Wyrok NSA z dnia 25 maja 2005 r., sygn. FSK 1845/04
1. Wnoszący skargę kasacyjną nie zakwestionowali oceny sądu I instancji, bowiem nie wykazali, że sąd ten naruszył przepisy prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, dokonując oceny zaskarżonej decyzji.
2. Sąd kasacyjny nie może z własnej inicjatywy poszukiwać przepisów, które ewentualnie zostały naruszone przez sąd I instancji.
Wyrokiem z dnia 23 kwietnia 2004 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, w sprawie oznaczonej sygnaturą akt: I SA/Gd 1957/00, oddalił skargę Marzenny i Krzysztofa małżonków S. na decyzję Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 31 lipca 2000 r. nr PB-2-732-258/99 w przedmiocie określenia zaległości w podatku dochodowym za rok 1998. W uzasadnieniu Sąd przytoczył ustalenia faktyczne oraz przedstawił stan prawny sprawy.Izba Skarbowa w Bydgoszczy decyzją z dnia 31 lipca 2000 r. nr PB-2-732-258/99 orzekła o uchyleniu w całości decyzji Inspektora Kontroli Skarbowej z UKS w Bydgoszczy i określiła małżonkom S., prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie hurtowej sprzedaży wyrobów mleczarskich i tłuszczów jadalnych, w ramach Agencji Handlowej i Okręgowego Zakładu Obrotu Artykułami Mleczarskim w B., zaległość w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1998 r. w kwocie 35.946,40 zł, zmniejszając tym samym wysokość zaległości określonej przez Inspektora Kontroli Skarbowej (49.346,40 zł). Określiła też wysokość odsetek za zwłokę w kwocie 2.444,30 zł, w miejsce kwoty 2.206,40 zł wynikającej z uchylonej decyzji. Inspektor Kontroli Skarbowej przyjął, że zeznany przychód z prowadzonej działalności gospodarczej w PIT-33 tj. Krzysztof S. -7.647.270,36 zł i Marzenna S. w tej samej wysokości. Wykazane w zeznaniu rocznym koszty uzyskania przychodów po 7.404.833,66 zł zmniejszono o kwotę 61.683,75 zł na każdego podatnika. Zawyżenie kosztów wykazanych przez podatników dotyczyło wydatków na reprezentację i reklamę o kwotę 17.191,47 zł, zakup ciśnieniomierzy za kwotę 945,72 zł, konwojowania towarów o kwotę 50.892,55 zł, wydatków na przewóz osób taksówkami i prywatnym samochodem pracownika w celach handlowych o kwotę 16.730,76 zł, wydatków na kwotę 37.605,- zł wynikającą z rachunków wystawionych przez taksówkarzy bez opisania czego przejazdy dotyczyły. Nie kwestionowano natomiast odliczeń z tytułu darowizn (K. S. odliczył od dochodu w kwocie 242.436,70 zł kwotę 186.000,- zł i M. S., od takiego samego dochodu - kwotę 186.050,-) głównie na kościelną działalność charytatywno-opiekuńczą. Izba Skarbowa uwzględniła odwołanie w części dotyczącej wydatków na reprezentację i reklamę. Z kwoty 24.438,96 zł. wykazanej jako wydatki na reprezentację i reklamę organ odwoławczy uznał, że tylko wydatki na kwotę 423,55 zł dotyczące zakupu artykułów z bardzo krótkim okresem przydatności do spożycia (sery, twarogi, mięso) z uwagi na swoje właściwości nadają się do reklamy firmy, realizowanej przez wyłożenie w koszu na terenie zakładu tak, aby kontrahenci mogli sobie wybrać upominki. Ponadto organ odwoławczy uwzględnił w kosztach uzyskania przychodów wydatki na łączną kwotę 16.730,76 zł, w tym za przejazdy taksówkami 15.118,- zł oraz przejazdy samochodem stanowiącym własność pracownika w kwocie 1.612,76 zł. Izba Skarbowa uznała za koszty uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dwóch samochodów osobowych oraz wartości zakupu 10.656,98 litra paliwa do tych samochodów wskazując, że nie było potrzeby ponoszenia dalszych wydatków na przejazdy właścicieli firmy w celach handlowych taksówkami. Izba Skarbowa nie uwzględniła natomiast wydatków na konwojowanie przewozu towarów w łącznej wysokości 50.892,55 zł, udokumentowanych poleceniami wyjazdów prywatnym samochodem pracownika podatników oraz rachunkami wystawionymi przez właścicieli taksówek osobowych, nie było bowiem racjonalnego uzasadnienia ponoszenia tych wydatków. Konwojowanie samochodów ciężarowych