Wyrok NSA z dnia 16 października 2009 r., sygn. II FSK 849/08
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Bogusław Dauter, Sędzia NSA Stefan Babiarz (sprawozdawca), Sędzia WSA (del.) Ludmiła Jajkiewicz, , Protokolant Janusz Bielski, po rozpoznaniu w dniu 16 października 2009 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A. S. sp. z o. o. w S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 21 lutego 2008 r. sygn. akt I SA/Sz 791/07 w sprawie ze skargi A. S. sp. z o. o. w S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w S. z dnia 21 czerwca 2005 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2002 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od A. S. sp. z o. o. w S. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w S. kwotę 2.400 (dwa tysiące czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 21 lutego 2008 r., sygn. akt I SA/Sz 791/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oddalił skargę "A." Sp. z o.o. w S. (dalej: spółka) na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w S. z dnia 21 czerwca 2005 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2002 r.
Ze stanu sprawy przyjętego przez Sąd pierwszej instancji wynika, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2006 r. (I SA/Sz 550/05) po rozpoznaniu sprawy ze skargi spółki na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 21 czerwca 2005 r. uchylił zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w S. z dnia 31 marca 2005 r., orzekając ponadto, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu.
Rozpoznając skargę kasacyjną od powyższego wyroku Naczelny Sąd Administracyjny, uznając ją za uzasadnioną, wyrokiem z dnia 25 października 2007 r. sygn. akt II FSK 1180/06 uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Szczecinie.
Sąd pierwszej instancji - uzasadniając zaskarżone rozstrzygnięcie - powołał się na art. 190 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - zwanej dalej p.p.s.a. oraz art. 55 ust. 7 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 29, poz. 154) - zwanej dalej ustawą kościelną. Wskazał, że w uzasadnieniu wyroku Naczelny Sąd Administracyjny uznał za słuszne zarzuty skargi kasacyjnej w odniesieniu do naruszenia przez Sąd pierwszej instancji prawa materialnego, poprzez błędną wykładnię art. 55 ust. 7 ustawy kościelnej, poprzez przyjęcie, iż sprawozdanie o przeznaczeniu darowizny oznacza informację na jakie cele darowizna została przeznaczona, a przedmiotem kontroli organów podatkowych może być tylko sprawdzenie czy wskazane w sprawozdaniu cele stanowią kościelną działalność charytatywno- opiekuńczą. Z powyższego wynika więc, że sprawozdanie, o którym mowa a art. 55 ust. 7 ustawy kościelnej, powinno zawierać dane na tyle dokładne i konkretne, aby umożliwić podatnikowi samoobliczenie podatku, a następnie organowi podatkowemu w późniejszym (ewentualnym) postępowaniu podatkowym ustalenie, sprawdzenie, zweryfikowanie danych o przeznaczeniu darowizny na działalność charytatywno-opiekuńczą. Jeżeli by natomiast przyjąć, że sam fakt otrzymania przez darczyńcę - podatnika rozważanego sprawozdania, niezależnie od jego merytorycznej treści, uzasadnia zastosowanie ulgi podatkowej z art. 55 ust. 7 ustawy kościelnej, oznaczałoby to, że podstawą analizowanej ulgi byłby tylko, wbrew treści powołanego przepisu prawa, udowodniony dokumentem prywatnym fakt złożenia oświadczenia przez kościelną osobę prawną nie zaś rzeczywisty - sprawozdany stan rzeczy zrelacjonowanego zgodnie z prawdą przeznaczenia darowizny na działalność charytatywno-opiekuńczą.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
