Wyrok NSA z dnia 9 grudnia 1994 r., sygn. III SA 472/94
W stanie prawnym jaki obowiązywał w 1992 r. ani przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./, ani przepisy wykonawcze nie precyzowały jakie rodzaje dokumentów będą honorowane przez organy podatkowe.
Taka szczegółowa regulacja była jednak zbędna, gdyż jest rzeczą oczywistą, że chodziło tu o dokumenty stwierdzające w sposób nie budzący wątpliwości nabycie konkretnych towarów lub usług.
Za ten dokument nie mogło być uznane wyłącznie oświadczenie złożone przez podatnika, które w rozumieniu przepisów podatkowych nie jest równoznaczne z dowodem sprzedaży.
Uznawanie oświadczeń składanych przez strony w stosunku cywilnoprawnym nie może być uznane za równoznaczne w skutkach z oświadczeniem składanym w stosunkach prawno-podatkowych, które regulują przepisy prawa publicznego /podatkowego/.
W niektórych przypadkach przepisy podatkowe dopuszczają uznanie oświadczenia złożonego przez podatnika w miejsce dokumentu jakim jest rachunek lub paragon /tzw. "dowody wewnętrzne"/, ale wynika to wyraźnie z przepisów szczególnych stanowiących wyjątek od zasady dokumentowania zakupu dowodami sprzedaży.
Znowelizowany art. 26 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ograniczający możliwości odliczenia omawianych wydatków tylko na podstawie rachunków VAT, nie zmienia dotychczasowej zasady dokumentowania wydatków rachunkami, a jedynie zawiera ograniczenie, które tą zasadę potwierdza.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