przewożących towar przez osobę jadącą samochodem osobowym nie miało na celu przysporzenia przychodów. Nie była też konieczna ochrona przewożonego towaru, bowiem ładunek był ubezpieczony, a osoba jadąca samochodem osobowym była wyposażona jedynie w aparat fotograficzny. W skardze podatnicy podnosili, że w postępowaniu dotyczącym roku podatkowego 1995 koszty konwojowania były zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i dlatego w ich ocenie, kwestionowanie tych kosztów dotyczących 1998 r. stanowi naruszenie przepisów art. 121 Ordynacji podatkowej. Celowość ponoszenia kosztów związanych z konwojowaniem towarów skarżący uzasadniali tez wymogami związanymi z posiadaniem certyfikatu ISO 9002 oraz postanowieniami ogólnych warunków ubezpieczenia towarów w transporcie. Wskazywali też na niekonsekwencje organu odwoławczego, który uznał tylko część wydatków wykazanych za przejazdy taksówkami. Odpowiadając na skargę Izba Skarbowa wnosiła o jej oddalenie. W postępowaniu przed Sądem skarżący złożyli do akt dokumenty potwierdzające, że Zakład Obrotu Artykułami Mleczarskimi uzyskał certyfikat 11 lutego 2000 r. Ponadto złożyli do akt sądowych postanowienie Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 11 czerwca 2002 r. warunkowo umarzające postępowanie karne przeciwko Marzennie i Krzysztofowi S. o przestępstwo z art. 94 § 1 uks w zw. z art. 2 § 2 uks polegające na narażeniu Skarbu Państwa na uszczuplenie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1998 r. na kwotę 35.946,40 zł wskutek zawyżenia kosztów uzyskania przychodów na kwotę 89.866,82 zł. Sąd uznał oskarżonych za winnych popełnienia zarzucanego im czynu. W uzasadnieniu -wyroku Sąd wskazał, że przeprowadzony został przed sądem administracyjnym dowód z dokumentów złożonych do akt sprawy. Sąd podkreślił, że skarżący nie prowadzili działalności produkcyjnej, a ich działanie polegało na pozyskiwaniu odpowiednich producentów wyrobów mleczarskich i zapewnieniu odpowiednich warunków transportu i odbioru towaru przez nabywców. W roku podatkowym 1998 System Zarządzania Jakości, jeszcze nie funkcjonował i dlatego starania o uzyskanie certyfikatu ISO mogły przynieść zwiększone przychody w latach następnych. Ponadto, wydatki ponoszone na konwojowanie towarów mogły mieć wpływ na uzyskanie certyfikatu w przyszłości, ale nie w 1998 r. Konwojowanie towarów w 1998 r. w warunkach przedstawionych przez skarżących nie miało żadnego związku z zapewnieniem odpowiednich warunków transportu towarów i jakością towaru pobranego i dostarczanego przez skarżących. W tej sytuacji przychód uzyskany w 1998 r. został uzyskany niezależnie od konwojowania towarów, co czyniło wydatki na konwojowanie bez pozostawania w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami 1998 r. i nie mogły być uznane za koszty uzyskania przychodów w świetle przepisów art. 22 ust. 1 i 5 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 1993 r. nr 90, poz. 416 ze zm.). Sąd podzielił stanowisko Izby Skarbowej w ocenie wydatków ponoszonych na konwojowanie towarów uznając, że słusznie zostały zróżnicowane wydatki poniesione na potrzeby firmy i na takie, które nie uzasadniały tych potrzeb zważywszy,, że firma dysponowała dwoma własnymi samochodami, które mogły zabezpieczyć obsługę stałych kontrahentów tym bardziej, że samochody te przejechały 100 tys. km. Sąd podkreślił, że nie był związany postanowieniem sądu karnego co do popełnienia przestępstwa przez skarżących. Sąd uznał, że organy podatkowe obu instancji nie dość wnikliwie rozważyły, czy dokonane odliczenia z tytułu darowizn znajdują uzasadnienie w przepisach prawa podatkowego, zważając, że w 1998 r. obowiązywały limity przewidziane w art. 26 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Sąd kierując się zasadą wynikającą z art. 134 § 2 Ppsa nie orzekł jednak o uchyleniu zaskarżonej decyzji, gdyż pogorszyłby sytuację skarżących.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
