oraz w zw. z art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153 poz. 1269 ze zm., dalej p.u.s.a.) poprzez wadliwe wykonanie funkcji kontrolnej - Sąd zaakceptował decyzje podatkowe naruszające zasadę prawdy materialnej z art. 122 Ord.pod. i rozstrzygające sprawę w oparciu o prawdę formalną; - art.145 § 1 pkt 1 lit c p.p.s.a. w zw. z art. 121, art. 122, art. 187 § 1 i art. 191 Ord.pod. oraz w zw. z art. 1§ 2 p.u.s.a., poprzez wadliwe wykonanie funkcji kontrolnej i akceptację ustaleń dowodowych wykonanych przez organy podatkowe z naruszeniem zasady prawdy materialnej i swobodnej oceny dowodów. Wskazując powyższe naruszenia, Spółka wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. W piśmie procesowym z dnia 2 lipca 2009 roku spółka poparła zarzuty oraz ich uzasadnienie zawarte w skardze kasacyjnej jak również ponownie wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gliwicach. 4. Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje. Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw, przeto nie zasługuje na uwzględnienie. Odnosząc się do sformułowanych w niej zarzutów należy zauważyć, że ich treść nie do końca przystaje do powołanych podstaw kasacyjnych. Niezależnie od tego, wypada też zwrócić uwagę na fakt, iż zarzuty te w pewnym stopniu pokrywają się czy też zachodzą na siebie. Naczelny Sąd Administracyjny za odbiegające od wskazanej podstawy kasacyjnej i odpowiadającej jej kwalifikacji prawnej uznał dwa pierwsze z wymienionych w pkt 1 petitum skargi kasacyjnej zarzutów. Nie sposób twierdzić, że w jakimkolwiek fragmencie uzasadnienia zaskarżonego wyroku sąd administracyjny pierwszej instancji dokonał wykładni art. 2 ust. 3 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, z której wynikałoby, iż uzależnia on wyłączenie gruntów pod wodami płynącymi spod opodatkowania podatkiem od nieruchomości od treści wpisów w ewidencji gruntów i budynków. Sąd odrębnie wypowiedział się co do znaczenia owego wpisu dla dokonania wymiaru podatku, co może być ujmowane jedynie jako zrekonstruowanie formalnoprawnych podstaw wypełnienia powinności ustawowej, w żadnym zaś wypadku zinterpretowanie samego przepisu art. 2 ust. 3 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Nie bardzo zresztą wiadomo, jak w takim razie rozumieć drugi z zarzutów, zakładający naruszenie tego samego przepisu, ale już w związku z art. 21 ust. 1 ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne, mające polegać na tym, że ten ostatni przepis "uzupełnił warunki wyłączenia gruntów pod wodami płynącymi spod opodatkowania podatkiem od nieruchomości". Rzecz w tym, iż z zamieszczonego w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku stanowiska sądu całkowicie jasno wynika, że wiążący charakter danych ewidencyjnych dotyczy kwestii właściwego dla rozpoznanej sprawy reżimu ustaleń dowodowych. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, eksponując ten aspekt rozważanego zagadnienia prawnego, podniósł m. in.: "brak było podstaw prawnych dla czynienia w postępowaniu podatkowym ustaleń, które podważać miałyby treść tych danych, w szczególności co do rodzaju użytków gruntowych będących w posiadaniu przedsiębiorcy" (s. 14). Naczelny Sąd Administracyjny w pełni podziela tę konstatację. Trzeba ponadto dodać, że sąd administracyjny pierwszej instancji wyraźnie odesłał do wskazań poczynionych na etapie postępowania podatkowego co do możności zweryfikowania stosownych wpisów. Zagadnienie to zostało zresztą zasygnalizowane w skardze kasacyjnej, jednak z całkowitym pominięciem zagadnienia trybu i wymagań tej czynności. Wyjaśnił on, że do stycznia 2006 r. zarówno podatnik (jako użytkownik wieczysty gruntów), jak i Prezydent Miasta R. (jako organ ewidencyjny) nie przedsięwzięli żadnych kroków w celu uaktualnienia stanu widniejącego w ewidencji gruntów i budynków. Dopiero w dniu 7 lipca 2006 r. Spółka przedłożyła Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu w K. decyzję Prezydenta Miasta R., z której wynikało, że orzeczono o zatwierdzeniu klasyfikacji uzupełniającej gruntów po kontroli terenowej i wprowadzono zmiany w rejestrach zgodnie z wykazami zmian gruntowych z dnia 28 grudnia 2005 r. Większość działek sklasyfikowanych do tej pory jako użytki rolne została zaliczona do kategorii wód płynących, jednakże według stanu określonego zmianami z 2006 r. Jak zaznaczono następnie, "E" "nie zakwestionowała tej decyzji w części dotyczącej terminu wprowadzenia zmian w ewidencji gruntów i budynków" (s. 14 uzasadnienia wyroku). Autorzy skargi kasacyjnej zdają się nie dostrzegać tego, że podważenie