Wyrok NSA z dnia 27 kwietnia 2006 r., sygn. II OSK 1364/05
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Włodzimierz Ryms, Sędziowie NSA Jacek Chlebny /spr./, Anna Łuczaj, Protokolant Marcin Sikorski, po rozpoznaniu w dniu 27 kwietnia 2006 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 lipca 2005 r. sygn. akt IV SA/Wa 576/05 w sprawie ze skargi W. H. na decyzję Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców z dnia [...] stycznia 2005 r. Nr [...] w przedmiocie poświadczenia posiadania obywatelstwa polskiego oddala skargę kasacyjną
Uzasadnienie
Zaskarżonym wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców z dnia [...] stycznia 2005 r. i utrzymaną nią w mocy decyzję Wojewody Opolskiego z dnia [...] października 2004 r. o nr [...], którymi odmówiono W. H. poświadczenia posiadania obywatelstwa polskiego.
W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.
Skarżący wystąpił w dniu 22 września 1976 r. do Rady Państwa z wnioskiem o udzielenie zezwolenia na zmianę obywatelstwa polskiego na niemieckie w związku z wyjazdem na pobyt stały do Republiki Federalnej Niemiec i nabyciem obywatelstwa niemieckiego. Zdaniem Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców skarżący utracił obywatelstwo polskie, gdyż zostały spełnione dwa warunki: uzyskanie zezwolenia władzy polskiej na zmianę obywatelstwa (podstawę prawną wydania skarżącemu dokumentu podróży stanowiła uchwała Nr 37/56 Rady Państwa z dnia 16 maja 1956 r. o zezwoleniu na zmianę obywatelstwa polskiego repatriantom niemieckim) i nabycie obywatelstwa obcego. Stanowiska tego nie podzielił Sąd pierwszej instancji, stwierdzając, iż uchwała Nr 37/56 Rady Państwa z dnia 16 maja 1956 r. nie stanowiła zezwolenia na zmianę obywatelstwa skarżącego, ponieważ nie jest aktem indywidualnym skierowanym do określonego adresata, a taki akt był wymagany stosownie do przepisu art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o obywatelstwie polskim (Dz. U. z 2000 r., Nr 28, poz. 353 ze zm.). Generalna uchwała Nr 37/56 Rady Państwa z dnia 16 maja 1956 r. nie mogła zastąpić indywidualnego zezwolenia na zmianę obywatelstwa, gdyż brak było do tego podstaw w ustawie, na podstawie której została wydana ta uchwała, tj. w ustawie z dnia 8 stycznia 1951 r. o obywatelstwie polskim (Dz. U. Nr 4, poz. 25 ze zm.). Przepisy powołanej ustawy nie przewidywały delegacji dla Rady Państwa do wydania uchwały generalnej wyrażającej zgodę na zmianę obywatelstwa polskiego nieokreślonej liczby osób. Oznacza to, zdaniem Sądu pierwszej instancji, iż nie została spełniona przesłanka w postaci wydania przez Radę Państwa zezwolenia na zmianę obywatelstwa, a wobec tego skarżący nie utracił obywatelstwa polskiego.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
