Wyrok NSA z dnia 26 kwietnia 2007 r., sygn. I OSK 737/06
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA: Barbara Adamiak Sędziowie NSA Leszek Kiermaszek Joanna Runge - Lissowska (spr.) Protokolant Joanna Szcześniak po rozpoznaniu w dniu 26 kwietnia 2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 2 grudnia 2005 r. sygn. akt I SA/Wa 265/05 w sprawie ze skargi B. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 2 grudnia 2005 r. sygn. akt I SA/Wa 265/05, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę B. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] nr [...], którą została utrzymana w mocy decyzja tegoż organu z dnia [...] nr [...], umarzająca postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Wojewody [...] z dnia 27 marca 1991 r. nr [...] o nieodpłatnym nabyciu przez Gminę Miasto [...] z mocy prawa własności nieruchomości położonej w [...] przy ul. [...], oznaczonej jako działka nr 420
Postępowanie o stwierdzenie nieważności decyzji komunalizacyjnej zostało wszczęte na wniosek B., a umorzone z tego względu, iż organ nadzoru uznał, że B. nie jest stroną postępowania komunalizacyjnego.
Oddalając skargę, Wojewódzki Sąd podkreślił, że stronami postępowania komunalizacyjnego, toczącego się na podstawie przepisów ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych, są Skarb Państwa i właściwa gmina, a inny podmiot tylko, jeżeli wykaże się tytułem prawnorzeczowym do skomunalizowanego mienia, zaś B. nie wykazał się takim tytułem na dzień 27 maja 1990 r., a tym samym nie ma interesu prawnego w postępowaniu komunalizacyjnym, który dawałby prawo do żądania wszczęcia postępowania nadzorczego. B. twierdził, iż jego interes wynika z tego, że nieruchomość stała się Skarbowi Państwa zbędna, o czym świadczy jej komunalizacja, wobec tego domaga się jej zwrotu, a także z niewykonania rozrachunku wynikającego z § 3 zarządzenia Ministra Finansów z dnia 10 stycznia 1957 r. w sprawie przekazania Państwu nieruchomości B., objętych rachunkami "starym" i "okupacyjnym" (M.P. Nr 6, poz. 45), z czym Wojewódzki Sąd nie zgodził się, przy czym uznał, iż § 3 stanowiący, że rozrachunek z tytułu przejętych przez Państwo nieruchomości zostanie unormowany odrębnym zarządzeniem, wykracza poza granice upoważnienia art. 25 ust. 2 dekretu z dnia 25 października 1948 r. o reformie bankowej (Dz. U. z 1951 r. Nr 36, poz. 279 ze zm.), a tym samym narusza art. 33 ust. 2 Konstytucji PRL z 22 lipca 1952 r., a nadto, że skoro B. został tym zarządzeniem zobowiązany do przekazania mienia Państwu do dnia 31 marca 1957 r., to po tej dacie zarządzenie, w tym § 3 utraciło rację bytu. Za niezasadne uznał Wojewódzki Sąd zarzuty skargi dotyczące tego, że decyzja komunalizacyjna dotyczy prawa własności, a nie mienia, jak też tego, że skoro postępowanie nadzorcze zostało wszczęte na wniosek B., a potem umorzone, to organ uznał interes prawny, jeśli bowiem idzie o pierwszy zarzut, to z osnowy decyzji komunalizacyjnej wyraźnie wynika, że chodzi o nieodpłatne nabycie prawa własności nieruchomości, natomiast co do drugiego, to organ powinien był odmówić wszczęcia postępowania, jednak umorzenie go z powodu stwierdzenia braku przymiotu strony nie stanowi takiego naruszenia prawa, które miało istotny wpływ na wynik sprawy.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
