Wyrok NSA z dnia 13 marca 2007 r., sygn. I OSK 652/06
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jan Paweł Tarno Sędziowie NSA Irena Kamińska Joanna Runge - Lissowska (spr.) Protokolant Aleksandra Żurawicka po rozpoznaniu w dniu 13 marca 2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. J., J. J. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 listopada 2005 r. sygn. akt VI SA/Wa 1486/05 w sprawie ze skargi A. J., J. J. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od J. J. i A. J. na rzecz Głównego Inspektora Transportu Drogowego kwotę 180zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 24.11.2005r. sygn. akt VI SA/Wa 1486/05, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Anny Jaruszewskiej i Jacka Jaruszewskiego na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] nr [...]. Decyzją tą utrzymana została w mocy decyzja Pomorskiego Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...], którą została nałożona kara pieniężna w wysokości 750 zł na rzecz A. J. i J. J. (prowadzących wówczas działalność gospodarczą pn. "A."), za stwierdzone podczas kontroli skrócenie czasu odpoczynku kierowcy, używanie dwóch urządzeń rejestrujących (wykresówek), przy tym typ wykresówek nie był zatwierdzony i przeznaczony do tego typu przyrządu kontrolnego, tj. za naruszenie obowiązków przewidzianych w rozporządzeniu Rady EWG nr 3820/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych, odnoszących się do transportu drogowego i rozporządzenia nr 382/85 w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym. Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że to A. i J. J. prowadzą działalność gospodarczą w zakresie transportu drogowego, oni odpowiadają za tę działalność i są podmiotem, który podlega karze (skarżący podkreślili, że kara powinna być wymierzona kierowcy prowadzącemu samochód, bowiem prowadzi on własną działalność, a wiąże ich tylko umowa zlecenia). Natomiast odnosząc się do zarzutu skargi, że rozporządzenie Rady EWG nr 3820/85 i 3821/85 nie są sankcjonowane w polskim systemie, Sąd podkreślił, że stosownie do art. 92 ust. 1 pkt 6 i ust. 4 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 204, poz. 208 ze zm.), kto wykonuje transport drogowy, narusza obowiązki wynikające z ustawy lub przepisów wiążących Rzeczpospolitą Polską umów międzynarodowych, podlega karze, których katalog został zawarty w załączniku do ustawy, a w sprawie miało miejsce naruszenie przepisów ww. rozporządzeń. Zgodnie z art. 91 ust. 1 Konstytucji RP ratyfikowana umowa Międzynarodowa, po jej ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw, stanowi część krajowego porządku prawnego i jest bezpośrednio stosowana, chyba, że jej stosowanie jest uzależnione od wydania ustawy, a na mocy Traktatu o przystąpieniu Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej z dniem 10.5.2004 r. zaczęło w Polsce obowiązywać prawo Unii, na które składa się prawo pierwotne i wtórne, którego podstawową zasadą jest zasada nadrzędności - kontynuował Sąd, stwierdzając, że obecnie do obowiązujących traktatów należą m.in. Traktat o ustanowieniu Unii Europejskiej, a zgodnie z jego art. 249, do aktów wspólnotowego prawa wtórnego należy zaliczyć rozporządzenia, które są aktami wiążącymi w całości i bezpośrednio stosowanymi w każdym kraju członkowskim, zatem stają się one częścią kolejnych aktów bez potrzeby wdrażania i wywierają skutki bezpośrednie.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
