Wyrok NSA z dnia 26 lipca 2006 r., sygn. II FSK 1012/05
I. Podatnikiem zgodnie z art. 7 § 1 Ordynacji podatkowej jest .osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna nie mająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu." Przedmiotowa sprawa dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych, a zgodnie z art. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawa ta reguluje opodatkowanie podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych. Oznacza to, iż w przypadku spółek cywilnych podatnikiem nie jest spółka, lecz każdy wspólnik indywidualnie, w związku z czym określenie wysokości przychodu, dochodu do opodatkowania oraz należnego podatku dochodowego dokonuje się jedynie dla poszczególnych wspólników. Ponieważ w świetle powołanej ustawy brak jest podstaw do nałożenia obowiązku podatkowego na spółkę cywilna, nie można jej uznać za podatnika podatku dochodowego od osób fizycznych - tym samym bez znaczenia dla sprawy jest fakt następstwa prawnego, do którego doszło w związku z przekształceniem spółki cywilnej w spółkę z o. o. Art. 133 § 1 Ordynacji podatkowej stanowi wyraźnie, iż stroną w postępowaniu podatkowym jest m.in. podatnik lub jego następca prawny. Skoro spółka cywilna nie była podatnikiem, a więc nie mogła być stroną w sprawie, także spółka z o. o. będąca jej następcą prawnym nie może być uznana za stronę.II. Możliwość wypowiedzenia przez leasingodawcę prawa do nabycia przedmiotu leasingu przez leasingobiorcę jest ograniczona do przypadków przedterminowego rozwiązania umowy, a więc zależy od warunku, którego ziszczenie jest mało prawdopodobne lub zależne wyłącznie od nieprawidłowych działań leasingobiorcy i nie daje leasingodawcy rzeczywistej, bezwarunkowej możliwości odmowy sprzedania rzeczy. Tym samym zapis o uprawnieniu leasingodawcy do wypowiedzenia prawa do nabycia przedmiotu leasingu jest w rzeczywistości prawnie bezskuteczny, a zamieszczenie go w spornych umowach miało na celu jedynie pozorne ich dostosowanie do wymagań przewidzianych w § 2 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 6 kwietnia 1993 r. w sprawie zaliczania przedmiotu umów najmu lub dzierżawy rzeczy albo praw majątkowych do składników majątku stron tych umów. Jako taki, słusznie zapis ten nie został uwzględniony przez organy przy badaniu przesłanek, których spełnienie jest konieczne do zaliczenia przedmiotu leasingu do składników majątku leasingodawcy. III. Cechą uprawnienia jest to, iż uprawniony (w tym przypadku leasingobiorca) może z niego skorzystać, lub z realizacji takiego uprawnienia zrezygnować. Nie można być natomiast zobligowanym do skorzystania z uprawnienia, bowiem pojęcie takie jest wewnętrznie sprzeczne. Stąd też oświadczenie leasingobiorcy o niewykonywaniu prawa do nabycia przedmiotu leasingu, niezależnie od sformułowania tego oświadczenia i jego nazwy, oznaczać może co najwyżej dokonanie wyboru o rezygnacji z wykonywania prawa, nie zaś wypowiedzenie prawa. Z tego też powodu zastrzeżenie dla leasingobiorcy możliwości wypowiedzenia uprawnienia nie może zostać uznane za wypełnienie przesłanki z § 2 ust. 2 pkt 2 ww. rozporządzenia. Jedynie realne umożliwienie leasingodawcy wypowiedzenia uprawnienia leasingobiorcy do nabycia rzeczy można uznać za wypowiedzenie będące przesłanka do zaliczenia przedmiotu leasingu do składników majątku leasingodawcy z § 2 ust. 2 pkt 2 ww. rozporządzenia - ponieważ tylko takie zastrzeżenie jednostronnego ograniczenia wynikających z umowy praw leasingobiorcy i obowiązków leasingodawcy wpływa na zmianę zakresu praw i obowiazków stron umowy leasingu.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