wiążącego charakteru danych ewidencyjnych w odniesieniu do wymiaru podatku za rok 2005 wymagało uruchomienia odrębnego trybu wzruszenia decyzji organu ewidencyjnego w części dotyczącej daty wprowadzenia zmian w klasyfikacji gruntów znajdujących się pod zbiornikiem wodnym "R". Wspomniał o tym również organ odwoławczy w uzasadnieniu swojej decyzji wywodząc, że skuteczne podważenie terminu obowiązywania zmian w ewidencji gruntów i budynków (bezwzględnie wiążącego na dzień rozpatrywania sprawy) stwarzałoby możliwość wznowienia postępowania podatkowego i określenia wysokości zobowiązania podatkowego w innej kwocie. Wszelkie dywagacje w tym przedmiocie, powiązane tak z zarzutami z pkt 1, jak i pkt 2 petitum skargi kasacyjnej, pomijające ten element sprawy, są po prostu bezprzedmiotowe i nic nie wnoszą do odnoszącej się do niej oceny prawnej. Naczelny Sąd Administracyjny nie podzielił też drugiej grupy zarzutów skargi kasacyjnej dotyczących stanowiska sądu administracyjnego pierwszej instancji co do tego, czy w definicji budowli mieszczą się elektrofiltry oraz instalacje odsiarczania spalin. Zdaniem autorów skargi kasacyjnej, także w tym zakresie dopuszczono się naruszeń prawa materialnego przez jego błędną wykładnię - art. 1 a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych w związku z odpowiednimi przepisami Prawa budowlanego oraz art. 217 Konstytucji RP. W ich mniemaniu, doszło również do naruszenia przepisów postępowania sądowoadministracyjnego "przez wadliwe wykonanie funkcji kontrolnej". Jak można z tego wnosić, ten drugi rodzaj naruszeń prawa potraktowany został jako prosta konsekwencja błędów oceny łączącej się z zastosowaniem właściwych przepisów prawa materialnego. Trudno zgodzić się z zapatrywaniami autorów skargi kasacyjnej, którzy nieprawidłowo zinterpretowali treść art. 1 a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych rozpatrywanego wraz z art. 3 pkt 1 Prawa budowlanego. Pierwszy z tych przepisów stanowi, że budowlą jest obiekt budowlany w rozumieniu przepisów Prawa budowlanego niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu tejże ustawy związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. Stosownie zaś do art. 3 pkt 1 Prawa budowlanego, ilekroć w tej ustawie mowa jest o obiekcie budowlanym, należy przez to rozumieć m. in. budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi (1) oraz budowlę stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami (2). Przepis art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego zawiera z kolei enumerację przykładową obiektów budowlanych kwalifikowanych jako budowle, obejmującą także instalacje przemysłowe i urządzenia techniczne. Budowlą w rozumieniu przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych jest więc obiekt budowlany stanowiący całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami, jak również urządzenia budowlane związane z danym obiektem, zapewniające możliwość jego użytkowania zgodnie z przeznaczeniem. W świetle tych uregulowań brak jest podstaw do kwestionowania stanowiska, iż instalacje odsiarczania spalin i elektrofiltry trzeba w całości zaliczyć do budowli podlegających opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości. Ocena w tym przedmiocie została przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach przekonująco uzasadniona. Formułując ją, sąd ten odniósł się do wyników przeprowadzonego postępowania dowodowego, akcentując dochowanie przez organy podatkowe rygorów narzuconych przepisami Ord. pod. Zauważył on, że organy te wypełniły obowiązek wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego, w tym odniesienia się do zgromadzonych opinii i dokumentów. Pisząc o wadliwym wykonaniu funkcji kontrolnej przez sąd i akceptacji ustaleń dowodowych poczynionych przez organy podatkowe, zapomnieli oni, iż dokonane badanie nie wykazało żadnych znamion pogwałcenia zasady swobodnej oceny dowodów na etapie postępowania podatkowego. Byłoby tak, gdyby wzmiankowane ustalenia nosiły cechy dowolności albo grzeszyły brakiem logiki, czego odzwierciedleniem byłby sposób ich udokumentowania w aktach sprawy. W tym stanie rzeczy, na mocy art. 184 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzeczono jak w sentencji.

Treści dostępne dla abonentów IFK Platformy Księgowych i Kadrowych

Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych

• Codzienne aktualności prawne
• Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
• Bogatą bibliotekę materiałów wideo
• Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty

Zamów teraz Masz już konto? Zaloguj się