Wyrok NSA z dnia 22 marca 2000 r., sygn. I SA/Ka 1729/98
Artykuł 222 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, jako przepis wyjątkowy, powinien być interpretowany w sposób ścisły. Wykładnia rozszerzająca prowadzić bowiem może do ograniczenia jednego z podstawowych praw procesowych strony postępowania podatkowego, jakim jest prawo do instancyjnej kontroli decyzji, a w konsekwencji - do kontroli sądowej.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Jerzego M., prowadzącego działalność pod firmą P.B.U.H. "M." w R. na decyzję Izby Skarbowej w K. z dnia 11 sierpnia 1998 r. (...) w przedmiocie pozostawienia bez rozpoznania odwołania w sprawie określenia wysokości podatku od towarów i usług - uchyla zaskarżoną decyzję; (...).
UZASADNIENIE
Jerzy M., prowadzący działalność gospodarczą pod firmą P.B.U.H. "M." w R., wniósł do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę na decyzję Urzędu Skarbowego w R. (...) i Izby Skarbowej w K. (...). Decyzji organu pierwszej instancji zarzucił, że bezpodstawnie zakwestionowano w niej odliczenie podatku naliczonego z faktur wystawionych przed dniem 29 października 1993 r., nie biorąc pod uwagę, że towar został przyjęty do magazynu i zaksięgowany w dniu 30 października 1993 r. Z kolei decyzji Izby Skarbowej Jerzy M. zarzucił, że w niezrozumiałych dla niego powodów formalnych Izba nie rozpoznała jego odwołania merytorycznie, a jednocześnie, działając opieszale, spowodowała kilkakrotny wzrost kwoty odsetek.
Z akt administracyjnych wynika, że decyzją z dnia 17 marca 1998 r. (...) Urząd Skarbowy w R. określił Jerzemu M. kwotę nadwyżki podatku naliczonego nad należnym w podatku od towarów i usług za październik 1993 r. w wysokości 537,40 zł, wysokość zaległości podatkowej z tego tytułu w kwocie 1.728,80 zł i wysokość odsetek za zwłokę na dzień wydania decyzji w kwocie 4.284,80 zł. Podstawę prawną decyzji stanowią przepisy art. 207, art. 21 par. 3 i art. 53 par. 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926/ oraz art. 10 ust. 2 i art. 27 ust. 6 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że podatnik bezpodstawnie odliczył w deklaracji podatkowej VAT-7 za październik 1993 r. od podatku należnego podatek naliczony, wynikający z 14 faktur VAT, wystawionych przed dniem 29 października 1993 r. Do tego bowiem dnia podatnik korzystał ze zwolnienia podmiotowego od podatku od towarów i usług na podstawie art. 14 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. Do tego dnia nie miał zatem prawa do obniżania podatku należnego o podatek naliczony, wynikający z powyższych faktur, gdyż udokumentowane nimi zakupy związane były ze sprzedażą zwolnioną, o czym stanowi art. 25 ust. 1 pkt powołanej ustawy. Podkreślono ponadto, że podatnik nie był uprawniony do otrzymywania faktur do 29 października 1993 r. stosownie do przepisu par. 18 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 12 maja 1993 r. w sprawie podatku od towarów i usług /Dz.U. nr 39 poz. 176 ze zmianą w Dz.U. nr 59 poz. 272/. W dalszej części uzasadnienia zawarto wyliczenie podstawy opodatkowania w związku z utratą zwolnienia podatkowego z dniem 29 października 1993 r., wyliczenie kwoty zawyżenia podatku naliczonego oraz kwoty zaległości podatkowej.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
